12313911_1578468155725995_6118250996030303478_nΓράφει Σταυρίνα Λαμπαδάρη

Κι εκεί που όλα πήγαιναν καλά, ξαφνικά εμφανίζεται το καινούριο φρούτο του σχολικού εκφοβισμού. Βρήκαμε και όνομα και το ονοματίσαμε κι όχι μόνον στα ελληνικά αλλά και στα αγγλικά: bullying λέγεται, τούτο δω. Κι όλοι αρχίσαμε να μιλάμε για το φαινόμενο, που αφελώς, κανείς, βρε παιδί μου δεν το περίμενε, κανείς δεν το υποψιαζόταν και τώρα έκπληκτοι διαρρηγνύουμε τα ιμάτιά μας! (όπως πάντα: αφέλεια, α-νοησία και έκπληξη κάνουν καλή παρέα μεταξύ τους κι αυτό μας απαλλάσσει, εύκολα και γρήγορα, από κάθε ευθύνη!).
Οι γονείς αναμασάνε αμήχανα τη λεξούλα και εξίστανται, και οι δάσκαλοι, ωιμέ, πιάστηκαν κι αυτοί στον ύπνο, και τώρα να τα σεμινάρια, να οι υπεύθυνοι-αιωνίως ανεύθυνοι, να οι συζητήσεις στους συλλόγους διδασκόντων. Πώς φτάσαμε ως εδώ, βρε παιδί μου; Και τι κάνουμε τώρα; Τρέξτε, φέρτε ψυχολόγους, ειδικούς «εκφοβισμολόγους» να μας δώσουν τα φώτα τους.
Οι τηλεοράσεις βοούν από κακόηχες φωνές αδαών δημοσιογραφίσκων μπλεγμένες με τις απέλπιδες φωνές ειδικών που ξεφυτρώνουν- από πού κανείς δεν το γνωρίζει- και διαγκωνίζονται για το ποιος θα μας πρωτοφωτίσει. Άρθρα και αφιερώματα για τον σχολικό εκφοβισμό με ερμηνείες, οδηγίες, αφορισμούς γεμίζουν σελίδες και σελίδες.
Μην τυχόν μείνει κανείς απ’ έξω και δεν μας προσφέρει την προκάτ πληροφορία. Οι ειδικοί του copy-paste της διαδικτυακής σαβούρας, όλοι λοιπόν, αυτοί σπρώχνονται να μας τα πουν και να μας φωτίσουν.
Ξυπνάτε, ωρέ!
Για ποιον εκφοβισμό ομιλείτε;
Γιατί δεν μιλάτε για το καθημερινό αναίσχυντο τσαλαπάτημα κάθε ηθικής αξίας, για την συντονισμένη πλύση εγκεφάλου μικρών τε και μεγάλων από τα μέσα μαζικής διάβρωσης και σαπίλας, για την δημιουργία προτύπων κανιβαλισμού και συνθηκών κοινωνικού βίου όπου το ψεύδος, το προσωπικό όφελος, η αναξιοπρέπεια, η πολτοποίηση των συνειδήσεων, η εξαγορά της ελευθερίας της σκέψης με ένα άθλιο βόλεμα και η αγελαία αντίδραση δημιουργούν έξοχα το υπόστρωμα στο οποίο θα καλλιεργηθούν και θα εκδηλωθούν οι συμπεριφορές από τις οποίες τώρα αισθάνεσθε ότι κινδυνεύετε;
Μίλησε κανείς από τους ειδικούς της κακιάς ώρας με ουσιαστικό τρόπο για όλα αυτά; Έκανε κανείς τίποτε;
Αυτό που, αιφνιδίως, διαπιστώνουμε τώρα στο σχολείο, μαστίζει την κοινωνία μας δεκαετίες τώρα. Και πώς είναι δυνατόν η κοινωνία να πάσχει και το σχολείο να είναι υγιές; Μπορούμε να φανταστούμε ένα σπίτι να καίγεται ολόκληρο εκτός, ας πούμε, από τις καρέκλες;
Αιωνίως η ίδια τακτική στρουθοκαμήλου: δημιουργήσαμε τώρα ένα θέμα της μόδας για να ασχοληθούμε. Και βέβαια, όπως πάντα, επιλέγουμε να κουκουλώνουμε το σύμπτωμα παρά να θεραπεύσουμε την αιτία. Διότι το να θεραπεύσεις την αιτία σημαίνει ότι σηκώνεις τα μανίκια της ψυχής σου και ρίχνεσαι στη Δουλειά, την τίμια, την άγια, την ευλογημένη. Κι αυτό θέλει, φίλτατοι, εσωτερικό πολιτισμό, δημιουργική σιωπή και συγκρότηση, ταπεινότητα και προσφορά. Αυτό θέλει Ψυχή που σηκώνεται πάνω από την προσκόλληση, την εμμονή και τον φόβο και σκορπίζεται για το Καλό στους σαράντα αέρηδες!

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.