«Ένας άνθρωπος είναι το σύνολο των πράξεων του. Τι έχει κάνει και τι μπορεί να κάνει, τίποτε άλλο», Mahatma Gandhi, Ινδός ηγέτης. «Δεν είμαστε υπεύθυνοι μόνο γι’ αυτά που κάνουμε, αλλά και γι’ αυτά που δεν κάνουμε», Μολιέρος, Γάλλος θεατρικός συγγραφέας. «Το ερώτημα δεν είναι, αν αυτό που κάνουμε, το κάνουμε σωστά, αλλά αν αυτό που κάνουμε είναι το σωστό», Peter Drucker, Αυστριακός γκουρού του management. Επαναστατική η διάθεση του σημερινού άρθρου, με εκ διαμέτρου αντίθετο τρόπο, από τον εκκωφαντικό απόηχο, που είθισται να προκαλεί κάθε μορφής τρομοκρατική ενέργεια, σαν την πρόσφατη. Με βαθύ και βουβό πόνο, παρακολουθούμε την ξέφρενη πορεία «ανθρώπων», που μέσα από το θόρυβο της καταστροφής, προσπαθούν να φανούν και να ακουστούν. Δεν είναι ο κρότος του μίσους όμως, εκείνος που πραγματικά ακούγεται και ξεχωρίζει, ανεξαρτήτως εποχής και κατάστασης.
Οι σπουδαίοι και σωστοί άνθρωποι, ουδέποτε επιλέγουν να εκφραστούν με φασαρία, επίδειξη, εκφοβισμό και περιττές ψεύτικες φανφάρες, που ουδέποτε εντυπωσιάζουν και παραδειγματίζουν κάποιον. Τους ξεχωρίζεις στο πλήθος, μόνο αν παρατηρήσεις το αισθαντικό, ζεστό τους βλέμμα, καθώς δε ζουν για να προκαλούν εντυπώσεις, αλλά ούτε και για να ακούν φιλοφρονήσεις. Διαχρονικά βέβαια, οι πραγματικά σπουδαίοι άνθρωποι, δε χρειάζεται να παρουσιάσουν κάτι περισσότερο από τα έργα και τις πράξεις τους, για να εντυπωσιάσουν, αλλά στην παρούσα επιδεικτική εποχή, ακόμα περισσότερο. Βλέπετε, φτάσαμε σε αυτή την εποχή, που τα αυτονόητα έγιναν ζητούμενα και εξαιρέσεις σε έναν κανόνα, του οποίου το περιεχόμενο, μόνο ως περαστική ασθένεια, οφείλουμε ελπιδοφόρα να εκλαμβάνουμε.
Με αφορμή την πρόσφατη τραγωδία στο Παρίσι και χωρίς να θεωρώ τον εαυτό μου παντογνώστη, ώστε να προσεγγίζω και δημοσιογραφικά, εκτός από φιλολογικά, κάθε συμβάν, αναρωτιέμαι ως άνθρωπος, πόσο σαρκοφάγο κτήνος μπορεί να καταστεί ένα ανθρωπόμορφο ον, για να καταλύσει όσα απλά δεν τον εκφράζουν. Ποιος θεός και ποιος λογικός προφυλάσσει τα εκάστοτε θύματα από την ανθρώπινη διαστροφή; Πόσο ικανοποιημένοι και υπερήφανοι να αισθάνονται εκείνοι, που σπέρνουν όποια μορφή πόνου, με μόνο στόχο να αναμετρηθούν εσωτερικά με τα κόμπλεξ τους και να φανούν εξωτερικά ανώτεροι; Πού και πότε μπορείς να νιώσεις τελικά, πραγματικά ελεύθερος άνθρωπος, στο όνομα μιας ιερής Δημοκρατίας, που διαρκώς εξευτελίζεται και ουσιαστικά δεν υπάρχει;
Λένε πως… για την εξασφάλιση της ψυχικής γαλήνης και ισορροπίας, ακόμα και στις απλές καθημερινές συναναστροφές, οφείλεις να φέρεσαι στον κάθε ένα, όπως ακριβώς του αξίζει. Δηλαδή, στον κακό να ανταποδίδεις ακριβώς τα ίδια γραμμάρια της δράσης του ή να υποδύεσαι ότι δεν πονάς από τα χτυπήματά του, συμβάλλοντας έτσι στη διαιώνιση των κακών του ενεργειών στα επόμενα θύματα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη προσωπική νίκη και σπουδαιότερο ανθρώπινο επίτευγμα απ’ το να ανταποδίδεις την αλήθεια στο ψέμα, την αγάπη στο μίσος, το δίκαιο στο άδικο και τη γενναιοδωρία στην καρμιριά.
Τότε, πραγματικά γαληνεύει και εξυψώνεται η ψυχή και η συνείδηση και τότε νικάς τις ίδιες σου τις ανθρώπινες αδυναμίες, ανακαλύπτοντας τα ανεξάντλητα ψυχικά αποθέματα, που υπέθετες ότι είχες ως φυλακτό, για «ώρα ανάγκης». Ευχή και προσδοκία από τα βάθη της καρδιάς μου, να αντιληφθούμε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ άπαντες, πως είμαστε περαστικοί σε αυτό τον κόσμο, με μόνο στόχο να τον αφήσουμε καλύτερο. Αν ο κάθε ένας εξ’ ημών δεν προσπαθεί εμπράκτως καθημερινά να γίνεται καλύτερος στην ουσία κι όχι στην επιφάνεια… ουδέποτε πρόκειται να γίνει σωστός… αυτός ο λάθος κόσμος!
Αρθρογραφία: Τὰ πάντα ῥεῖ
