324730Του Νίκου Τσούλια

      Στην ιστορία μιλάμε συχνά για συγκυρίες και ενίοτε για «συναντήσεις» των πεδίων και των παραγόντων της υποκειμενικότητας και της αντικειμενικότητας και τότε αναφερόμαστε σε ιστορική ευκαιρία. Προφανώς η έννοια της ευκαιρίας δεν συνδηλώνει και μια ταυτόχρονη καλή εξέλιξη και προοπτική, αλλά έχει ανοιχτή κάθε έκβαση.

      Στην περίπτωσή μας, «συναντήθηκε» η βαθιά κρίση της χώρας μας με τη θέληση ενός τμήματος της αριστεράς να βρεθεί σε κυβερνητική θέση. Και δεν χρειαζόταν τελικά και μεγάλη προσπάθεια, για τους εξής πολύ απλούς λόγους. α) Είχαμε την εξάντληση των προσπαθειών των παραδοσιακών κομμάτων εξουσίας για την υπέρβαση της κρίσης, παρά το γεγονός ότι τελικά δεν εφάρμοσαν καθολικά το πρόγραμμά τους, αφού διακόπηκε για εξωτερικούς λόγους (π.χ. εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας). β) Παρουσιάστηκε ένα κόμμα της αριστεράς με απόλυτα σκόπιμα δημαγωγικό πρόγραμμα, που υποσχόταν αυτό που ήθελε ο λαός, χρήματα!

      Γνωρίζουμε ότι όταν ένας άνθρωπος είναι σε δεινή οικονομική θέση, είναι φοβερά ευάλωτος. Μπορεί να διακινδυνεύσει τα πάντα στην πιο απατηλή ελπίδα, γιατί διατρέχεται όχι από αντίληψη ορθολογισμού και από αγωνιστική διάθεση για την υπέρβαση της κρίσης του αλλά από σωτηριολογική και μεσσιανική υποκουλτούρα. Είναι απόλυτα ευάλωτος στον κάθε επιτήδειο. Γιατί να μην έχει την ίδια συμπεριφορά mutatis mutandis και η κοινωνία όταν μάλιστα η δημαγωγία καρποφορεί απείρως καλύτερα στις μάζες από ό,τι στο άτομο / πολίτη; Άλλωστε γνωρίζουμε από την ψυχολογία των μαζών ότι το συλλογικό υποσυνείδητο είναι πολύ πιο υπαρκτό και ζωντανό από ό,τι το προσωπικό υποσυνείδητο, που είναι ατροφικό και δειλό.

      Όταν ένα πολιτικό κόμμα είναι για δεκαετίες βαλτωμένο στα όρια της κοινοβουλευτικής επιβίωσης, όταν έχει σταθερά και αταλάντευτα ως πολιτικοϊδεολογική αναφορά ένα κλειστό ακροατήριο και όχι την ανοικτή κοινωνία, όταν του παρουσιάζεται η ιστορική ευκαιρία να βρεθεί στην εξουσία με μια αλματώδη αύξηση της εκλογικής επιρροής του, δεν θα την αρπάξει από τα μαλλιά;

      Αυτό συνέβη εν ολίγοις στην εξέλιξη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Γιατί υπήρχε περίπτωση ποτέ, με τα δεδομένα που είχαμε προ κρίσης, να βγει σε κυβερνητικό σχήμα η «αναθεωρητική τάση» του κομμουνιστικού ρεύματος στη χώρα μας, όταν μόνιμος άγχος του ήταν να υπερκεράσει την εκλογική και κοινωνική δυναμική του Κ.Κ.Ε.; Και τι χρειαζόταν να κάνει, για να βρεθεί στο προσκήνιο της πολιτικής ζωής; Να υποσχεθεί αυτό που ήθελε η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων, την κατάργηση των Μνημονίων, ή επί το απλούστερον, να δώσει χρήματα!

      Βέβαια τίθεται ένα ερώτημα. Αν ένα αριστερό κόμμα εφαρμόζει την ίδια και απαράλλαχτη πολιτική με εκείνη ενός συντηρητικού κόμματος δηλαδή άκρως νεοφιλελεύθερη πολιτική, γιατί να προσδιορίζεται ως αριστερό; Η απάντηση είναι πολύ απλή. Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ήταν θεωρητικά αριστερό κόμμα και με δεδομένη την ιστορική ευκαιρία για αναρρίχηση στην εξουσία μεταμορφώθηκε πλήρως στην υπηρεσία της ηγετικής ομάδας να βρεθεί σε κυβερνητικό σχήμα για να χαρεί και αυτή τα αγαθά της εξουσίας. Η εξουσία ήταν και είναι αυτοσκοπός για τη δημαγωγική ομάδα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Όλα τα άλλα: ιδεολογίες, αξίες, αρχές, στρατηγικές, κοινωνικές ανατροπές και άλλα τέτοια σχετικά ων ουκ έστιν αριθμός είναι για τους αφελείς.

      Το παιχνίδι της εξουσίας είναι φοβερά ελκυστικό. Δημιουργεί «φλούδες κρεμμυδιού» μειούμενης διανομής της εξουσίας και όλο αυτό το σκηνικό διαμορφώνει μια ισχυρή κρούστα υποσχέσεων και πέραν του κλειστού συστήματος της εξουσίας που φτάνει – βοηθούσης και της πάντα ενεργής φαντασίωσης – μέχρι τον κάθε πολίτη, που είναι ευεπίφορος στη εύκολη λύση.

      Το παιχνίδι του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. το γνωρίζουμε πολύ καλά όσοι έχουμε μια εμπειρία της πρακτικής του στους κοινωνικούς χώρους και στο συνδικαλισμό. Η παράταξή του υιοθετούσε όλα τα αιτήματα, ακόμα και όταν αυτά συγκρούονταν μεταξύ τους. Χρησιμοποιούσε διπλή γλώσσα, ανάλογα με το τι ήθελε να ακούσει η ενδιαφερόμενη ομάδα. Ακόμα και στα ιδεολογικά ζητήματα έβγαινε πιο αριστερά και από τις αριστερίστικες παρατάξεις! Στο πρόγραμμα δράσης πάντα περίμενε να δει τι θα προτείνει το Κ.Κ.Ε. και αυτή πρόκρινε πρόταση με περισσότερες ημέρες απεργίας. Ανήγαγε τους τακτικισμούς στο ανώτατο πεδίο της δράσης του.

      Στις ημέρες μας μάλιστα συνυπάρχουν στην ίδια συνδικαλιστική παράταξη τα στελέχη και του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και της «Λαϊκής Ενότητας», με τα μεν να είναι σαφώς με τη Μνημονιακή πολιτική και με την ενσωμάτωση στο «σύστημα» και τα δε να έχουν αντιμνημονιακή πρακτική και αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό! Και όλη αυτή η συνύπαρξη στηρίζεται στην κοινή θέληση και των δύο πλευρών να μη χάσουν εκλογικά ποσοστά στο συνδικαλισμό και να διατηρήσουν το μοίρασμα των οφελών και των προσωπικών θέσεων.

      Το παιχνίδι της εξουσίας δεν είναι μόνο στην ηγετική ομάδα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.˙ αφορά και τις επόμενες «φλούδες του κρεμμυδιού» πέραν του πυρήνα του. Αλλά αυτή η συνεκτικότητα θα σκορπίσει στους «πέντε ανέμους» όταν τελειώσει το παραμύθι της λαϊκίστικης αφήγησής του. Άλλωστε κανένα παραμύθι δεν βαστάει πολύ, όταν το φως της πραγματικότητας φανερώνει τα αυθεντικά σχήματα και τις γνήσιες εικόνες της ζωής.

anthologio.wordpress.com

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.