12200518_1197174196978712_464150217_nΜέσ’ από τη σύγκριση γίνεται συχνά ευκολότερο να αντιλαμβανόμαστε τις ελλείψεις, τις αδυναμίες και τα ελαττώματά μας! Ο χώρος της εκπαίδευσης δεν θα μπορούσε βέβαια ν’ αποτελέσει εξαίρεση!

Παράδειγμα προς σύγκριση Νο1: Aida Hadzialic (υπουργός Παιδείας Σουηδίας)

Παιδί προσφύγων από τη Βοσνία η 28χρονη, εντυπωσιακή στην εμφάνιση και μουσουλμάνα στο θρήσκευμα, Αΐντα Χατζίαλιτς έφτασε στη Σουηδία το 1992, όταν οι γονείς της ζήτησαν άσυλο, για να γλυτώσουν από την καταστροφή του πολέμου! Σπούδασε Νομικά και μόλις στα 23 της εκλέχθηκε δήμαρχος στην πόλη Halmstad! Το 2013 το σουηδικό επιχειρηματικό περιοδικό Veckans Affärer την κατέταξε στη δέκατη θέση της λίστας με τους 101 πιο ταλαντούχους ανθρώπους της χώρας της! Η ίδια δηλώνει ότι έγινε σοσιαλδημοκράτισσα, επειδή εντυπωσιάστηκε από το κοινωνικό μοντέλο πρόνοιας της Σουηδίας που έδωσε στους γονείς της την ευκαιρία για μια νέα αρχή. Ως υπουργός Παιδείας συνηθίζει να επισκέπτεται σχολεία της πρωτεύουσας με το… ποδήλατο και… χωρίς τις κάμερες των δημοσιογράφων. Δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε τη θετική διάθεση με την οποία τήν υποδέχονται μαθητές και εκπαιδευτικοί!

Παράδειγμα προς σύγκριση Νο2: Najat Vallaud Belkacem (υπουργός Παιδείας Γαλλίας)

Ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ έχει αποδείξει επανειλημμένα ότι, όσο μπόι του λείπει, τόσο καλό γούστο διαθέτει στο γυναικείο φύλο! Η 36χρονη, μαροκινής καταγωγής, Ναζάτ Βαλώ Μπελκασέμ δεν διακρίνεται μόνο για την εντυπωσιακή της εμφάνιση! Κατάγεται από οικογένεια με επτά αδέλφια, ο παππούς της ήταν βοσκός και ο πατέρας της οικοδόμος που μετανάστευσε στη Γαλλία. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες και υιοθέτησε τη σοσιαλιστική ιδεολογία. Λόγω της καταγωγής της, εξάλλου, δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Για πολλά χρόνια έχει επιδείξει ενεργητική και δυναμική παρουσία στους αγώνες για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ιδιαίτερα των δικαιωμάτων των γυναικών, στους αγώνες ενάντια στις διακρίσεις και υπέρ της κοινωνικής προστασίας των νέων. Παρότι κατάγεται από παραδοσιακή μουσουλμανική οικογένεια, η ίδια αυτοπροσδιορίζεται ως «μη ασκούμενη μουσουλμάνα»! Είναι παντρεμένη και έχει δύο δίδυμα παιδιά, στα οποία έχει δώσει τα ονόματα «Λουί» και «Νουρ», ονόματα που και τα δύο σημαίνουν «φως»! Τα τελευταία χρόνια έχει δεχθεί επανειλημμένα ρατσιστικές επιθέσεις από τον αντιπολιτευόμενο στους σοσιαλιστές τύπο! Αυτό φαίνεται ότι λειτούργησε ως επιπλέον κίνητρο, ώστε ο Φρανσουά Ολάντ να τήν επιλέξει ως την πρώτη και νεότερη γυναίκα υπουργό Παιδείας της Γαλλίας!

…………………………………………………

Με τέτοια σοβαρότητα και ευαισθησία αντιμετωπίζουν στο εξωτερικό οι πολιτικά προηγμένες χώρες τη θέση του υπουργού Παιδείας! Επιλέγουν συνήθως ένα πρόσωπο που διαθέτει φρεσκάδα, θετική εικόνα και μπορεί να «μιλήσει» στους νέους ανθρώπους από συμβολική άποψη! Τα οργανωμένα ευρωπαϊκά κράτη δεν ανησυχούν ιδιαίτερα αν το άτομο που αναλαμβάνει χρέη υπουργού Παιδείας διαθέτει σχετική εμπειρία, διότι απλούστατα στο εξωτερικό οι εκπαιδευτικές πολιτικές δεν διαμορφώνονται από τον εκάστοτε υπουργό Παιδείας και τους παρατρεχάμενούς του, αλλά από διορισμένους τεχνοκράτες και εξειδικευμένους επιστήμονες που εργάζονται για πολλά χρόνια πάνω στα θέματα της εκπαίδευσης, σχεδιάζουν τις πολιτικές και προτείνουν άμεσα εφικτές και ρεαλιστικές λύσεις σε όλα τα προβλήματα!

Στην Ελλάδα για την ίδια θέση (και όχι μόνο) η εκάστοτε κυβέρνηση συνήθως επιλέγει ένα «παιδί του κομματικού σωλήνα» ή ένα «κομματικό πρωτοπαλίκαρο», ακόμα και αν δεν διαθέτει ούτε καν τα ουσιαστικά προσόντα που κερδίζουν την προσοχή και τον σεβασμό των νέων ανθρώπων και των εκπαιδευτικών: φρέσκια σκέψη, νέες ιδέες, θετική ενέργεια, αξιοπρεπής εικόνα! Η «κομματική ιεραρχία» και ο αυτοσκοπός της νομής της εξουσίας τίθενται σε προτεραιότητα και πάνω από το συμφέρον του εκπαιδευτικού συστήματος! Η θέση του υπουργού Παιδείας αντιμετωπίζεται – όπως και όλες σχεδόν οι θέσεις του κρατικού μηχανισμού – σαν «λάφυρο» που επιβραβεύει τους μακροχρόνιους «αγώνες» του εκάστοτε «κομματικού αγωνιστή»! Και βέβαια, όταν το «κομματικό παιδί» κερδίσει το «δώρο» του, δηλαδή την υπουργική καρέκλα, σαν άλλος «μεσσίας» δεν παραλείπει ποτέ ν’ αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα του επιχειρώντας να «ξηλώσει» άμεσα οτιδήποτε, θετικό ή αρνητικό, έφεραν οι προηγούμενοι και επιβάλλοντας τις δικές του επιλογές, περίπου όπως τις σκέφτηκε και τις προγραμμάτισε λίγη ώρα πριν πέσει για ύπνο το… προηγούμενο βράδυ!

Ειδικά το τελευταίο διάστημα εδώ στην Ελλάδα βιώνουμε τη συστηματική «μετεξέλιξη» του θεσμού του υπουργού Παιδείας μέσα από τον εμπλουτισμό του με νέες αρμοδιότητες, τις αρμοδιότητες του λογιστή και του κοινωνικού τιμητή, του ανθρώπου δηλαδή που ορίζει πόσο φόρο παραπάνω θα πληρώσει ένας πολίτης ανάλογα με το σχολείο στο οποίο φοιτά το παιδί του· του ανθρώπου που ορίζει αν είναι εύπορος ένας άνθρωπος που στέλνει το παιδί του στο ιδιωτικό σχολείο ή στο φροντιστήριο· του ανθρώπου που κοστολογεί τις εκπαιδευτικές επιλογές των πολιτών με τα δικά του μέτρα και σταθμά· του ανθρώπου που «τιμωρεί» φορολογικώς τους γονείς που στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικό και όχι σε δημόσιο σχολείο· του ανθρώπου που συμπεραίνει ότι οι γονείς δεν… ενδιαφέρονται για τα παιδιά τους, όταν τα στέλνουν σε ιδιωτικό σχολείο· του ανθρώπου που αποφασίζει αν τα 500-700 ευρώ που θα πληρώσει μια οικογένεια παραπάνω σε ετήσια βάση μπορούν να χαρακτηριστούν «πενταροδεκάρες»· του ανθρώπου που κρίνει αν είναι προτιμότερο να φορολογηθεί η εκπαίδευση αντί για το εισαγόμενο κρέας· του ανθρώπου που θεωρεί ότι η αύξηση των διδάκτρων των ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων και των φροντιστηρίων θα πλήξει μόνο ένα μέρος του κοινωνικού συνόλου και σίγουρα όχι τους ψηφοφόρους του… κόμματος!

Με τέτοιου είδους προβληματισμούς ασχολείται εσχάτως ο Έλληνας υπουργός Παιδείας, προβληματισμούς περισσότερο… οικονομικής παρά εκπαιδευτικής φύσεως! Ασφαλώς και δεν έχουμε την απαίτηση από την ελληνική Πολιτεία να εκλάβει τα παραπάνω δύο παραδείγματα προς σύγκριση (της Σουηδίας και της Γαλλίας) ως παραδείγματα προς μίμηση, όμως έχουμε την απαίτηση να γνωρίζει ο εκάστοτε υπουργός Παιδείας πόσα είναι τα εκπαιδευτικά κενά στα ελληνικά σχολεία, πριν καν ξεκινήσει η σχολική χρονιά! Όμως, σήμερα διάγουμε ήδη τον τρίτο μήνα των μαθημάτων και ο υπεύθυνος υπουργός δεν γνωρίζει, μάλλον είναι πρακτικώς αδύνατο για το ελληνικό κράτος να γνωρίζει, πόσοι εκπαιδευτικοί λείπουν από τα σχολεία μας! Και όλ’ αυτά όταν οι ευρωπαϊκές στατιστικές για την Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση αναφέρουν ότι στη Γαλλία για κάθε 1000 μαθητές αντιστοιχούν 53 δάσκαλοι, στη Γερμανία 63, στην Ολλανδία 64 και στην Ελλάδα… 106! Στη Γαλλία, τη Γερμανία και την Ολλανδία τα σχολεία δεν εμφανίζουν ελλείψεις εκπαιδευτικών! Στην Ελλάδα ακόμα και σήμερα υπάρχουν σχολεία που δεν έχουν ανοίξει, επειδή δεν υπάρχουν (;) δάσκαλοι! Είναι προφανές ότι κάτι δεν πάει καλά ή ενδεχομένως εμείς κάτι δεν κάνουμε καλά! Κατά τα άλλα ο υπουργός μας ασχολείται με τα φορολογικά…

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.