Ήταν τόσο ισχυρή η απορρόφηση από τα παιχνίδια μας, μήλα, τζαμί, μπάλα, κρυφτό, κυνηγητό, αγαλματάκια, σπασμένο τηλέφωνο, ζώα-φυτά πράγματα, που μόλις ακούγαμε τη φωνή της μαμάς, μια φράση ήταν ικανή να διαλύσει όλη τη μαγεία και τη στρατηγική του παιχνιδιού: «Άντεεε, φτάνει τόσο !».
Κίνηση, καβγάδες κι ίντριγκες, συζητήσεις, ομαδικότητα και συνεργασία,κρυψώνες, αρχηγοί κι ακόλουθοι, ρούχα ιδρωμένα και βρώμικα, ανάσες διψασμένες, μάγουλα ξαναμμένα από την αγωνία του νικητή ή τη ντροπή του ηττημένου.
Και στο τέλειωμα της μέρας αποκαμωμένοι, όλοι μαζί καθόμασταν, στα πεζούλια και στα σκαλάκια, παίζαμε χαρτάκια, ανταλλάσσαμε καπάκια, χαρτοπετσέτες, αλληλογραφίες, προσδοκώντας την πιο συμφέρουσα πρόταση, εμπλουτίζοντας τη συλλογή μας με ανεκτίμητα κομμάτια. Κομμάτια κι εμείς οικογενειών που έπιναν το απογευματινό καφεδάκι τους στις αυλές και τα μπαλκόνια κι άκουγαν το παιδομάνι να φωνασκεί και να λυσσομανά στα χώματα και τα χαλίκια, ένας κουρνιαχτός από παιδικές φωνές, τσιρίδες, μπαλιές, μικροτραυματισμoύς, μαλώματα.
Χαρούμενοι για τη γεμάτη ενέργεια μέρα που έφευγε αργά, ταλαίπωροι αλλά ευεργετημένοι από την παρέα μας που τώρα έπρεπε ν’ αποχωριστούμε. Όμορφα χρόνια, νοσταλγικά, έχουν φύγει ανεπιστρεπτί κι άφησαν ανεξίτηλα αποτυπώματα στην παιδική ψυχή μας, αδιάσειστες αποδείξεις ότι κι εμείς κάποτε υπήρξαμε παιδιά, ευτυχισμένα παιδιά, αλλά…δεν το ξέραμε ! Πάμε πάλι από την αρχή , τι λέτε ; Η πολυψηφία πάντοτε κερδίζει…. Χάνει….
Άννα Παπαγιαννάκη
Αφιερωμένο στους παιδικούς μου φίλους
που χαθήκαμε στην πορεία για την
επώδυνη ενηλικίωσή μας !
