Όταν καταθέτει κανείς τους συλλογισμούς κι ακουμπά τις απόψεις του στο χαρτί, όταν απευθύνεται σε ευρύ κοινό κι όταν θίγει κοινωνικά θέματα, όταν ομιλεί γι’ ανθρώπους, χρειάζονται λεπτοί χειρισμοί στη γλωσσική έκφραση, λείανση του ύφους κι όχι φραστικά πυροτεχνήματα, ρητορισμοί, κοντόφθαλμες οπτικές και διδακτισμός.
Αν γράφει κανείς για να επιδείξει το μεγαλείο ψυχής του, την ανωτερότητα του είδους του, τον ελιτισμό του, θίγοντας παράλληλα την «κατάντια» των ημων κοινών θνητών, τελικά αποδεικνύει περίτρανα την ανάγκη του για επιβεβαίωση, το σνομπισμό κι εύγλωττα φαίνεται κι ο ίδιος συμπλεγματικός και γραφικός.
Σώφρον λοιπόν είναι οι γράφοντες να σχολιάζουν, να κριτικάρουν, να προτείνουν λύσεις, ιδέες, πρακτικές, να περιγράφουν, να διηγούνται, αγγίζοντας απαλά τα ανθρώπινα, με σεβασμό στην ανθρώπινη υπόσταση και σύστασή τους, με ενσυναίσθηση κι ευθύνη του λόγου και του ρόλου τους.
Κι επιτέλους : «Σκασμός οι ρήτορες πολύ μιλήσαμε, στο εξής θα παίζουμε σ’ αυτόν τον θίασο μόνο ως φαντάσματα» .
(Ανεμολόγιο , Θ. Μικρούτσικος)
Α.Π.
