Ρωγμές ανελέητες του χρόνου, τοίχοι που ξερνούν σοβάδες αποκαλύπτοντας κομψά κόκκινα τούβλα, χειροποίητα, μετά από χρόνια εγκλεισμού στη στέρεη βάση τους. Δοκάρια σκελετοί τρίζουν ,σιδεριές κι εξώστες μετεωρίζονται στο κενό, περίτεχνα κάγκελα σε οξείδωση κάποτε στόλιζαν την πρόσοψη. Τα παντζούρια ξεφλουδίστηκαν από ήλιο και βροχή, σκέβρωσαν οι γρίλιες, στόματα γεροντικά, ξεδοντιασμένα.
Η εξωτερική όψη προϊδεάζει και για τον εσωτερικό διάκοσμο. Πατώματα σε σήψη, τζάμια χάσκοντα, ραγισμένα σκαλοπάτια οδηγούν στην άβυσσο.
Έπιπλα σαρακοφαγωμένα ,σπασμένα κάδρα με ξέθωρες εικόνες ρομαντικής υπαίθρου και μορφές βλοσυρών προγόνων. Ασπρόμαυρες. Οσμή μούχλας, υγρασίας, κλεισούρας.
Τα παλιά σπίτια κουβαλούν μέσα τους ιστορίες ανθρώπων, γέλια παιδιών, αγρυπνίες ανήσυχων πνευμάτων , εμποτίστηκαν με μυρωδιές εδεσμάτων, μοσχοβολιές φρεσκοπλυμένων ρούχων, αρώματα γυναικών και ποτών. Είναι ιερά μνημεία ανθρώπινης ζωής ,παράδοσης, πολιτισμού.
Από τα επιβλητικά μέγαρα κι αρχοντικά έως τα χαμόσπιτα και τα πλυσταριά , η διαδρομή των ανθρώπων παραμένει η ίδια. Ο χρόνος μετράει αδυσώπητα για μικρούς και μεγάλους, η φθορά δεν κάνει εξαιρέσεις. Αυτό που μένει είναι τούτα τα απομεινάρια ύλης, ερείπια σπιτικών που μαρτυρούν πως το μόνο σίγουρο στη μάταιη ζωή μας είναι ο θάνατος . Ο θάνατος της ύλης .Αυτή που έχει γίνει σκοπός ζωής για τους περισσότερους από εμάς . . .
Α. Π.