Αγαπημένη μου,
σου γράφω γιατί δεν υπάρχει πλέον μουσική. Βουβή ζωή κι εδώ. Οι Μούσες χάθηκαν στη δίνη των αιώνων, οι λυρικές φωνές σώπασαν, οι άνθρωποι αποσύρθηκαν στην αρχέγονη μοναξιά. Ακόμη κι η γραφή έχει αποκτήσει μια ιδιότυπη πρωτοκαθεδρία, με λέξεις άγνωρες : SMS, Fb, MSN, συνθήματα γενιάς της υπερεπικοινωνίας, προσπάθειες απέλπιδες ψευδοεπαφής, μονόλογοι που διαλέγονται, διάλογοι που μονολογούν, με την κίβδηλη σφραγίδα εικονικής πραγματικότητας.
Σου γράφω γιατί ξέχασα πως ζουν με ρυθμό και αρμονία. Αρρύθμιστη η ζωή μου, πεντάγραμμο με τεθλασμένες γραμμές, νότες που γλιστρούν μέσα σε ύφεση ψυχής . Ακούρδιστα βιολιά τα νιάτα μου, οι σκέψεις μου μουσικά κλειδιά που δεν ταιριάζουν σε καμία πια πόρτα. Μόνο η νοσταλγία ηχεί κάπως μελωδικά και παίζει το κονσέρτο της μνήμης. Με αποκοιμίζει για να μπορέσω να συνεχίσω να ζω.
Σε φιλώ , Ορφέας.
Γενάρης 2015
