Η πόρτα του βιβλιοπωλείου κλείνει αργά πίσω του. Έχει σχολάσει. Διάφανες χάντρες στη σέλα οι σταγόνες της βροχής. Μυρωδιά από νοτισμένη γη στα ρουθούνια . Καλύπτει τη μυρωδιά του χαρτιού και του ξύλου που χρόνια τώρα έχει διαποτίσει το δέρμα του. Ο ουρανός γκρίζος αντικατοπτρίζεται στα σταχτιά μαλλιά του. Προχωρά πάνω σε κίτρινα φύλλα. Ταιριαστός συνδυασμός κίτρινο με γκρι. Αποδεσμεύει το ποδήλατο από την αλυσίδα του κι οι ρόδες γλιστρούν απαλά στo βρεγμένο πλακόστρωτο.
Ξεκινά το δρομολόγιο επιστροφής μέσα από τις γειτονιές μιας πόλης βγαλμένης από αλλοτινές εποχές. Κτίρια μπαρόκ στο χρώμα της ώχρας, σιντριβάνια και κήποι, αγάλματα και μνημεία, απαθανατίζουν τη στιγμή. Με τίμημα την καταδίκη της ακινησίας, τη βασανιστική αιωνιότητα. Πιο κάτω το ποτάμι κινείται ανεπαίσθητα και λικνίζει βάρκες και κορμούς δέντρων. Κίτρινο κι αυτό. Περαστικοί βαδίζουν στις όχθες του, ζευγάρια ψιθυρίζουν λόγια αγάπης, παιδιά κυνηγιούνται στις φυλλωσιές του, πλανόδιοι τακτοποιούν την πραμάτεια τους.
Μοιάζει με σκηνικό από ταινία παλιά, είναι όμως μια συνηθισμένη μέρα στο Τορίνο. Η πόλη που επέλεξε να ζει. Το τζιν βρεγμένο ακουμπά τα αθλητικά παπούτσια που άφησαν ίχνη στο μαλακό χόρτο. Ετοιμάζεται να ανεβεί. Εκείνη την ώρα φυσάει ένα αεράκι κι η ψυχή του θροΐζει κι αυτή. Τη βλέπει να περνά αέρινη και καμαρωτή, με τη δροσερή αύρα της νιότης στις δυο ρόδες της, το ψάθινο καπέλο και τη δερμάτινη ζώνη σφιχτή στο λευκό φόρεμα. Σταματά κοντά του, χαζεύει τον ήλιο που σβήνει στον ορίζοντα, κάτω από τα παγκάκια. Δεν τον προσέχει, δεν υποψιάζεται καν την παρουσία του. Ανάγκη περισυλλογής ή απορρόφηση από το θέαμα.
Έτσι μπορεί κι αυτός να την παρατηρεί ανενόχλητος . Η αιθέρια ύπαρξη πρωταγωνιστεί στο μοναχικό σκηνικό του δικού του φακού. Ξεκούραση. Γαλήνη. Σκηνοθετεί τη συνέχεια. Να της μιλήσει, να την αγγίξει τυχαία, να την κοιτάξει βαθιά, να τη γνωρίσει. Βλέμμα αναζήτησης, διερευνητικό. Σκέψη φευγαλέα. Στοπ. Αποδεσμεύει το μυαλό από την αλυσίδα του σεναρίου του και πατάει γερά στα πεντάλ. Αφήνει πίσω την εξαίσια φιγούρα κι ανεβαίνει με αδημονία τα τελευταία σκαλοπάτια της σοφίτας του. Ανοίγει το μισοσκότεινο δωμάτιο και στο γκρίζο πλαίσιο του παραθύρου εμφανίζεται το ύστατο ψυχομαχητό του δειλινού . Η νύχτα αδυσώπητη προσκαλεί το παρελθόν. Η πατρίδα, η φυγή, η απώλεια, η καινούργια πόλη, η γλώσσα, η εργασία, η μοναξιά. Όλα μια θηλυκή συνωμοσία. Ακόμη κι η μητρική αγκαλιά ανάμνηση θολή, η απουσία της επώδυνη. Ο πατέρας φρόντισε για την αθανασία της.
Λένε πως είμαστε οι επιλογές μας. Όταν όμως η ζωή δείχνει θάνατο, τότε υπάρχει μόνο η αποδοχή. Η αποδοχή κι η συνέχεια. Συνεχίζει ο ικανός ποδηλάτης κι όταν δεν πιάνουν τα φρένα. Τα σφίγγει κι ας μην υπακούουν. Τα σφίγγει και κατεβάζει τα πόδια του ν’ ακουμπήσουν στη γη, για να πάρει τον έλεγχο της πορείας αυτός. Συνεχίζει, δε μπορεί να σταματήσει, δε θέλει πια. Έγινε ένα με την αλυσίδα του.
30-1-2015
Άννα Παπαγιαννάκη
