Ήταν 2 Αυγούστου του 1996, όταν μέλη της Κυπριακής Ομοσπονδίας Μοτοσικλετιστών ξεκινούσαν την πορεία τους από το Βρανδεμβούργο της Γερμανίας, προκειμένου να διαδώσουν το μήνυμα της ειρήνης, με τελικό προορισμό την κατεχόμενη Κερύνεια της Κύπρου. Έπειτα από 9ήμερη πομπή σε πολλούς σταθμούς, με κεντρικό σύνθημα: «Απελευθέρωση, η μόνη λύση», αποφασίστηκε να μην πραγματοποιηθεί το τελευταίο στάδιο της πορείας, που θα εισερχόταν στα κατεχόμενα, ώστε να αποφευχθεί κάθε ένταση. Η απόφαση αυτή πάρθηκε, κατόπιν συνάντησης του τότε Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Γλαύκου Κληρίδη με τον Πρόεδρο της Κυπριακής Ομοσπονδίας Μοτοσικλετιστών Γιώργο Χατζηκώστα. Αυτή η απόφαση όμως, δεν είχε τη σύμφωνη γνώμη των Μοτοσικλετιστών κι έτσι η κατάσταση δεν άργησε να ξεφύγει από κάθε έλεγχο.
Ήταν 11 Αυγούστου του 1996, όταν οι «αντάρτες» μοτοσικλετιστές, που δε συμμορφώνονταν στην απόφαση απαγόρευσης εισόδου στα κατεχόμενα, κινούνταν ανοργάνωτα προς διάφορες κατευθύνσεις. Τα πρώτα επεισόδια ξεκίνησαν από το ΣΟΠΑΖ στη Λευκωσία, ενώ κορυφώθηκαν στη Δερύνεια. Μοτοσικλετιστές με άλλους διαδηλωτές διαπληκτίστηκαν με πλήθος φανατικών Τουρκοκυπρίων, μέλη των «Γκρίζων Λύκων» και τον κατοχικό στρατό. Με στειλιάρια και πέτρες, τα μέλη των «Γκρίζων Λύκων» χτυπούσαν τους διαδηλωτές, ενώ οι ειρηνευτικές δυνάμεις του ΟΗΕ απεδείχθησαν ανίκανες να αντιδράσουν, προς κατευνασμό της έντασης, παρακολουθώντας «το θέαμα» αμέτοχες. Τότε, ο 24χρονος Τάσος Ισαάκ, στην προσπάθειά του να βοηθήσει έναν άλλο Ελληνοκύπριο, που δεχόταν ανελέητα τουρκικά χτυπήματα, πότισε ηρωικά με το αίμα του την περιοχή της νεκρής ζώνης, στη Δερύνεια της επαρχίας Αμμοχώστου, καταλήγοντας έπειτα από κτηνώδες τουρκικό ξυλοκόπημα με πέτρες, ρόπαλα και κλωτσιές στο κεφάλι.
Ήταν 14 Αυγούστου του 1996, ημέρα μνήμης της κατάληψης της Αμμοχώστου και ημέρα της κηδείας του Τάσου Ισαάκ, όταν ο 26χρονος εξάδελφός του, Σολωμός Σολωμού, μαζί με άλλους διαδηλωτές κατευθύνθηκαν προς το οδόφραγμα της Δερύνειας, για να εναποθέσουν στεφάνια και λουλούδια, στον τόπο δολοφονίας του Τάσου Ισαάκ. Οι τουρκικές προκλήσεις δεν άργησαν να επιφέρουν ακόμα μία τραγωδία. Ομάδα των «Γκρίζων Λύκων» μεταμορφώνει το σκηνικό σε πεδίο μάχης, για ακόμα μια φορά, με πετροπόλεμο. Τότε, ο Σολωμός Σολωμού, με αείμνηστη έκφραση οργής και αγανάκτησης στο βλέμμα του, ορμάει προς την κατεχόμενη πλευρά, προκειμένου να κατεβάσει την τουρκική σημαία από παρακείμενο ιστό. Πέφτει νεκρός από σφαίρα στο λαιμό, ενώ άλλοι 11 τραυματίστηκαν, ύστερα από καταιγισμό πυρών, που εκτόξευαν ελεύθεροι σκοπευτές από τουρκικό φυλάκιο.
Ήταν 24 Ιουνίου του 2008, όταν το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο κρίνει ένοχη την Τουρκία, για τις δολοφονίες των Ισαάκ και Σολωμού, σύμφωνα με το άρθρο 2 της ευρωπαϊκής συνθήκης, για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Επιδικάστηκε, επίσης, αποζημίωση για τις οικογένειες των ηρώων. Έρευνα για τους δολοφόνους, ουδέποτε διατάχθηκε, διατηρώντας την οργή όλων ημών έως σήμερα, καθώς συγκεκριμένα ανθρώπινα χέρια αφαίρεσαν αυτές τις δύο ζωές κι όχι ολόκληρη η Τουρκία. Βέβαια, πόσο συμπτωματικό μπορεί να χαρακτηριστεί το γεγονός, ότι νωρίτερα την ίδια χρονιά και συγκεκριμένα στις 31 Ιανουαρίου 1996, μετράμε ως απώλειες, άλλους τρεις συμπατριώτες μας – αξιωματικούς του Πολεμικού Ναυτικού, σε ανάλογο άτυπο ελληνοτουρκικό πόλεμο, για τη σημαία στα Ίμια; Σε κάθε δυστυχή κατάληξη, ο ΤΡΟΠΟΣ είναι αυτός που χαρακτηρίζει τον εκάστοτε αυτουργό κι όχι τόσο το αποτέλεσμα, που είναι αναμενόμενο, όταν εφαρμόζονται τέτοιας μορφής κτηνωδίες, ως μέσα επιβολής, τιμωρίας ή συνετισμού.
Είναι Αύγουστος του 2015 κι ακόμα το αίμα ΑΥΤΩΝ των Αρσενικών δεν έχει παγώσει. Μαζί με το δικό τους αίμα κοχλάζει και το αίμα όσων πεσόντων επέδειξαν την αντίστοιχη ύψιστη μορφή αυταπάρνησης για την πατρίδα. Η πολυπόθητη δικαίωση, που άπαντες επιζητάμε με οργή σε τέτοιου είδους κτηνωδίες, έχει ήδη επέλθει με την ανεξίτηλη θέση, που επάξια έχουν χαράξει ΑΥΤΟΙ οι Αρσενικοί, στις καρδιές όλων. Απ’ την άλλη, όπως το ίσιο δε χρειάζεται χάρακα, έτσι και το δίκαιο δε χρειάζεται δικαιοσύνη, όπως πολύ εύστοχα είχε πει ο Επίκτητος. Η δικαστική δικαίωση επομένως, ελάχιστη σημασία έχει, μπροστά στην καθολική δικαίωση από όλους, όπως και μπροστά στη θεία δίκη από το ταμείο άνωθεν, στην οποία πιστεύουμε πολύ και πολλοί, ότι μοιράζει, αργά ή γρήγορα, ακριβώς ΑΥΤΑ που αξίζουν, ΑΥΤΟΙ που τα αξίζουν. Ζωή και τιμή στις οικογένειες των αδικοχαμένων, εν αναμονή της θείας δίκης, που δεν αφήνει κανέναν ΚΑΚΟ ατιμώρητο και κανέναν ΚΑΛΟ αδικημένο. Ο ΚΑΛΟΣ εξάλλου… πεθαίνει μία φορά, ο ΚΑΚΟΣ όμως… πεθαίνει κάθε μέρα!
