Άλλα πράγματα σκεφτόμουν να γράψω τις τελευταίες μέρες και άλλα τελικά έγραψα! Η επικαιρότητα είναι αμείλικτη και, όταν η επικαιρότητα συνδυάζεται μ’ έναν μπασκετικό θρίαμβο, κανείς δεν μπορεί να την αγνοήσει! Δεν γράφω για ανεπανάληπτο θρίαμβο, διότι από τέτοιους θριάμβους έχουμε χορτάσει τα τελευταία 25-30 χρόνια! Για να μην πω ότι έχουμε ζήσει και ακόμα μεγαλύτερους στο επίπεδο των μικρών ηλικιών! Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα εκείνη η εκπληκτική εφηβική ομάδα του 1995 με Ρεντζιά, Κακιούζη, Καράγκουτη, Μπαρλά, Δ. Παπανικολάου, Χατζή, Καλαϊτζή, Σούλη, Δέσπο, Παπαδάτο που κατέκτησε διά περιπάτου το παγκόσμιο πρωτάθλημα αήττητη και μάλιστα με διαφορές που ξεπερνούσαν τους 20 και τους 30 πόντους σε κάθε αγώνα…
Αν ψάξουμε στη μπασκετική μας ιστορία, θα ανακαλύψουμε και άλλες ανάλογες επιτυχίες που μάς προσέφεραν μεγάλη χαρά και μεγάλη περηφάνια! Βέβαια, η ίδια ιστορία έχει δείξει ότι, συνήθως, μετά από τέτοιες επιτυχίες τα μικρά παιδιά δύσκολα μπορούν να διαχειριστούν το βάρος του θριάμβου και «αδειάζουν» από τον πόθο για νέες επιτυχίες! Ακόμα πιο δύσκολα μπορεί να διαχειριστεί αυτές τις μεγάλες στιγμές ο μπασκετικός κόσμος που συχνά αναζητά ανάμεσα στα κατορθώματα των μικρών παιδιών τον νέο Γκάλη, τον νέο Γιαννάκη, τον νέο Φάνη, τον νέο Φασούλα, τον νέο Διαμαντίδη, τον νέο Παπαλουκά κ.ο.κ. Ανεπιτυχώς! Η πορεία των πραγμάτων δεν επαληθεύει αυτές τις προσδοκίες, καθώς τα 18χρονα παιδιά σπάνια φτάνουν στο σημείο να επανδρώσουν τη μεγάλη ανδρική ομάδα, πόσω μάλλον να οδηγήσουν το ελληνικό μπάσκετ σε νέες επιτυχίες! Μάλλον λογικό, αν σκεφτεί κανείς ότι με την κατάκτηση της κορυφής αυτά τα παιδιά κερδίζουν δόξα και χρήμα από μικρή ηλικία και στην υπόλοιπη καριέρα τους βάζουν τη σκληρή δουλειά σε δεύτερη μοίρα…
Λογικά παρόμοιο θα είναι το μέλλον και της τωρινής U18 εθνικής που διακρίθηκε περισσότερο για τη μεγάλη ψυχή παρά για το ταλέντο και τα μπασκετικά της προσόντα! Αν το ευρωπαϊκό είχε γίνει εκτός Ελλάδας, πολύ δύσκολα αυτή η ομάδα θα μπορούσε να πάει πιο πάνω από την 5η ή 6η θέση! Εντός Ελλάδος βέβαια αυτές οι επιτυχίες έρχονται πιο εύκολα, διότι η υποστήριξη του κόσμου παίζει σημαντικό ρόλο σε ματς όπου γηπεδούχοι και φιλοξενούμενοι είναι… μικρά και άπειρα παιδιά! Επιπλέον, εντός Ελλάδος αυτές οι επιτυχίες είναι και περισσότερο προσιτές σε κάθε είδους εκμετάλλευση και εσωτερική κατανάλωση…
Δεν μπορώ να το κρύψω ότι ακόμα δεν έχω χωνέψει την πολιτική μικροπρέπεια που έκανε την εμφάνισή της στις εικόνες και αυτής της νέας μεγάλης επιτυχίας! Βλέπω τις φωτογραφίες από το βάθρο του θριάμβου και διακρίνω ψηλά και καλοχτισμένα μπασκετικά σώματα, διακρίνω προπονητές, διακρίνω φροντιστές, όλοι με τα χρυσά μετάλλια στα στήθη! Διακρίνω όμως και μια άλλη γνώριμη φιγούρα! Δεν είναι ούτε παίκτης ούτε προπονητής ούτε φροντιστής. Ό,τι του λείπει σε παράστημα τό διαθέτει σε παραπανίσια κιλά! Το τελευταίο διάστημα κυκλοφορεί με ξυρισμένο κεφάλι, όμως η αναγνώρισή του δεν είναι δύσκολη! Κατά παρέκκλιση κάθε τυπικού, φορά και αυτός ένα χρυσό μετάλλιο στο στήθος χωρίς να το έχει κερδίσει μέσα στο γήπεδο του μόχθου…
Ο πολύς ο κόσμος τόν θυμάται από τη μεγάλη «καριέρα» του στον χώρο του ποδοσφαίρου! Φέρει το όνομα του μεγαλύτερου ομηρικού ήρωα του τρωικού πολέμου, αλλά έχει διακριθεί, ουκ ολίγες φορές, σε… «ανδραγαθήματα» διαφορετικού τύπου από εκείνον! Τα τελευταία χρόνια δραστηριοποιείται πολιτικά στην Θεσσαλία, εκεί δηλαδή όπου έζησε και διέπρεψε και ο μυθικός συνονόματός του! Ως ποδοσφαιρικός παράγοντας είχε μεγάλες «επιτυχίες»! Πέρασε από διάφορες ομάδας της Α Εθνικής, όμως τις «μεγαλύτερες δόξες» του τίς γνώρισε στον Ολυμπιακό Βόλου! Επί των ημερών του ο Βόλος κατάφερε και… ξεπέρασε άνετα όλες τις μεγάλες παραδοσιακές ομάδες της Ελλάδας: Παναθηναϊκό, Α.Ε.Κ., Π.Α.Ο.Κ., Άρη, Ηρακλή, Ο.Φ.Η. και άλλες! Για την ακρίβεια, τίς… ξεφτίλισε! Όλες εκτός από μία..! Αυτό από μόνο του δείχνει τα ανθρώπινα όρια του ανδρός…
Στο αποκορύφωμα της «δόξης» του ο «παμμέγιστος» παράγων γνώρισε, για ένα φεγγάρι, και τη σκληρή ζωή της φυλακής! Οι πετυχημένοι άνθρωποι δημιουργούν μεγάλο φθόνο στους ανταγωνιστές τους οι οποίοι τούς επιβουλεύονται με πάθος! Ξεπερνώντας και αυτόν τον σκόπελο, διότι – ως γνωστόν – ζωή χωρίς δυσκολίες είναι φαγητό χωρίς αλατοπίπερο, ο «μέγας ανήρ» αποφάσισε να προσφέρει τις «ανεκτίμητες υπηρεσίες» του από άλλο μετερίζι, αυτό της πολιτικής! Οι Βολιώτες πολίτες δεν ξέχασαν την «προσφορά» του στην τοπική ομάδα και αποφάσισαν να τόν εκλέξουν δήμαρχο! Ως δήμαρχος εκείνος δικαίωσε την εκλογή του φέρνοντας στον Βόλο το πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα μπάσκετ U18, παρότι βέβαια η πόλη διαθέτει κλειστό γήπεδο μικρότερο ακόμα και από το Μελίνα Μερκούρη! Για έναν «άξιο» δήμαρχο όμως μια τέτοια λεπτομέρεια δεν μπορεί να παίξει ανασταλτικό ρόλο στα σχέδιά του…
Μετά από μια τόσο μεγάλη «πορεία» στα ποδοσφαιρικά και πολιτικά πράγματα, ίσως δεν θα έπρεπε να μού κάνει εντύπωση που ένας τόσο… «πετυχημένος» άνθρωπος – επιτέλους – κέρδισε… «επάξια» το δικό του χρυσό μετάλλιο και μια θέση στο υψηλότερο σκαλί του μπασκετικού βάθρου… Εδώ δεν έκανε εντύπωση στους πρωταγωνιστές της μεγάλης επιτυχίας οι οποίοι βρέθηκαν, ξαφνικά και μάλλον χωρίς να το περιμένουν, να φωτογραφίζονται δίπλα στον μεγάλο και εσχάτως… «χρυσό» δήμαρχο της πόλης! Ακριβώς απέναντι από το… «τρελό αγόρι» των πανηγυρισμών ο λαός του Βόλου επευφημούσε τους νικητές! Επευφημούσε και τον… «μεγάλο» δήμαρχο που εξέλεξε, τον «δήμαρχο όλων των Ελλήνων», σύμφωνα με το επικότερο τρολάρισμα που είδα πρόσφατα στο διαδίκτυο! Για μένα ο «μεγάλος» δήμαρχος δεν είναι μόνο δήμαρχος του Βόλου ούτε καν «δήμαρχος όλων των Ελλήνων»… Είναι κάτι πολύ περισσότερο! Είναι το… «δημαρχ…δι» που μάς αξίζει! Σε μια χώρα που το μέσο και το μέτρο της επιτυχίας είναι το μέγεθος της… διαφθοράς, εξακολουθούν να διακρίνονται και να διαπρέπουν τέτοιου είδους άνθρωποι, εκμεταλλευόμενοι μάλιστα τον κόπο και τις θυσίες των πραγματικών θριαμβευτών…
ΥΓ: Μετά την τιμή που προσέφερε με την ψήφο του ο λαός του Βόλου στον δήμαρχο, μπορεί τώρα να τού προσφέρει άλλη μια μεγάλη τιμή δίνοντας το όνομά του στο κλειστό γήπεδο της πόλης…
