Πρόσφατο κείμενο της φίλης Γιώτας Παναγιώτου μου θύμισε τον Ρούπερτ Μπρουκ (1887-1915), τον «ρομαντικό της Σκύρου», όπως τον χαρακτήρισε η Γιώτα· τον νεαρό Άγγλο ποιητή, που «όντας εθελοντής στη Βασιλική Ναυτική Μεραρχία της Μεγάλης Βρετανίας την περίοδο λίγο πριν την περίφημη απόβαση της Καλλίπολης [αρρώστησε καθ᾽ οδόν προς τα Στενά των Δαρδανελλίων] και πέθανε σε ένα γαλλικό πλωτό νοσοκομείο, το οποίο ήταν αραγμένο στο νησί [της Σκύρου]».
Παρότι έσβησε μόλις 28 ετών, ο Μπρουκ υπήρξε μεγάλος ποιητής. Ένα από τα πιο γνωστά του ποιήματα υπήρξε το σονέτο «Ο στρατιώτης» («The soldier»), το οποίο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Poetry το 1915, τμήμα μιας σειράς ποιημάτων υπό τον γενικό τίτλο 1914. «Ο στρατιώτης» είναι η παραμυθία ενός σκοτωμένου Άγγλου πολεμιστή (προς ένα αγαπημένο του πρόσωπο; προς όλους τους συμπατριώτες του; προς την Πατρίδα γενικά;), που έπεσε πολεμώντας μακριά από την πατρίδα. Πέθανε πολεμώντας για την Αγγλία. Το εγγλέζικο χώμα από το οποίο ήταν φθαρμένο το θνητό του σαρκίο εξάγνισε και εξάγγλισε τη γη που τώρα τον σκεπάζει – την εξάγγλισε, ώστε αιώνια να τον αγκαλιάζει χώμα πατρίδας.
Ολόκληρο το άρθρο στο antonispetrides.wordpress.com
