HlektraΣτην τραγωδία, οι δευτερεύοντες χαρακτήρες επιτελούν κατά κανόνα δύο βασικές λειτουργίες:

(α) «Εργαλειακή» λειτουργία: Οι δευτερεύοντες χαρακτήρες δεν αποτελούν το εστιακό σημείο της παράστασης, είναι όμως χρήσιμα εργαλεία για τη διεκπεραίωσή της. Οι δευτερεύοντες χαρακτήρες διευκολύνουν την εξέλιξη της πλοκής και τη ροή της πληροφορίας με διάφορους τρόπους: συνδιαλεγόμενοι με τους πρωταγωνιστές και τον χορό, συμβάλλοντας στα σχέδια των κεντρικών ηρώων, συγκρουόμενοι με αυτούς κλπ. Με την εισαγωγή του δεύτερου και πολύ περισσότερο του τρίτου υποκριτή, ο ρόλος των δευτερευόντων χαρακτήρων κατέστη ακόμη πιο σημαντικός: ο τριπολικός διάλογος προσδίδει σαφώς μεγαλύτερη ζωηρότητα και ένταση στη δράση. Μια αξιοπρόσεκτη, ειδική λειτουργία των δευτερευόντων χαρακτήρων, που σχετίζεται με την αξία τους για την προώθηση της δραματικής αφήγησης, είναι η ακόλουθη. Ενώ η σύμβαση απαιτεί τη σχεδόν συνεχή παρουσία του πρωταγωνιστή επί σκηνής, οι δευτερεύοντες χαρακτήρες συχνά διαθέτουν κινητικότητα, δηλαδή έχουν τη δυνατότητα να πηγαινοέρχονται σε τοποθεσίες πέραν του ορατού σκηνικού χώρου: οι δευτερεύοντες χαρακτήρες είναι συχνά αγγελιαφόροι, κήρυκες, βοηθοί, θεράποντες, φίλοι κλπ, που καταφτάνουν στη σκηνή από μακριά ή εκτελούν ειδικές αποστολές υπέρ ή εναντίον των πρωταγωνιστών μεταβαίνοντας σε κομβικές εξωσκηνικές τοποθεσίες. Με τον τρόπο αυτό οι δευτερεύοντες χαρακτήρες συνδέουν οργανικά τον σκηνικό και τον εξωσκηνικό χώρο διευρύνοντας το μιμητικό πεδίο της παράστασης.

(β) Χαρακτηρολογική λειτουργία: Οι δευτερεύοντες χαρακτήρες αναπτύσσουν συχνά το δικό τους ευδιάκριτο και ενδιαφέρον ἦθος. Ως επί το πλείστον, όμως, λειτουργούν ως «αντηχεία» για την ενίσχυση των δραματικών εφέ που παράγονται από τους πρωταγωνιστές. Οι δευτερεύοντες χαρακτήρες είναι συχνά το φόντο, στο οποίο προβάλλεται — άλλοτε κολακευτικά άλλοτε πιο αμφίσημα — η συμπεριφορά των κεντρικών ηρώων. Οι συγκλίσεις ή οι αντιθέσεις μεταξύ τους που αποκαλύπτει η προβολή αυτή είναι αποκαλυπτικές. Η χαρακτηρολογία του δράματος, άλλωστε, προκύπτει μέσα από το πλέγμα των σχέσεων που αναπτύσσουν μεταξύ τους οι χαρακτήρες.

Ολόκληρο το άρθρο στη σελίδα antonispetrides.wordpress.com

Προηγούμενο άρθροΑδίδακτο κείμενο: Θουκυδίδου Ιστορίαι 7.83
Επόμενο άρθροΔιημερίδα “Γλώσσα, μαζική κουλτούρα και κριτικός γραμματισμός”
Ο Αντώνης Κ. Πετρίδης (γεν. 1975) είναι αριστούχος απόφοιτος κλασικής φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και διδάκτωρ του Πανεπιστημίου του Cambridge (Trinity College). Υπηρετεί ως Επίκουρος Καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας στο Πρόγραμμα “Σπουδές στον Ελληνικό Πολιτισμό” του Ανοικτού Πανεπιστημίου Κύπρου. Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα κινούνται κυρίως γύρω από το αρχαίο ελληνικό θέατρο και την ελληνιστική λογοτεχνία. Από το 2009 ανήκει στην ομάδα που συνέγραψε και εποπτεύει την εφαρμογή του Νέου Αναλυτικού Προγράμματος για τη διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών και Λατινικών στη Μέση Εκπαίδευση. Στο πλαίσιο αυτής της συνεργασίας έχει αναλάβει την πτυχή της Αρχαίας Γραμματείας από Μετάφραση στις τρεις τάξεις του Γυμνασίου.

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.