Τόσο η Κλυταιμήστρα στον Αγαμέμνονα του Αισχύλου όσο και η Εκάβη στην ομώνυμη τραγωδία του Ευριπίδη περιβάλλονται, η καθεμιά με ιδιαίτερο τρόπο, την εικόνα της «σκύλας», εικόνα η οποία και στις δύο περιπτώσεις χαρακτηρίζεται από βαθιά αμφισημία. Ενώ όμως στην περίπτωση της Κλυταιμήστρας η αμφισημία στο τέλος ξεδιαλύνεται πλήρως εις βάρος της ηρωίδας, που ξεσκεπάζεται ως τερατώδης απειλή για την πατριαρχική τάξη (Σκύλα πλέον, δηλαδή κάτι ανάλογο με το μυθικό τέρας, και όχι σκύλα), στην περίπτωση της Εκάβης η αμφισημία παραμένει και (κυριολεκτικά) διαιωνίζεται.
Η Κλυταιμήστρα παρουσιάζεται ως δωμάτων κύων δύο φορές στο έργο:τη μια φορά τον χαρακτηρισμό αυτόν τον εκστομίζει το δικό της στόμα, την άλλη το στόμα της Κασσάνδρας. Η νοηματική απόσταση ανάμεσα στις δύο επικοινωνιακές πράξεις είναι, φυσικά, τεράστια.
Ολόκληρο το άρθρο στη σελίδα antonispetrides.wordpress.com
