Σε ό,τι ακολουθεί θα αναπτύξουμε μερικές από τις διαφορές που παρουσιάστηκαν στο προηγούμενο κείμενο, αντλώντας παραδείγματα από την κωμωδία του Αριστοφάνη Θεσμοφοριάζουσες και από την τραγωδία του Αισχύλου Αγαμέμνων.
Τα δύο αυτά έργα δεν επιλέγηκαν τυχαία. Στις μεν Θεσμοφοριάζουσες ο ρόλος του χορού αποκλίνει σημαντικά από τον «τύπο» της κωμωδίας, όπως αυτός διαφαίνεται από τα έργα που ο Αριστοφάνης έγραψε στην πρώτη φάση της καριέρας του, κατά την περίοδο του Αρχιδαμείου Πολέμου (431-421 π.Χ.). ΟιΘεσμοφοριάζουσες δεν διαθέτουν ούτε τυπικό Επιρρηματικό Αγώνα ούτε τυπική παράβαση, ενώ η αντιπαράθεση μεταξύ του κωμικού ήρωα (εν προκειμένω του Ευριπίδη και του ενεργουμένου του) διαρκεί καθόλη τη διάρκεια του έργου (δεν τερματίζεται, δηλαδή, περίπου στα μισά, όπως αλλού) και δεν λύνεται παρά μόνο μ᾽ έναν τρόπο συνειδητά τεχνητό στο τέλος. Ο Αγαμέμνων, από την πλευρά του, ίσως η πρώτη τραγωδία στην οποία ο Αισχύλος χρησιμοποιεί τρεις υποκριτές (πρόσφατη μάλλον καινοτομία, που αποδίδεται παραδοσιακά στον Σοφοκλή), απηχεί μεν μία φάση στην ιστορική εξέλιξη της τραγωδίας στην οποία ο ρόλος του χορού παραμένει κυρίαρχος και ποσοτικά και ποιοτικά, παρουσιάζει όμως την ίδια στιγμή σημαντικώς μειωμένα χορικά τμήματα συγκριτικά με παλαιότερες τραγωδίες του Αισχύλου (π.χ. τους Πέρσες και τις Ικέτιδες). Την ίδια στιγμή, στην Ορέστεια ο Αισχύλος φαίνεται να εκμεταλλεύεται με τρόπο ειρωνικό ορισμένες από τις συμβάσεις του είδους του που αναφέρονται στον χορό.
Ολόκληρο το άρθρο στη σελίδα antonispetrides.wordpress.com
