Ο Ανδρέας Κάλβος είναι ένας από τους χιλιάδες γνωστούς Έλληνας ποιητής. Ήταν ο πρώτος ποιητής του ρομαντισμού και ο τελευταίος του κλασικισμού. Στην ποίησή του ερχόμαστε αντιμέτωποι με στοιχεία ειδυλλιακά, παγανιστικά, δραματικά με γνώμονα πάντοτε τα αρχαιοελληνικά πρότυπα.
Έζησε την εποχή του Διονυσίου Σολωμού. Το 1812 ήταν ένας σημαντικός σταθμός στη ζωή του. Πρώτον, γιατί έχασε τον πατέρα του, αλλά και η ζωή του ταυτόχρονα σημαδεύτηκε από τη γνωριμία με έναν από τους πιο τιμημένους ποιητές της Ιταλίας, τον Ugo Foscolo. Θα τον διδάξει το νεοκλασικισμό, τα αρχαία ελληνικά πρότυπα, αλλά και τον πολιτικό φιλελευθερισμό. Το 1813, υπό την επιρροή του Foscolo, γράφει 3 ιταλικές τραγωδίες που φέρουν τα παραπάνω ονόματα: Θηραμένης, Δαναϊδες και Ιππίας.
Το 1824 εκδίδει το πρώτο μέρος του ελληνόγλωσσου έργου του «Λύρα» (μια συλλογή αποτελούμενη από 10 ωδές). Τον επόμενο χρόνο (1825) μετακομίζει στο Παρίσι, όπου και δημοσιεύει άλλες 10 ωδές, «Τα λυρικά».
Το 1826 επιστρέφει στο Ναύπλιο, όμως, απογοητεύεται από την αδιαφορία και την απαξίωση προς το πρόσωπό του και, ιδίως, προς το έργο του. Τον ίδιο χρόνο μετακομίζει στην Κέρκυρα, όπου μέχρι το 1827 διδάσκει στην Ιόνιο Ακαδημία.
Ο Ανδρέας Κάλβος άφησε την τελευταία του πνοή το 1869 στο Κέντιγκτον.
Μαρία Ρέκλου, Φοιτήτρια του τμήματος Ελληνικής Φιλολογίας Δ.Π.Θ.
