Στην Έξοδο της Ηλέκτρας, ο Ορέστης, υπό τις ανηλεείς παροτρύνσεις της Ηλέκτρας («Τελείωνε, σκότωσέ τον, κι αφού το κάνεις ρίξε τον στους μόνους νεκροθάφτες που θα του άξιζε ποτέ να βρει, μακριά απ᾽ τα μάτια μας· γιατί κάτι τέτοιο μόνο θα μπορούσε να με ανακουφίσει από τις συμφορές μου», 1487-90), διατάσσει τον Αίγισθο να τον ακολουθήσει μέσα στον οίκο, όπου θα πεθάνει σφαγμένος κι αυτός από το χέρι του τιμωρού γιου του Αγαμέμνονα.
Αίγισθος και Ηλέκτρα (Εθνικό Θέατρο, 2005)
Ως συνήθως, ο Σοφοκλής εδώ παίζει με τις συμβάσεις του είδους του. Ο Ορέστης οδηγεί τον Αίγισθο στο εσωτερικό του παλατιού. Τυπικά μιλώντας δεν υπάρχει λόγος να το κάνει αυτό: γιατί δεν τον σκοτώνει επί τόπου; Η απάντηση στο ερώτημα είναι φαινομενικά απλή: διότι στην αρχαία ελληνική τραγωδία η παρουσίαση επί σκηνής σκηνών βίας, ειδικά φόνων και άλλων θανάτων (π.χ. αυτοκτονιών), είναι ταμπού· ο θάνατος ανήκει στο εσωτερικό, στο σκοτάδι· στο φως παρουσιάζονται μόνο οι συνέπειες της βίας, τα νεκρά σώματα και οι συντετριμμένοι φίλοι. Αυτό ακριβώς είχε συμβεί πριν από λίγο. Πριν σπρώξει τον εχθρό του προς τα μέσα, ο Ορέστης φροντίζει να του επιδείξει με χαιρεκακία το πτώμα της σφαγμένης του ερωμένης.
Πηγή: Ολόκληρο το άρθρο μπορείτε να το διαβάσετε στο http://antonispetrides.wordpress.com