Αυτός ο κόσμος που αλλάζει…. πώς μας μοιάζει… πώς μας μοιάζει;! Προφητικό το όνομα, που επέλεξα για τη στήλη μου, σε αυτό το διαδικτυακό μου σπίτι, ένα χρόνο πριν. Τότε, που πήρα την απόφαση, να αλλάξω διαδικτυακή στέγη, για να βουτήξω σε καλύτερα – για τα δικά μου μάτια – νερά, όπως είναι αυτά του Φιλολογικού Ιστοτόπου. ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΡΕΙ (=ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΑΛΛΑΖΟΥΝ) πράγματι, χωρίς αυτό να σημαίνει, ότι αυτά που αξίζουν, δεν παραμένουν αμετάβλητα. Σε έναν κόσμο ψεύτικο, ιδιοτελή και κάλπικο, ΑΥΤΑ και ΑΥΤΟΙ που παραμένουν άφθαρτα και άφθαρτοι, είναι ΑΥΤΑ και ΑΥΤΟΙ, που αληθινά αξίζουν. Όλα τα άλλα, που αποδεικνύουν εμπράκτως την ευτελή αξία των προθέσεών τους, είναι μια περαστική διαδρομή, που οφείλουμε να περπατήσουμε, για να εκτιμήσουμε περισσότερο τις αξίες και τα κεκτημένα της υπάρχουσας ζωής μας.
Την προηγούμενη εβδομάδα, το άρθρο αυτής εδώ της στήλης, έκανε το γύρο του διαδικτύου, με εμένα ως δημιουργό αυτού, να νιώθω κάτι περισσότερο από ευγνώμων. Γνωρίζω, ότι μία απ’ τις ανεκτίμητες κουβέντες, που μπορούν ποτέ να ειπωθούν, είναι το ειλικρινές και από ψυχής «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ». Αν ο πλούτος της ψυχής μου λοιπόν, αποδεικνύεται ορθά από τα έργα μου, το ειλικρινές και από ψυχής «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» μου, θα έχει κάποια αξία, στα μάτια αυτών, που ξέρουν να το εκτιμούν. Ως φίλος του λόγου, ανέκαθεν αγαπούσα τις λέξεις, καλλιεργώντας όμως παράλληλα την κρίση μου, ώστε να μάθω να διακρίνω τις αληθινές – από τις ψεύτικες, τις σημαντικές – από τις ασήμαντες και τις ανιδιοτελείς – από τις υστερόβουλες.
Σε εποχές λοιπόν, όπως η σημερινή, που κάποιοι νομίζουν πως ό,τι δηλώσουν… είναι κιόλας, το μόνο αδιάψευστο κριτήριο, του ΠΟΙΟΙ είμαστε πραγματικά, είναι τα έργα μας, σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Από τις μικρές καθημερινές συναναστροφές μας, μέχρι τις μεγάλες επαγγελματικές μας δραστηριότητες. Μόνο οι πράξεις του καθενός, αντικατοπτρίζουν την ομορφιά ή την ασχήμια της ψυχής του, την ανιδιοτέλεια ή την υστεροβουλία των προθέσεών του και την ύπαρξη ή την πενία των αρχών του. Άπαντες έχουμε περιπέσει σε λανθασμένες εκτιμήσεις ανθρώπων, που δεν άξιζαν ούτε ίχνος της εμπιστοσύνης μας, της θετικής μας ενέργειας και του πλούσιου «δούναι» μας. Όμως, ο τελικός απολογισμός για το «λαβείν» όσων αξίζουμε, γίνεται άνωθεν, γι’ αυτό ας αναμένουν άπαντες την επιστροφή των έργων τους, ως θείο δώρο ή ως θεία τιμωρία.
Η ζωή είναι θάλασσα και ουδέποτε – ουδείς γνωρίζει, αν τα κύματά της, θα διατηρήσουν ΑΥΤΑ και ΑΥΤΟΥΣ, που η μέτρια ανόητη νοοτροπία, θεωρεί ΔΕΔΟΜΕΝΑ. Είτε με ήλιο, είτε με βροχή, η μαγεία της είναι ανεκτίμητη, για εκείνους που γνωρίζουν να κολυμπούν σε αυτήν εις βάθος… ψυχή τε και σώματι. Με θλίψη παρακολουθώ άψυχα ανθρωπόμορφα όντα, που προφανώς θεωρούν τους εαυτούς τους αθάνατους, για να πνίγονται μονίμως στην απραξία της μιζέριας τους. Η θάλασσα, όπως κι η ζωή κινείται και δε μένει ποτέ στην ίδια αδιάφορη θέση, όπως κάποιους βολικά συμφέρει. Καπετάνιοι αυτής είμαστε ΕΜΕΙΣ, με πυξίδα την ψυχή μας. Το πού θα πάει ο καθένας λοιπόν, το ορίζει με την πυξίδα της ψυχής του και μόνο. Καλή η θεωρία, γι’ αυτούς που γνωρίζουν, να την εφαρμόζουν στην πράξη. Μόνο πέντε λέξεις θα έκαναν τον κόσμο αυτό καλύτερο, αν αποδεικνύονταν από όλους, εμπράκτως και καθημερινά: το «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ», το «ΣΥΓΓΝΩΜΗ», το «ΑΓΑΠΩ», το «ΣΕΒΟΜΑΙ» και το «ΕΚΤΙΜΩ». Μόνο η έμπρακτη απόδειξη αυτών των πέντε λέξεων τελικά, χαρακτηρίζει και την ποιότητα των ανθρώπων γύρω μας…
