Ένας προσβλητικός προσδιορισμός ήταν αρκετός, για να «κλονίσει» κάθε εγκεφαλικό μου κύτταρο, κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού… αυτός του «τζαμπατζή»! Ειπώθηκε ατυχώς, όπως όλοι γνωρίζουμε, για ένα 19χρονο παιδί, που έχασε τη ζωή του για ένα εισιτήριο. Το «πώς» και το «γιατί», μόνο η Δικαιοσύνη είναι αρμόδια να κρίνει και μόνο εκείνης το πόρισμα είναι αξιόπιστο. Φαντάζομαι όμως, πως η κυρία που ατυχώς απέδωσε έναν τέτοιο χαρακτηρισμό στο συγκεκριμένο παιδί δεν είχε αισθανθεί προηγουμένως την ανάγκη, να τον αποδώσει στους πραγματικούς «τζαμπατζήδες» αυτής της δυσχερέστατης εποχής. Σε αυτούς τους οχυρωμένους πίσω απ’ την εικονική τους πραγματικότητα, που αδυνατούν να δράσουν στην αληθινή πραγματικότητα, λόγω ψυχοσωματικών προβλημάτων, που οι ίδιοι προκαλούν στον εαυτό τους. Σε αυτούς, που αναθεματίζουν την οικονομική κρίση για την κατάντια της ζωής τους κι όχι τον ίδιο τους τον εαυτό για την κατάντια της ψυχής τους. Σε αυτούς, που έχουν ανάγκη να πλάθουν μια άρρωστη εικονική πραγματικότητα, που καμία σχέση δεν έχει με την υγιή πραγματικότητα, στην οποία οφείλουν να είναι ενεργοί πρωταγωνιστές.
Πόσο κολακευμένη και ποθητή μπορεί άραγε να αισθανθεί μια προκλητικά στημένη γυναίκα από τα «like», τα «comments» και το «on line chat» των ανενεργών σεξουαλικά αντρών στην πραγματική ζωή και συστηματικά ενεργών μόνο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Πόσο απελπισμένη είναι η ίδια, για να αναγκάζεται να «πουλάει» τμήματα του κορμιού της σε κοινή θέα, όπως ακριβώς πουλάει ο κρεοπώλης το εμπόρευμά του στη βιτρίνα του μαγαζιού του; Πόση κατάντια γεννούν και θρέφουν τελικά καθημερινά οι νέοι άνθρωποι, που έχουν το υπέρτατο αγαθό της υγείας, για να επιτύχουν τα μέγιστα κι όμως καταλήγουν να ασθενούν ψυχικά και να προκαλούν τα χείριστα; Από πού ξεκινά και πού τελειώνει αυτή η αναμφίβολη κατάντια, που για κάποιους επιφέρουν μόνο οι κυβερνώντες και τα μνημόνια, βολικά απαλλασσόμενοι από κάθε ευθύνη, κάθε συμπεριφορά, κάθε απραξία και κάθε επιλογή τους;
Όπως διαχρονικά επέλεξε τους κυβερνώντες μας η πλειοψηφία ημών με σθένος και πάθος, έτσι φαντάζομαι πως και τώρα επιλέγει η πλειοψηφία τη συνειδητή κατάντια όλων σε κοινωνικό επίπεδο. Δεν ευθύνονται τα μνημόνια, το ΔΝΤ και η οικονομική κρίση για την αγένεια, την έλλειψη παιδείας και αρχών, την παντελή απουσία σεβασμού κι εκτίμησης, την απραξία και την αποξένωση στις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Επιλογή του καθενός είναι και αθροιστικά αυτές οι επιλογές του καθενός διαμορφώνουν μια ιδιοτελή, δυστυχή και μίζερη κοινωνία Ελλήνων. Λίγοι είναι εκείνοι, που ξεχωρίζουν απ’ τη διάχυτη κατάντια και μόνο αυτοί οι λίγοι αποτελούν ελπίδα και ασπίδα για το μέλλον της χώρας μας. Όσο ισοπεδωτική κι αν παρουσιάζεται η έλλειψη ρευστού για τη διάθεσή μας…. δε σημαίνει ότι είναι κιόλας. Πόσο να κοστίζει άραγε, ένας περίπατος και μια σύναξη σε ένα σπίτι για μια ευχάριστη κουβέντα; Πόσο να κοστίζει μια ευχή, ένας καλός λόγος, μια ευεργετική πράξη και ένα ειλικρινές ενδιαφέρον; Πόσο να κοστίζει τελικά το «δούναι», εκτός απ’ το «λαβείν», όταν προέρχεται απ’ τον πλούτο της ψυχής;
Όσο οι σχέσεις μεταξύ ημών καταντούν σύνθετες, δύσκολες και αναξιοπρεπείς, τόσο περισσότερο θα απομακρύνεται το ενδεχόμενο της αληθινής ευτυχίας στις ζωές των ανθρώπων. Όπως έχουν αποδείξει οι ιστορίες ζωής των πάμπλουτων και πασίγνωστων ανθρώπων, τα χρήματα δεν κατάφεραν να εξαγοράσουν τα χτυπήματα της μοίρας, που εκείνοι υπέστησαν. Αντί λοιπόν, όλο και περισσότεροι να αλλάζουν προς το χειρότερο, κρυμμένοι πίσω από το καβούκι της κατάντιας τους, ας σημάνουμε άπαντες την αλλαγή εκ των έσω μόνο προς το καλύτερο… σήμερα κιόλας! «Άνθρωποι ενωμένοι… ποτέ νικημένοι» ήταν ο τίτλος του πρώτου μου άρθρου σε αυτήν εδώ τη στήλη και δε θα πάψω ποτέ να επιθυμώ και να επιδιώκω αυτή την ένωση. Καλό το «οn line», αλλά σαν το «live» δεν είναι, γι’ αυτό ας πάψουν κάποιοι να πλάθουν μια άρρωστη εικονική πραγματικότητα, που ναι μεν ταιριάζει με τις άρρωστες ψυχές τους, αλλά ούτε ανταποκρίνεται στην αληθινή τους πραγματικότητα, ούτε και ταιριάζει στην υπέροχη πραγματικότητα, που αξίζουν άπαντες να απολαμβάνουν. Ως Έλληνες, είμαστε γεννημένοι για τα δύσκολα και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση απ’ το να είμαστε ικανοί και υγιείς ψυχή τε και σώματι, για να τα αντιμετωπίζουμε.
