Συνεχίζοντας το διαδικτυακό καλοκαιρινό μας ταξίδι, ανά την Ελλάδα, επέλεξα ως προορισμό γι’ αυτή την εβδομάδα, ένα νησί, που ναι μεν διακρίνεται για την αδιαμφισβήτητη ομορφιά του, αλλά συνάμα δε στερείται του πλούσιου ιστορικού και πολιτιστικού υποβάθρου, όπως καθετί ελληνικό. Η γνώση εξάλλου, ιδίως επί των ημερών μας, αποτελεί ασπίδα σε κάθε δεινό, που φαντάζει ανίκητο στα μάτια των αδαών. Γνωρίζοντας την ιστορία και τον πολιτισμό, όσων παραμένουν ελληνικά, γνωρίζουμε καλύτερα την ταυτότητά μας και κατά συνέπεια όλο μας το «είναι». Εύκολο να απαρνιόμαστε την ίδια μας τη μάνα (=Ελλάδα), δύσκολο όμως να την αγαπάμε, με το μεγαλείο της ανιδιοτέλειας, στις δύσκολες αυτές στιγμές. Αν εξάλλου, άπαντες ακολουθούσαμε το δρόμο της αδιαφορίας και της ισοπέδωσης των πάντων, δε θα υπήρχαν αρχές, αξίες και ιδανικά, για τα οποία, έστω και μια μικρή μειοψηφία αγωνίζεται ακόμα. Ευκαιρία είναι λοιπόν, μέσω αυτού του διαδικτυακού μας ταξιδιού, να γνωρίσουμε και να αγαπήσουμε περισσότερο το ίδιο μας το «είναι», για να είμαστε ικανοί να αγαπήσουμε και το «είναι» των άλλων.
Η Ζάκυνθος λοιπόν, ή αλλιώς «Τζάντε» και «Φιόρο του Λεβάντε», αποτελεί το δεύτερο σε πληθυσμό νησί των Ιονίων νήσων και το τρίτο σε μέγεθος νησί των Επτανήσων. Το όνομά της φαίνεται, ότι το πήρε από το βασιλιά Ζάκυνθο, γιο του βασιλιά της Τροίας – Δάρδανου. Ως προς την ιστορία της, άξιο αναφοράς, που αφορά όλους τους επισκέπτες της Ζακύνθου είναι το περίφημο Ναυάγιο. Χρονολογείται σα γεγονός, στα τέλη Σεπτεμβρίου του ’79, όταν ένα λαθρεμπορικό σκάφος, που γυρνούσε επί 3 ημέρες Ζάκυνθο – Κεφαλονιά, προσάραξε στην ομώνυμη απομονωμένη παραλία. Ο στόχος ήταν, να γίνει διακίνηση των εμπορευμάτων με βάρκα, όμως αυτή η ενέργεια οδήγησε στη σύλληψη του πληρώματος, αλλά συνάμα και στην παραμονή αυτού του μοναδικού μνημείου στην περιοχή.
Ως προς τον πολιτισμό της τώρα, η Ζάκυνθος θεωρείται ένα νησί με μακρά μουσική και θεατρική παράδοση. Όπως η Λευκάδα, έτσι κι η Ζάκυνθος αποτελεί πατρίδα μεγάλων καλλιτεχνών και γενικότερα ανθρώπων του πνεύματος και των επιστημών. Μεταξύ άλλων σπουδαίων, Ζακυνθινοί ήταν: ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός, ο ποιητής Ανδρέας Κάλβος, ο ζωγράφος Νικόλαος Κουτούζης κ.α. Κατά την ξενάγησή σας στην πανέμορφη Ζάκυνθο, θα πρέπει οπωσδήποτε, να επισκεφθείτε δύο μουσεία. Το ένα είναι το Νέο Μουσείο Ζακύνθου, όπου φιλοξενεί έργα, που εκτέθηκαν το 1999 στη Ν. Υόρκη και αποτελούν έργα βυζαντινού και μεταβυζαντινού ρυθμού και το δεύτερο και υψίστης σπουδαιότητας είναι το Μουσείο Σολωμού και Κάλβου, στο οποίο εναποτίθενται και τα οστά των Ζακυνθινών μας ποιητών. Επίσης, θα μπορέσετε να θαυμάσετε χειρόγραφα, πορτραίτα, αλλά και μια πλούσια συλλογή από φωτογραφικό υλικό των δύο σπουδαίων ποιητών μας.
Εκτός, από τις πασίγνωστες πεντακάθαρες παραλίες της Ζακύνθου, άξια αναφοράς είναι και η οικολογική συνείδηση, που διαθέτουν οι κάτοικοι του νησιού. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο, ότι στις ακτές της Ζακύνθου φιλοξενείται το είδος Caretta Caretta, το οποίο αποτελεί πόλο έλξης της πλειοψηφίας των επισκεπτών. Για όποιο λόγο, κι αν αποφασίσετε να επισκεφθείτε το συγκεκριμένο νησί, η σπουδαιότητα της ελληνικότητάς του, θα πρέπει, να σας κάνει υπερήφανους, έτσι κι αλλιώς. Όσο ο πλούτος τέτοιας ανεκτίμητης αξίας μας ανήκει, θα πρέπει να αισθανόμαστε σα λαός ευλογημένος, αν και βασανισμένος διαχρονικά.
