Το Πάσχα ή αλλιώς Πισσάχ στα αρχαία Εβραϊκά βρίσκεται προ των πυλών, με πλείστους εξ ημών να προσδοκούμε την πολυπόθητη Ανάσταση της χώρας μας, σαν ένα όνειρο απατηλό, που φαντάζει πλέον αδύνατο να εκπληρωθεί. Θέλετε, γιατί η χώρα των ηρώων κατάντησε χώρα των αποβλακωμένων; Θέλετε, γιατί η ουσία θυσιάζεται στο βωμό της επιφάνειας; Ή μήπως, γιατί η ευτελής ιδιοτέλεια συμφέρει περισσότερο από την παντοδύναμη ανιδιοτέλεια; Στην έκδηλη ανισορροπία της εποχής μας, όπου κάποιοι δεν έχουν κατορθώσει ακόμα το αυτονόητο, να έχουν ισορροπημένη προσωπικότητα και συμπεριφορά, απ’ τα λίγα που παραμένουν αλώβητα είναι κάποια ελληνικά ήθη και έθιμα. Το περιβόητο σούβλισμα του οβελία, ναι μεν τιμάται από όλους στη χώρα μας, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει, ότι είναι και το μοναδικό έθιμο για τον εορτασμό της μετάβασης, που υποδηλώνουν οι πασχαλινές ημέρες.
Πιο συγκεκριμένα, στην πλατεία του νησιού της Κύθνου, την Κυριακή του Πάσχα, στήνεται μία κούνια, στην οποία κουνιούνται αγόρια και κορίτσια ντυμένα με παραδοσιακές στολές. Στην Κέρκυρα, το πρωί του Μ. Σαββάτου ο κόσμος περιμένει την πρώτη Ανάσταση. Όταν τελειώνει η ακολουθία στη Μητρόπολη, χτυπούν οι καμπάνες των εκκλησιών και από τα παράθυρα των σπιτιών πέφτουν κατά χιλιάδες πήλινα δοχεία (μπότιδες) στους δρόμους, με μεγάλο κρότο. Το βράδυ του Μ. Σαββάτου γίνεται η Ανάσταση στην Άνω Πλατεία και αναμφισβήτητα αποτελεί ένα φαντασμαγορικό και μοναδικό θέαμα. Όλα τα παράθυρα των γύρω σπιτιών παραμένουν ορθάνοιχτα, ενώ τα κεράκια αναμμένα, συνθέτοντας μια μοναδική ατμόσφαιρα. Στην Καλαμάτα αναβιώνει ένα έθιμο, που πηγάζει από τους απελευθερωτικούς αγώνες του 1821, ο διαγωνισμός των “μπουλουκιών”. Οι διαγωνιζόμενοι, με παραδοσιακές ενδυμασίες και οπλισμένοι με σαΐτες, δηλαδή με χαρτονένιους σωλήνες γεμάτους μπαρούτι, επιδίδονται σε σαϊτοπόλεμο, στο γήπεδο του Μεσσηνιακού με τη συμμετοχή πλήθους κόσμου.
Στην Ύδρα, τη Μ. Παρασκευή γίνεται κάτι το μοναδικό, ο Επιτάφιος της συνοικίας Καμίνι μπαίνει στη θάλασσα και διαβάζεται η Ακολουθία του Επιταφίου, δημιουργώντας μία ατμόσφαιρα κατανυκτική. Στη Ζάκυνθο και συγκεκριμένα στο Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Νικολάου των Ξένων, η περιφορά του Επιταφίου, σύμφωνα με παμπάλαιο τοπικό έθιμο, γίνεται τις πρώτες πρωινές ώρες του Μ. Σαββάτου, ενώ με την ανατολή του ηλίου, ο ιερέας «σηκώνει» την Ανάσταση. Με το πρώτο χτύπημα της καμπάνας, οι ιερείς αφήνουν ελεύθερα άσπρα περιστέρια, ενώ από το καμπαναριό πετάνε στο δρόμο πήλινα δοχεία, όπως και όλοι οι κάτοικοι του νησιού από τα παράθυρά τους. Τέλος, η Σύρος βιώνει με ιδιαίτερο τρόπο το Πάσχα. Οι δύο θρησκευτικές της κοινότητες, η Ορθόδοξη και η Καθολική, γιορτάζουν συγχρόνως, με αγάπη, κατάνυξη και αμοιβαίο σεβασμό τις Άγιες Μέρες του Πάσχα, υποδεικνύοντας την αγάπη μεταξύ αλλήλων, με τον πιο εύστοχο τρόπο.
Όπου, κι αν βρεθείτε τις άγιες αυτές ημέρες, εύχομαι ολόψυχα να πλημμυρίσουν οι ψυχές σας από την κατάνυξη, που μόνο η αγάπη είναι ικανή, να προσφέρει. Σε μια χώρα εξάλλου, όπως είναι η Ελλάδα, όλα τα θαύματα μπορούν να πραγματοποιηθούν, αρκεί να υπάρχει πίστη. Πίστη, για καθετί καλύτερο και ανώτερο από εμάς, που έστω κι αν φαντάζει ουτοπία στο μικρό μας μυαλό, να αποτελεί τελικά τη μοναδική διέξοδο από το τούνελ. Αγάπη για όσους μας αγαπούν κι ακόμα περισσότερη για όσους μας φθονούν. Ηθική, Πνευματική και Ψυχική Ανάσταση σε όλους τους Έλληνες. Εύχομαι ολόψυχα, να είναι το τελευταίο Πάσχα, που συνάνθρωποί μας, εντός και εκτός ελλαδικού χώρου, υποφέρουν. Καλό Πάσχα και Καλή Ανάσταση σε όλους!
