Η σύγχρονη νόσος της εποχής, που οδηγεί στην απραξία, καθώς και στην ψυχολογική κατάρρευση αποτελεί πλέον για τη χώρα μας, ένα από τα αναπόφευκτα δεινά της οικονομικής κρίσης. Οι – μέχρι άλλοτε – αξιοπρεπείς άνθρωποι, που ήταν ικανοί να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους, παραδίνονται άνευ όρων στο καλοστημένο οικονομικό παιχνίδι, που ΔΕΝ ήταν ούτε επιλογή μας, αλλά ούτε και συνέπεια των δικών μας πεπραγμένων. Δύο από τα χιλιάδες ερωτήματα, που απασχολούν καθημερινά τη σκέψη μου είναι τα εξής: Πόσο θράσος διαθέτουν κάποια ανθρώπινα όντα, ώστε να επιβάλουν τη φτώχεια σε όλους, εκτός του εαυτού τους και των οικείων τους; Πόσο αλαζόνα μπορεί να καταστήσει η εξουσία κάποιον, ώστε να τον μεταμορφώνει από ανθρώπινο σε ανθρωπόμορφο ον με παντελή έλλειψη συνείδησης και αίσθησης της γενικής κατάστασης;
Τα στατιστικά στοιχεία από την καταγραφή της ανεργίας στην Ελλάδα είναι ολοένα και πιο απογοητευτικά! Βλέπετε… κατέχουμε την πρωτιά, μόνο στις δυσοίωνες προβλέψεις και στα αρνητικά οικονομικά δεδομένα, παρά το παρατεταμένο «σφίξιμο δοντιών», που εφαρμόζουμε άπαντες καθημερινά, σύμφωνα με τις παρακινήσεις των ιθυνόντων αυτής της χώρας. Έτσι λοιπόν, το Νοέμβριο του 2012, η καταγεγραμμένη ανεργία ανήλθε στο 27%, έναντι 20,8% το Νοέμβριο του 2011. Αν σε αυτά τα ποσοστά συνυπολογίσουμε και την ανεργία, που δεν έχει δηλωθεί, τότε μόνο σοκ κι όχι δέος επέρχεται στη συνείδηση όλων. Η υποτιθέμενη «ελεγχόμενη χρεωκοπία», ίσως δεν είναι και τόσο «ελεγχόμενη» τελικά, για εκείνους που υποφέρουν και δε βρίσκουν τρόπο διεξόδου από το σκοτεινό τούνελ, στο οποίο έχουν εισέλθει άθελά τους.
Πεποίθηση δική μου, όπως και πολλών άλλων ανθρώπων είναι, πως η ζωή είναι ανεκτίμητο δώρο, αρκεί να τη βλέπουμε έτσι. Είναι, δηλαδή, μόνο στο δικό μας χέρι η κατάκτηση της πολυπόθητης ευτυχίας, αρκεί να δουλεύουμε ακατάπαυστα με το πνεύμα και την ψυχή μας. Στο γκρίζο τοπίο της «ομαδικής κατάθλιψης» υπάρχουν άνθρωποι, που εν καιρώ κρίσης, μπορούν να αποτελέσουν αφορμή για ελπίδα και αισιοδοξία. Ένας από αυτούς είναι ο Ντανιέλ Ροντρίγκες, ένας 25χρονος άνεργος φωτορεπόρτερ, από την πολύπαθη επίσης… Πορτογαλία. Αυτός ο νέος είναι από εκείνους, που συνειδητά ακολούθησε τη συγκεκριμένη επαγγελματική σταδιοδρομία, στηρίζοντας αυτή την επιλογή του με σθένος και πάθος. Ακόμα κι όταν ήρθε αντιμέτωπος με την ανεργία, ακόμα κι όταν αναγκάστηκε να πουλήσει τον επαγγελματικό του εξοπλισμό, δεν έπαψε να κάνει το σημαντικότερο: να ελπίζει και να ονειρεύεται!
Αυτή η άσβηστη ελπίδα του λοιπόν, αποτέλεσε την αιτία, για να του απονεμηθεί το πρώτο βραβείο στην κατηγορία φωτογραφιών: «Καθημερινή ζωή». Η βραβευμένη ασπρόμαυρη φωτογραφία, που κοσμεί το άρθρο μου, εικονίζει νεαρούς να παίζουν ποδόσφαιρο σε ένα χωριό της Γουινέας – Μπισάου. Η αμεσότητα και η ζωντάνια αυτής της φωτογραφίας είναι αναμφισβήτητη και τα μηνύματα, που γεννά αυτή… είναι άπειρα. Δε χρειάζονται και πολλά, όπως συνειδητοποιούμε όλοι από την εν λόγω φωτογραφία, για να απολαμβάνουμε τις αυτονόητες καθημερινές απολαύσεις της ζωής. Έκπληκτος ο Ντανιέλ, όταν του ανακοίνωσαν τη βράβευσή του, ατενίζει το μέλλον του με περισσότερη πλέον αισιοδοξία. Εύχεται κι ελπίζει, πως αυτό το βραβείο θα σταθεί αφορμή, για να βρει δουλειά και για να μπορέσει να κάνει μικρές καθημερινές αποδράσεις από το απομονωμένο χωριό, στο οποίο ζει. Ευχή όλων λοιπόν, να του ανοιχτούν οι πόρτες, που μέχρι πρότινος ήταν ερμητικά κλειστές για εκείνον, όπως και για χιλιάδες άλλους συνομηλίκους του… παγκοσμίως!
