Υπάρχουν άνθρωποι, που απαξιώνουν κάθε στρατηγική και κάθε απόπειρα επιφανειακού εντυπωσιασμού, καθώς επενδύουν στη δύναμη της αλήθειας τους. Υπάρχουν ψυχές, που μένουν ανεξίτηλες, καθώς το μεγαλειώδες «είναι» τους υπερνικά κάθε μικροπρεπές «φαίνεσθαι». Υπάρχουν έργα, που καταξιώνονται από όλους, ανεξαρτήτως εποχής και κατάστασης. Υπάρχουν εκείνοι που ΕΙΝΑΙ και ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ μεγάλοι, χωρίς να υποδύονται ρόλους. Ενάντια σε κάθε promotion προσωπικοτήτων, η πρωταγωνίστρια του σημερινού μου άρθρου ΕΙΝΑΙ και ΦΑΙΝΕΤΑΙ μεγάλη και το αποδεικνύει από τα έργα της… και μόνο! «Η αγάπη είναι ένα θύμα του σωματέμπορα εγωισμού μας…» είχε δηλώσει κάποτε, και δε θα μπορούσε, παρά να δικαιωθεί, αφού είναι από εκείνους, που έχουν αγαπήσει και έχουν αγαπηθεί στο μέγιστο βαθμό.

Η μεγαλειώδης προσωπικότητα της Κικής Δημουλά αποτελεί πηγή νερού στην έρημο της εμπορικής ευτέλειας και της στείρας έκφρασης των ημερών μας. Η γοητευτική φιγούρα της 82χρονης Κυρίας των γραμμάτων, καταχειροκροτείται… σε παγκόσμια πλέον κλίμακα! Είναι από εκείνες τις εξαιρέσεις γυναικών, που υποστηρίζει το λευκό χρώμα των μαλλιών της, ως αναπόσπαστο μέρος της θηλυκότητας και της προσωπικότητάς της. Γεννηθείσα το 1931 στην Αθήνα, ταξίδεψε και ταξιδεύει με γεμάτες – από εμπειρίες – αποσκευές, έχοντας ως πυξίδα τη γνώση και την αμόλυντη κρίση της. Ο μεγαλύτερος σταθμός αυτού του ταξιδιού ήταν ο γάμος της (1952) με τον πολιτικό μηχανικό και ποιητή Άθω Δημουλά, του οποίου το όνομα τιμά μέχρι και σήμερα.

Το πλούσιο έργο της έχει βραβευτεί πολλάκις έως τώρα κι αυτό αποδεικνύει, ότι κάποιοι άνθρωποι… όσο ζουν – δημιουργούν κι όσο δημιουργούν – τιμούν τον εαυτό τους κι όσους εκπροσωπούν. Μεταξύ αυτών που εκπροσωπεί, είμαστε όλοι οι Έλληνες, καθώς η ελληνική της καταγωγή, τιμά και «διαφημίζει» με τον καλύτερο τρόπο την υποτιμημένη χώρα μας στο εξωτερικό. Το 1964 βραβεύτηκε με εύφημη μνεία από την Ομάδα των Δώδεκα, για την ποιητική συλλογή «Επί τα ίχνη». Το 1972 έλαβε το Β’ Κρατικό Βραβείο Ποίησης, για την ποιητική συλλογή: «Το λίγο του κόσμου». Το 1989 τιμήθηκε με το Α’ Κρατικό Βραβείο Ποίησης, για την ποιητική συλλογή «Χαίρε ποτέ». Το 1997 της αποδόθηκε το Βραβείο Ιδρύματος Κώστα και Ελένης Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών, για την ποιητική συλλογή: «Η εφηβεία της λήθης». Το 2001 για το σύνολο του έργου της, παρέλαβε το Αριστείο των Γραμμάτων της Ακαδημίας Αθηνών. Το 2009 τιμάται σε ευρωπαϊκό επίπεδο, με το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας, για όσα έργα – μέχρι τότε – είχε δημιουργήσει. Το 2010 αποτελεί επίσης κορυφαία στιγμή στη διαδρομή της, καθώς της απονεμήθηκε το Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας.

Το 2013 αποτελεί το αποκορύφωμα της σταδιοδρομίας της, καθώς η έκδοση της ανθολογίας ποιημάτων, με τίτλο: «The Brazen Plagiarist» (=η θρασεία λογοκλόπος), σε αγγλική μετάφραση, τιμά στο μέγιστο βαθμό τους απανταχού Έλληνες. Η φιλοξενία της, στο πρωτοσέλιδο της International Herald Tribune, με ένα εγκωμιαστικό άρθρο, που έχει ως τίτλο: «Το σκοτεινό όραμα της Ελληνίδας ποιήτριας», καθώς και η αναδημοσίευσή του από τη New York Times, αποτελεί το επισφράγισμα του μεγαλείου της. Σε πρόσφατη εκδήλωση, που διοργανώθηκε προς τιμήν της στο Μέγαρο Μουσικής, υποκλίθηκαν άπαντες στην παγκόσμια πλέον διάκριση της δικής μας εκλεκτής ποιήτριας. Γι’ αυτή την παγκόσμια τιμή, η ίδια δήλωσε, μεταξύ άλλων: «… το αποτέλεσμα ήταν μία μετάφραση τόσο διάφανη που να μπορεί να αναπνέει ευχερώς από κάτω ο προβληματισμός της γενέτειρας γλώσσας. Πιστεύω ότι η ποίηση έχει μέσα της όλες τις γλώσσες του κόσμου, γιατί από όλο τον κόσμο, ζητά ακρόαση και απάντηση».

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.