Κάθε ανθρώπινο δημιούργημα διακρίνεται για την υποκειμενικότητά του. Κάθε καταγραφή γεγονότων συνοδεύεται από τον άμεσο ή έμμεσο σχολιασμό αυτού που την υπογράφει. Κάθε ιστορικό συμβάν προσδιορίζεται χρονικά και παραμένει αναλλοίωτο, ανά τους αιώνες. Η γνώση και η μελέτη της ιστορίας από ποικίλες πηγές καθιστά τον άνθρωπο ανεπηρέαστο από κάθε μορφής καταστροφολογία. Η ιστορία της Ελλάδας, αν και πλούσια, διακρίνεται από αξιοσημείωτες επαναλήψεις. Μία από αυτές είναι η παρούσα και επηρεάζει άπαντες… σε ψυχολογικό τουλάχιστον επίπεδο. Πόσο πιο «αναίμακτα» θα αντιμετωπίζαμε την εκάστοτε δοκιμασία, αν είχαμε άπαντες ολοκληρωμένη γνώση και κατά συνέπεια ορθή κρίση; Πόσο διαφορετική θα ήταν η κατάσταση στην Ελλάδα, αν τα παθήματα γίνονταν μαθήματα… στη συνείδηση όλων;

Η επιστροφή στο παρελθόν είναι αναπόφευκτη, αλλά συνάμα διδακτική. Η λαϊκή ρήση: «Εκεί που είσαι – ήμουνα… κι εκεί που είμαι – θα ’ρθεις» θα πρέπει να προβληματίζει τους τωρινούς μας τοκογλύφους, καθώς η σοφία είναι και αυτή… ελληνικής καταγωγής! Ας εμπεδώσουν άπαντες, ότι το γκρίζο σύννεφο που σκεπάζει – επί του παρόντος – τον ελληνικό ουρανό, δεν είναι τίποτε άλλο…. παρά ένα καλοστημένο οικονομικό παιχνίδι. Σε κάθε παιχνίδι, υπάρχουν οι νικητές, αλλά και οι χαμένοι. Με δική μας συνέργεια είμαστε οι χαμένοι του υφιστάμενου παιχνιδιού κι αν κάποιος θεωρεί το αντίθετο, ας ανατρέξει στην αδιαφορία ή στις λανθασμένες επιλογές, που επέδειξε κατά το παρελθόν. Οι διαχειριστές του ελληνικού πλούτου αποτελούν διαχρονικά επιλογή της πλειοψηφίας ημών, οπότε είτε με την ανοχή μας, είτε με την αδιαφορία μας, είτε με τη συμμετοχή μας, έχουμε όλοι μερίδιο ευθύνης.

Ήταν 10η Δεκεμβρίου του 1893, όταν ο Χαρίλαος Τρικούπης αναφώνησε το περιβόητο: «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν», που τόσο πολύ ταυτίζεται με την υποτιθέμενη «ελεγχόμενη» χρεωκοπία των ημερών μας. Τα έργα του Τρικούπη – έως τότε – αποτελούσαν πρωτοπόρες μεταρρυθμίσεις, όμως το αποτέλεσμα της πολιτικής του διαχείρισης δεν τον τίμησε, ως ιστορικό πρόσωπο. Ήταν Απρίλιος του 1941, όταν επήλθε κατοχή στην Ελλάδα, ως επίπτωση της γερμανικής εισβολής. Ανυπολόγιστες οι υλικές καταστροφές, εκατοντάδες χιλιάδες οι ανθρώπινες απώλειες και πλήρης η κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας. Την τριετία 1946-1949 σκίασε τη χώρα μας ο Εμφύλιος Πόλεμος, μεταξύ του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (υπό τον έλεγχο του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας) και του Ελληνικού Στρατού. Με αδιάψευστα αριθμητικά στοιχεία αποτέλεσε την πολεμική σύγκρουση με τις μεγαλύτερες απώλειες που γνώρισε η χώρα, από το 1830 έως και σήμερα.

Η «Χούντα των Συνταγματαρχών», κατά την περίοδο των νεότερων χρόνων 1967 – 1974, αποτέλεσε ένα ακόμα βαρύτατο πλήγμα για τη δημοκρατία και τον ελληνισμό. Η στοιχειώδης ελευθερία και η αυτονόητη ικανοποίηση των – μέχρι πρότινος – δικαιωμάτων έδωσαν τη θέση τους στην ευνοιοκρατία των ολίγων, που εξουσίαζαν με αυστηρότατο πειθαρχικό κώδικα, εις βάρος των πολλών. Σε όλα αυτά τα δεινά, ενσωματώνω, βάσει της προσωπικής μου κρίσης, το διάστημα 2002 – 2008. Ένας πλασματικός παράδεισος – χωρίς καμία αίσθηση του μέτρου, μία πανηγυρική μετάβαση από τη δραχμή στο ευρώ – που πλέον αποτελεί αντικείμενο εκβιασμού και μία φαντασμαγορική διοργάνωση Ολυμπιακών Αγώνων – που είχε διάρκεια λάμψης – ανάλογη των χιλιάδων πυροτεχνημάτων που «έσκασαν» στον αττικό ουρανό.

Έχοντας πλήρη γνώση των παραπάνω, όπως και αναρίθμητων άλλων, καθίσταται ρεαλιστική πλέον η άποψη, ότι εμείς οι Έλληνες αναγεννιόμαστε συχνά… από τις στάχτες μας! Καμία ένοπλη μάχη δεν αποτελεί την αιτία αυτή τη φορά, όμως ο ολοένα μεγαλύτερος διχασμός των Ελλήνων, έχει ήδη οδηγήσει στην εκκίνηση ενός άτυπου εμφυλίου. Θα συνιστούσα λοιπόν, αντί να ξενιτεύονται τα άξια αδέρφια μας, που αναγκαστικά εγκαταλείπουν τη χώρα, να ακολουθήσουν αυτή τη διαδρομή οι… γεννημένοι για άλλη χώρα! Δυστυχώς, μεταξύ των επικίνδυνων για την παρούσα κρίσιμη κατάσταση, εντάσσονται και κάποιοι νέοι χωρίς γνώση – αλλά με έπαρση, που ζουν για να κάνουν εντύπωση με την ανθελληνική «μαγκιά» τους. Το άτομο αλλάζει το όλον, κι όποιος πιστεύει το αντίστροφο, ας περιμένει παθητικά να ευτυχήσει… από το όλον άλλης χώρας! Όταν ΔΕΝ αγαπάς… ΔΕΝ αγαπιέσαι, κι αυτός είναι κανόνας, που οφείλει να είναι απαράβατος, από αυτούς που πραγματικά επιθυμούν να ευτυχήσουν… εντός κι εκτός Ελλάδας!

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.