Μία φιγούρα συνοδεύει άπαντες από την παιδική μας ηλικία, σε κάθε μέρος του πλανήτη, καθ’ όλη τη διάρκεια των χριστουγεννιάτικων εορτών. Μία φιγούρα, που έχει συγκεντρώσει πάνω της μύθους και προσδοκίες πολλών ανθρώπων. Ποιος δεν έχει πιστέψει στην ύπαρξη, ή έστω στο πνεύμα αυτού του ευτραφή γέροντα με την κόκκινη αμφίεση; Ποιος δεν έχει συνδέσει τις παιδικές του αναμνήσεις, με την περίοδο των Χριστουγέννων και την προσμονή του κόκκινου σάκου με τα δώρα; Ποιος δε θα ήθελε ο μύθος να γινόταν πραγματικότητα – προσωποποιημένη στη μορφή του συγκεκριμένου ανθρώπου, που ονομάζουμε «Αϊ Βασίλη»;
Ο μύθος λοιπόν, απέχει κατά πολύ απ’ την πραγματικότητα, χωρίς να καταρρίπτει το θετικό αντίκτυπο, που έχει στις καρδιές μικρών και μεγάλων. Ο μυθοποιημένος γέροντας εξάλλου, μοιράζει τα δώρα του μόνο στους «καλούς» του προηγούμενου έτους κι αυτή η αλληγορική μυθοπλαστική προσέγγιση, μόνο θετικά επηρεάζει τους πιστούς κάθε θρησκείας. Χωρίς πίστη, ο άνθρωπος κυβερνάται από το ημιτελές «εγώ» του, με αποτέλεσμα να κυριεύεται από έπαρση και αλαζονεία, βυθίζοντας τον εαυτό του σε ψευδαισθήσεις και αυταπάτες. Η πίστη του καθενός, είναι απολύτως σεβαστή και συνειδητή του επιλογή, της οποίας η επίδραση, αποδεικνύεται από τα έργα του και τη συμπεριφορά του.
Η απορία όλων λοιπόν, είναι εύλογη: Υπήρχε άραγε, κάποιο υπαρκτό πρόσωπο, κατά το παρελθόν, με το όνομα του αγαπημένου μας ήρωα και το φιλανθρωπικό έργο αυτού; Η απάντηση είναι θετική και ευρέως αποδεκτή. Ο υπαρκτός «Άγιος Βασίλης» είναι ο λεγόμενος «Μέγας Βασίλειος», γεννηθείς στη Νεοκαισάρεια του Πόντου από ευγενείς γονείς, με δυνατό χριστιανικό φρόνημα. Διδάχθηκε και ασπάστηκε το χριστιανισμό από τα πρώτα χρόνια της ζωής του, λαμβάνοντας ευρεία μόρφωση, μέσω των σπουδών του στη γεωμετρία, την αστρονομία, τη φιλοσοφία, την ιατρική, τη ρητορική και τη γραμματική. Το αξιοσημείωτο όμως, του σύντομου βίου του, ήταν η συνεισφορά του στους ανθρώπους, ανεξαρτήτως γένους, φυλής και θρησκεύματος.
Μέσα από τη φιλανθρωπική του δράση, κατάφερε να πραγματοποιήσει ένα από τα οράματά του. Έτσι, ίδρυσε ένα πρότυπο (ακόμα και για τα σημερινά δεδομένα) κοινωνικό και φιλανθρωπικό κέντρο, τη γνωστή «Βασιλειάδα». Λειτουργούσε ως νοσοκομείο, ορφανοτροφείο, γηροκομείο και ξενώνας, για τη φροντίδα και ιατρική περίθαλψη των φτωχών, των αρρώστων και των ξένων. Πέραν της σπουδαιότητας της φιλανθρωπικής του δράσης, δε δίσταζε να αντιτεθεί στην εκάστοτε πολιτική εξουσία, υπερασπιζόμενος σθεναρά το συλλογικό συμφέρον. Για την εποχή, στην οποία έζησε (4ος αιώνας μ.Χ.), αποτέλεσε αναμφισβήτητα πρότυπο πνεύματος, δράσης και γενναιοψυχίας. Αυτή η αέναη και κοπιαστική του δράση όμως, τον καταπόνησε σε τέτοιο βαθμό, που απεβίωσε σε ηλικία 49 ετών, την 1η Ιανουαρίου του 379 μ.Χ.
Η ημέρα θανάτου του Αγίου Βασιλείου, γνωστή σε εμάς ως Πρωτοχρονιά, τιμάται κάθε χρόνο από την Ορθόδοξη και την Καθολική Εκκλησία, ως ημέρα μνήμης αυτού του ανθρώπου. Δικαίως λοιπόν, χαρακτηρίζονται «Άγιοι» κάποιοι άνθρωποι, ανεξαρτήτως θρησκείας και πεποίθησης του καθενός. Μακάρι, να υπήρχαν και σήμερα τέτοιου είδους πρότυπα ανθρώπων και να τους «αγιοποιούσαμε» τιμητικά. Δυστυχώς όμως, ούτε το ράσο κάνει τον παπά, ούτε το «φαίνεσθαι» τον άνθρωπο. Στο όνομα των φετινών Χριστουγέννων λοιπόν, θα ευχηθώ ολόψυχα σωματική και ψυχική υγεία, καθώς και ανιδιοτελή αγάπη στις καρδιές όλων. Το πνεύμα αυτής της γιορτής, όπως κι αν την εισπράττει έκαστος εξ ημών, είναι ένα και μοναδικό. Είναι το πνεύμα της αγάπης, που μακάρι να φωτίσει τις καρδιές όλων και κυρίως εκείνων, που στερούνται αυτής της αρετής. Χρόνια πολλά, δημιουργικά και ευτυχισμένα για όλους!
