Κριτική θεώρηση

Του Νίκου Τσούλια Φύσει ανήσυχο το μυαλό του ανθρώπου δεν θα μπορούσε παρά να θέτει ξανά και ξανά ζητήματα που παραμένουν πεισματικά ως αναπάντητα ερωτήματα κόντρα στη διαρκή αναζήτηση και στη ροή του χρόνου. Έτσι η έρευνα για κάποια μορφή ζωής εξωγήινης συνιστά αυτό καθ’ εαυτό ένα φιλοσοφικό πρόβλημα, γιατί εκτός από την όποια επιστημονική απόληξη το ενδιαφέρον περιστρέφεται γύρω από το αν η ζωή όπως εκδηλώνεται στον πλανήτη μας είναι μοναδική ή μια από άπειρες μορφές μέσα στις απρόσιτες διαστάσεις του Σύμπαντος.

Του Νίκου Τσούλια Έχουμε τονίσει κατ’ επανάληψη ότι η λειτουργία του εκπαιδευτικού έχει πολλές αβεβαιότητες και δύσκολα καλουπώνεται η άσκηση του επαγγέλματός του.

Του Νίκου Τσούλια Τα πολιτικά συνθήματα μορφοποιούν τις βασικές ιδέες των κομμάτων, εκφράζουν μια κοινωνική δυναμική και έναν ιδεολογικό προσανατολισμό επί του οποίου «σχεδιάζεται» η εξέλιξη του μέλλοντος και η ροή της ιστορίας. Αν κάνουμε μια πρόχειρη περιοδολόγηση της σύγχρονης ιστορικής περιόδου, θα δούμε ότι χαρακτηρίζεται από τέτοια συνθήματα, τα οποία άλλα είχαν μια σχετική ευδοκίμηση και άλλα παρέμειναν κενού περιεχομένου.

Του Νίκου Τσούλια Τότε δεν θέλαμε να έρχεται το καλοκαίρι, γιατί θα ήμασταν όλη μέρα στα χωράφια, στις βαριές δουλειές και στα ζώα. Ήταν καλύτερο το σχολείο, πρωί και απόγευμα. Χτύπαγε η καμπάνα της εκκλησίας και μάζευε όλο τον παιδόκοσμο και έτσι γλιτώναμε από δουλειές και από ευθύνες, από ξύλο και από φωνές.

Του Νίκου Τσούλια Σήμερα ο καπιταλισμός εμφανίζεται πιο αδηφάγος και πιο επιθετικός όσο ποτέ άλλοτε. Ως εκ τούτου αποτελεί βασικό ζήτημα το ερώτημα, κατά πόσο ο καπιταλισμός θα παραμένει κυρίαρχος στην ιστορία της ανθρωπότητας. Και προφανώς το εν λόγω ερώτημα δεν είναι καθόλου θεωρητικό και φιλοσοφικό αλλά βαθιά πολιτικό και κοινωνικό.

Του Νίκου Τσούλια π. Πρόεδρος της ΟΛΜΕ (1996-2003) Πρόκειται για την πιο βάρβαρη και αντιεκπαιδευτική κυβερνητική πολιτική που έχει γνωρίσει ο σύγχρονος κόσμος. Ποτέ και πουθενά δεν είχαμε ένα τόσης έκτασης και τόσης αθλιότητας πογκρόμ εναντίον των εκπαιδευτικών χωρίς λόγο και αιτία, χωρίς τη στοιχειώδη λειτουργία των θεσμικών οργάνων και την τήρηση των κανόνων του κράτους Δικαίου. Σε καμιά χώρα ούτε με το πιο αντιδημοκρατικό καθεστώς δεν είχαμε τέτοιας μορφής αυταρχισμό.