Μόνιμες Στήλες

Η Πάροδος στην Κωμωδία Στην τραγωδία, Πάροδος ονομάζεται το άσμα που τραγουδά ο Χορός καθώς εισέρχεται στην ορχήστρα από τις εἰσόδους (ή παρόδους). Στην κωμωδία το μέρος αυτό του έργου είναι πολύ πιο εκτεταμένο και περιλαμβάνει, εκτός από το εισόδιο χορικό, σειρά σκηνών στις οποίες ο Χορός αλληλεπιδρά με τους υποκριτές. Στις πλείστες κωμωδίες, το σχέδιο του Κωμικού Ήρωα (η «Κωμική Ιδέα») συναντά σφοδρές αντιστάσεις — και ο Χορός κατά κανόνα εκπροσωπεί τις δυνάμεις που αντιστέκονται.

Του Νίκου Τσούλια Είναι μάλλον προφανές ότι η κρίση δεν είναι μόνο μια σκληρή οικονομική και κοινωνική δοκιμασία αλλά (πρέπει να) αποτελεί και πεδίο συλλογικών αγώνων και έτι περαιτέρω πεδίο περισυλλογής και αναζήτησης. Σε καμιά περίπτωση ένας λαός και μια κοινωνία δεν μπορούν να μένουν δέκτες και απλοί παρατηρητές των γεγονότων και των αποτελεσμάτων των διαπραγματεύσεων μεταξύ της Ελλάδας και των δανειστών.

Ο ΕΠΙΡΡΗΜΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑ ΚΩΜΩΔΙΑ Ακόμη μια ιδιαιτερότητα της Παλαιάς Κωμωδίας, εκτός από την Παράβαση, είναι ο λεγόμενος Επιρρηματικός Αγώνας Λόγων. Πρόκειται για κεντρικό και πολύ κρίσιμο κομμάτι του έργου, το πιο σημαντικό κατά κανόνα για την κατανόηση της κωμικής θεματολογίας και πάλι μαζί με την Παράβαση.

Του Νίκου Τσούλια Το πεδίο της πολιτικής είναι το πιο καθολικό και το πιο καθοριστικό πεδίο έκφρασης και λειτουργίας του ανθρώπου στη σύγχρονη κοινωνία. Εδώ γράφεται εν πολλοίς η μελλοντική ιστορία ενός λαού, εδώ προσδιορίζεται πρωτίστως το μέλλον κάθε χώρας. Έχει, ως εκ τούτου, μεγάλη σημασία η ιδεολογική ακτινοβολία που εκπέμπει η πολιτική.

Του Νίκου Τσούλια Φρονώ ότι το σχολείο του μέλλοντος μεταξύ άλλων θα έχει και το εξής στοιχείο: θα είναι περισσότερο προσαρμοσμένο στις ανάγκες και στις τάσεις των μαθητών και δεν θα τους «καλεί» απλά και μόνο να προσαρμοστούν στις δικές του οριοθετήσεις, όπως γίνεται σήμερα. Θα είναι ένα θεσμός που θα καλλιεργεί και θα προάγει – εκτός των σημερινών βασικών λειτουργιών του – τηναυτοέκφραση των εκπαιδευόμενων.

Του Νίκου Τσούλια Όχι, για τη Χούντα των συνταγματαρχών δεν ένιωσα ενοχή γιατί ήμουνα μικρός και δεν αισθανόμουνα ευθύνες για τη μαύρη δικτατορία που σκέπασε την Ελλάδα και οδήγησε τον τόπο μας σε οπισθοδρόμηση και την Κύπρο στη μεγάλη τραγωδία που ακόμα την υφίσταται. Ένιωσα όμως θλίψη που ο γενέθλιος τόπος της Δημοκρατίας και πρωτίστως του ελεύθερου πνεύματος που καθοδηγεί το δυτικό πολιτισμό βρέθηκε στα σκοτάδια, που η φοβερή πολιτιστική ανθοφορία της δεκαετίας του 1960 ανεστάλη, που βιώσαμε τα μαθητικά μας χρόνια στην ερήμωση της παιδείας και της μόρφωσης.