Κριτική θεώρηση

Του Νίκου Τσούλια Άγονο, όπως άλλωστε αναμενόταν απ’ όλες τις συμμετέχουσες παρατάξεις και απ’ όλους τους συνέδρους, τελείωσε το 36ο Συνέδριο της ΑΔΕΔΥ. Και η εκ των προτέρων εκτίμηση γι’ αυτή την αρνητική εξέλιξη δεν είναι κάποιου είδους βαθυστόχαστη ανάλυση, αλλά είναι ένα πρόσθετο σύμπτωμα της κρίσης που χαρακτηρίζει τους συνδικαλιστικούς θεσμούς μας.

Του Νίκου Τσούλια Είναι απολύτως λανθασμένη η κρατούσα και μάλλον παραδοσιακή αντίληψη ότι ιστορίες λένε μόνο οι μεγάλοι σε ηλικία άνθρωποι, ότι η αφήγηση είναι υπόθεση μόνο των ηλικιωμένων. Θεωρώ αντιθέτως ότι κάθε άνθρωπος οποιασδήποτε ηλικίας μπορεί να έχει κάτι να εξιστορήσει. Και αυτό είναι μια πραγματική και ουσιαστική ανάγκη.

Του Νίκου Τσούλια Στην εκπαίδευση αναπαράγονται οι κυρίαρχες αντιλήψεις, οι οποίες μετουσιωμένες σε εκπαιδευτικές πεποιθήσεις, γίνονται αθώες και πιο πειστικές, αφού το παιδαγωγικό σκηνικό θεμελιώνεται στη σχέση εκπαιδευτικού / μαθητή, που είναι εν πολλοίς απαλλαγμένη από σκιές σκοπιμότητας. Έτσι και οι εκπαιδευτικοί βολεύονται σε σημαντικό βαθμό από τις κρατούσες θεωρήσεις, οχυρώνονται πίσω από το συντηρητικό / παραδοσιακό τρόπο λειτουργίας τους, δύσκολα αλλάζουν τον τρόπο εργασίας τους μέσω έρευνας και ακόμα πιο δύσκολα αμφισβητούν τα υπάρχοντα στερεότυπα. Οι γονείς των ατόμων με αναπηρία (α.μ.α.) με το βάρος της ενοχής και του στίγματος στο εαυτό τους, φοβούνται μια νέα δοκιμασία του παιδιού τους στο σχολικό περιβάλλον και προτιμούν την «ασφάλεια» του σπιτιού ή του ιδρύματος.

Του Νίκου Τσούλια Για να χαρακτηριστεί μια πολιτική ως αριστερή θα πρέπει – εκτός των άλλων – να αντιμάχεται και να συγκρούεται με τον ταξικό εχθρό: με τον καπιταλισμό, με τον ιμπεριαλισμό, με την άρχουσα τάξη, με το διεθνές και το χρηματιστηριακό κεφάλαιο, με τη συντηρητική τουλάχιστον έκφραση της εκκλησίας κλπ κλπ.

Του Νίκου Τσούλια Ήταν ανάγκη να μην κλείσει πάλι ο κύκλος της σχολικής χρονιάς και να έλθει το μαντάτο για διακοπή της εκπαιδευτικής μου διαδρομής για άλλη μια φορά μέσα στο Δεκέμβρη, να μην ολοκληρώσω τον κύκλο που κάνει το σχολείο και να φύγω μαζί με μια φουρνιά μαθητών, για να έχω την ψευδαίσθηση ότι πάω κι εγώ «για άλλα μέρη, για άλλες πολιτείες», για να ανοίξω με το ρεύμα των ονείρων τους και με τη δυναμική των φιλοδοξιών τους έναν άλλο κύκλο δραστηριότητας;

Του Νίκου Τσούλια Τα σύγχρονα εκπαιδευτικά συστήματα των αναπτυγμένων χωρών είναι αποτέλεσμα του βιομηχανικού πολιτισμού και χαρακτηρίζονται, εκτός των άλλων, από μια βαθιά αντινομία. Αφενός μεν επιδιώκουν την επέκταση των μορφωτικών αγαθών και τη μαζικοποίηση της θεσμικής εκπαίδευσης για τις ανάγκες της οικονομικής κυρίως ανάπτυξης και αφετέρου λειτουργούν ως αναπαραγωγοί του υπάρχοντος καταμερισμού εργασίας, της ταξικής διαίρεσης και των επιλεκτικών μηχανισμών και η αναπαραγωγή γίνεται με αδιόρατο και απλό τρόπο και ως εκ τούτου με ισχυρό τρόπο, αφού «για να ευνοηθούν οι πιο ευνοημένοι και να αδικηθούν οι πιο αδικημένοι, πρέπει και αρκεί το σχολείο να αγνοήσει τις πολιτιστικές ανισότητες που υπάρχουν ανάμεσα στα παιδιά»[1].