Του Νίκου Τσούλια
Πώς μπορεί να βιωθεί; Είναι απλό και ταυτόχρονα δύσκολο ζήτημα. Μόνο κάποιο ισχυρό της νιότης βίωμα, μια αγάπη μοναδική που σου αρτιώνει την αίσθηση της ζωής, μια έντονη και ανεκπλήρωτη επιθυμία των χρόνων της απέραντης ονειροπλασίας της μπορεί να σου δωρίσει την ατέλειωτη νεότητα, μόνο αυτό που παραμένει διαρκώς σε εκκρεμότητα και ζητά με τον πιο έντονο πόθο και ανά πάσα στιγμή την εκπλήρωσή του μπορεί να ακυρώσει τα ίχνη της καταστροφικής επέλασης του χρόνου. Γιατί, ό,τι είναι τακτοποιημένο πεθαίνει, γιατί η ικανοποίηση το αφανίζει από τον κόσμο των ονείρων, τον μόνο κόσμο που συνορεύει με της νεότητας τους αβέβαιους ορίζοντες.
Η έντονα ανεκπλήρωτη επιθυμία διαπερνά τον ισοπεδωτικό άξονα του χρόνου, μετασχηματίζει ό,τι ονομάζεται «παρελθόν» σε ένα διαρκές μέλλον, σε ένα μέλλον που είναι πάντα μέλλον και παγώνει το παρόν διαστέλλοντάς το στις άλλες όψεις του χρόνου. Πρόκειται για τον ισχυρό πόθο, που συνδέει την πραγματικότητα και τη φαντασίωση και διεγείρει τον άνθρωπο σε μια κατάσταση διαρκούς έκστασης. Βέβαια σε μια τέτοια κατάσταση συνεχούς νεότητας υπάρχει και το τίμημα. Κάποια στιγμή θα διαπιστώσεις ότι το ισχυρό και φευγαλέο όνειρο που σε περιδιαβαίνει στα πεδία της διαρκούς νεότητας, πάντα θα σου ξεφεύγει. Και τότε; Πώς θα νιώσεις σε εκείνες τις στιγμές που η πραγματικότητα θα αποκαλύψει τη ψευδαίσθηση της δύναμης της φαντασίωσης; Αλλά δεν μπορεί να γίνει κι αλλιώς. Το μεγαλείο πάντα μαζί με την ταπείνωση θα ζει και θα αναπνέει.
Δεν μπορείς να ξεγελάσεις τη φύση των πραγμάτων. Μπορείς να παίξεις μαζί της και να αυτοσχεδιάσεις με το δικό σου κόσμο, τον απόλυτα προσωπικό σου κόσμο συνάπτοντας την ελευθερία που σού δίνει η βούλησή σου με τις συνθήκες και τους περιορισμούς της πραγματικότητας και κινούμενος στην απροσδιόριστη μεθόριο φαντασίας και πραγματικότητας, εκεί που αναπλάθεις τον αντικειμενικό κόσμο μετασχηματίζοντάς τον στον κόσμο της δικής σου υποκειμενικότητας να γεύεσαι το βασίλειο της απόλυτης ελευθερίας, να κόβεις τους τόσους και τόσους δεσμούς των συνθηκών της τυποποιημένης καθημερινότητας.
Η διαρκής νεότητα υπάρχει στην ομορφιά. Όταν ο άνθρωπος κατακτήσει μια κουλτούρα ομορφιάς, όταν έχει μια στάση ζωής που ψηλαφίζει τις άπειρες γωνιές της ομορφιάς στην κοινωνία και στον άνθρωπο, στη φύση και στην καθημερινότητα, τότε το άγγιγμα του χρόνου είναι ανάλαφρο, τα σημάδια του σβήνουν στο φως της ομορφιάς. Όταν μπορείς να απολαμβάνεις και να νιώθεις ευτυχισμένος στης βροχής τα παιχνιδίσματα ή στου ηλιοβασιλέματος τα καλλιτεχνήματα ή στου χαμόγελου τα ανθρώπινα φανερώματα ή στου βλέμματος τα ερωτικά σκιρτήματα ή … και αυτό συμβαίνει και στην παιδική ηλικία και στην εφηβική ηλικία και στη μεστή ηλικία και στην ηλικία του μεσουρανήματος και σε εκείνη της δύσης, όταν διατηρείς το υφάδι της ομορφιάς βαθιά μέσα στην ψυχή σου και το υφαίνεις διαρκώς με τον κόσμο των αισθήσεων, ο χρόνος γίνεται αδιάστατος, αδιόρατος, ανύπαρκτος.
Δεν μπορείς να ξεγελάς για πάντα τον χρόνο. Μπορείς όμως να του αμβλύνεις τα σημάδια του. Μια συμπεριφορά υπέρβασης των «γήινων» δεσμεύσεων είναι μια μικρή κατάκτηση ενός κόσμου αντισυμβατικού, ενός κόσμου μιας ιδιότυπης ελευθερίας και πλήρωσης του φαντασιακού μας χρόνου με απόλυτα πραγματικό περιεχόμενο, με τον εαυτό μας αρτιωμένο, με την αγωνία μας καταλαγιασμένη. Θα έχεις κερδίσει το ταξίδι, το γεμάτο ένταση και όνειρα ταξίδι που σε κράτησε έξω από το φορτίο της ζυγαριάς του χρόνου, το όμορφο ταξίδι της ζωής, που κράτησε έξω από κάθε πεδίο φθοράς τη νεότητά σου.
Και όταν έχεις κάνει τη ζωή σου μια όμορφη και απόλυτα δική σου διαδρομή, το νόημα θα μπορεί να έχει η τελική απόγευση ότι το ταξίδι ήταν μάλλον φαντασιακό; Και πού ξέρεις, ίσως και στις τελευταίες στιγμές της ζωής σου – στο βαθμό που αυτές γίνονται αντιληπτές – να παίρνεις μαζί σου ό,τι πολυτιμότερο έχει καλλιεργήσει στη σκέψη σου, ό,τι πιο όμορφο κράτησες σαν στολίδι της ψυχής σου. Άλλωστε, σε ένα άγνωστο ταξίδι που δεν ξέρεις τίποτα γι’ αυτό – αν υπάρχει, από πού περνάει και που καταλήγει -, γιατί να μην κρατάς το πιο πολύτιμο αγαθό, αυτό που σού χάρισε απλόχερα την αίσθηση της διαρκούς νεότητας. Και σύμφωνα – με όσα λέγονται – αν υπάρχει αυτό το ταξίδι θα είναι ταξίδι αιώνιο, τότε αυτή η μικρή σου κατάκτηση της γήινης αιωνιότητας γιατί να μην είναι η απαρχή της άλλης αιωνιότητας.
Και αν δεν υπάρχει η άλλη αιωνιότητα, εσύ θα έχεις γευθεί μια διάστασή της. Θα έχεις νιώσει έστω στιγμιαία μέσα στην άβυσσο του χρόνου το μεγαλείο της ατέλειωτης νεότητας και θα έχεις δώσει στη ζωή σου ένα νόημα, το διαρκές φτερούγισμα της ομορφιάς και της αγάπης.
