Του Νίκου Τσούλια
Η γενικευμένη κρίση της χώρας μας έχει πολλαπλές και πολύ ορατές επιδράσεις πέραν εκείνης επί της οικονομίας μας. Οι πολίτες είναι παραιτημένοι από κάθε εναντίωση στην σκληρή κυβερνητική πολιτική ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ., που προφανώς είναι απόρροια του λαϊκισμού και της αγανάκτησης (που εξέφρασαν στην προ ΣΥ.ΡΙΖ.Α. εποχή) και της επακόλουθης και αναπόφευκτης απογοήτευσης του μαύρου τέλους του παραμυθιού.
Τα παραδοσιακά κοινωνικά κινήματα και τα συνδικαλιστικά σωματεία – πλην εκείνα που ελέγχει το ΠΑΜΕ – επιδίδονται σε σπασμωδικές κινήσεις, αντανακλαστικές σε κάποια από τα κυβερνητικά μέτρα και δεν έχουν ούτε καν έναν στοιχειώδη προγραμματισμό αλλά ούτε και ένα γενικό σχέδιο δράσης. Οι ενδοπαραταξιακές αντιπαραθέσεις είναι σε κορύφωση και τίποτα δεν φαίνεται στον ορίζοντα ότι μπορεί να αλλάξει αυτή την παρατεταμένη αδράνεια. Υπάρχει μάλιστα και η εξής συμπεριφορά των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Χρησιμοποιούν την παραίτηση των εργαζόμενων ως άλλοθι στη δική τους αδράνεια και κάπως έτσι δεν έχουν και καμιά αγωνία.
Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα χειρότερο. Τα συνδικάτα απλώς παρακολουθούν την ατζέντα και τις πρωτοβουλίες των ηγεσιών των Υπουργείων, χωρίς να έχουν ούτε ένα σχετικά αυτόνομο πρόγραμμα, για να συσπειρώσουν τους εργαζόμενους που εκπροσωπούν ακόμα και σε επίπεδο ενημέρωσης. Χαρακτηριστικό τέτοιο παράδειγμα είναι η λειτουργία του Δ.Σ. της ΟΛΜΕ. Μετά από δύο χρόνια πλήρους αλαλίας και απραξίας διαμόρφωσε ένα γενικό πλαίσιο για το λύκειο και έμεινε στάσιμο σ’ αυτό το σημείο.
Μάλιστα συνέβη και το εξής πρωτότυπο. Έστειλε την πρότασή του για το λύκειο στον Υπουργό Παιδείας για να απαντήσει στο κατά πόσο η πρόταση της ΟΛΜΕ βρίσκει σύμφωνο το Υπουργείο, στο κατά πόσο αποτελεί αποτελέσει βάση διαλόγου ή αν η πρόταση του Υπουργείου είναι συμβατή με εκείνη του Δ.Σ. της ΟΛΜΕ. Ο Υπουργός παιδείας δεν απάντησε ποτέ – αν και έχουν περάσει αρκετές εβδομάδες – και εν τούτοις η ηγεσία της ΟΛΜΕ δεν φαίνεται να ενοχλείται!
Δεν νομίζω ότι υπήρξε ποτέ τέτοια συμπεριφορά του Υπουργείου. Όμως, η απαξίωση του Υπουργού παιδείας δεν περιλαμβάνει μόνο τη σημερινή ηγεσία της ΟΛΜΕ αλλά και όλους τους εκπαιδευτικούς των Γυμνασίων και των Λυκείων και φυσικά το θεσμό του συνδικαλισμού και την ιστορία και τους αγώνες του εκπαιδευτικού κινήματος.
Και ποια ήταν η συνέχεια; Ο Υπουργός – σα να μη συμβαίνει τίποτα – καλεί την ΟΛΜΕ να συμμετάσχει σε ένα επιμέρους ζήτημα, και η ηγεσία της ανταποκρίνεται ξεχνώντας πλήρως το δικό της ευρύτερο πλαίσιο για έναν διάλογο ουσίας με το Υπουργείο ανταποκρίνεται χωρίς να της δοθεί καμιά εξήγηση! Είναι προφανές ότι ο Υπουργός νιώθει – και έτσι είναι… – ασφαλής με την όλη στάση της ηγεσίας της ΟΛΜΕ, γιατί έχει δεδομένο τη γενική συμπεριφορά της.
Υπάρχουν και δύο άλλα εξίσου αρνητικά στοιχεία στη δράση του Δ.Σ. της ΟΛΜΕ. α) Υπάρχει μια σταθεροποιημένη πλειοψηφία των παραταξιακών συσχετισμών αποτελούμενη από τη ΔΑΚΕ και τις ΣΥΝ.Ε.Κ, η οποία συχνά πυκνά παίρνει αποφάσεις εκτός της λειτουργίας του Διοικητικού Συμβουλίου – κάτι που ήδη έχει καταγγελθεί από άλλες παρατάξεις -, στοιχείο που υπονομεύει ευθέως τη δημοκρατική και την καταστατική λειτουργία της. Με την πλειοψηφία αυτή έχει συμφωνήσει και η ΠΕΚ στις μοναδικές μέχρι τώρα ουσιαστικές αποφάσεις της ΟΛΜΕ για το λύκειο που προαναφέρθηκε. Δεν έχει όμως καμιά συμφωνία περί γενικής σύμπλευσης με το σχήμα ΔΑΚΕ – ΣΥΝΕΚ, αλλά αντίθετα θα συμβάλλει στο να προκύπτουν συνθέσεις και αποφάσεις στο Δ.Σ. που θα προωθούν τα αιτήματα των εκπαιδευτικών και δεν θα τα υπονομεύουν.
β) Η εν λόγω ηγεσία της παγιοποιημένης σύμπραξης ΔΑΚΕ – ΣΥΝΕΚ από την προηγούμενη διετία έχει μετατοπίσει την κύρια γραμμή δράσης της. Συγκεκριμένα, αντί να αντιπαρατίθεται πρωτίστως στην αντιεκπαιδευτική πολιτική της συγκυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝΕΛ. έχει αντιστρέψει το ρόλο της και τη θεσμική ευθύνη της και έχει ως βασικό αντίπαλο τις δύο αριστερές παρατάξεις του Διοικητικού Συμβουλίου. Αντί δηλαδή να έχει διεκδικητικό πλαίσιο απέναντι στο Υπουργείο επιδίδεται σε παραταξιακές αντιπαραθέσεις. Προφανώς και αυτές θα υπάρχουν και είναι και αναγκαίο, αλλά δεν μπορεί να διαμορφώνεται εδώ το κύριο μέτωπο της διεκδίκησης και της αντιπαράθεσης. Μια τέτοια υποκουλτούρα και κοντόφθαλμη πρακτική υπονομεύει ευθέως τον κινηματικό ρόλο του εκπαιδευτικού κινήματος.
