Του Νίκου Τσούλια

      Η ζωή των περισσότερων ανθρώπων διαιρείται σε δύο περιόδους που τέμνεται από τη γέννηση των παιδιών τους, σε δύο φάσεις που διαφοροποιούνται με το πιο όμορφο γεγονός της ζωής των και γεύονται τη διαδρομή της προσωπικής ιστορίας τους με μια τομή, όπως η ιστορία του θρησκευτικού στερεώματος της Δύσης διαιρείται από τη Γέννηση του Χριστού. Μπορούμε να ισχυριζόμαστε δηλαδή ότι ζούμε δύο διαφορετικές εποχές «προ παιδιών» και «μετά παιδιών» σαν να λέμε – mutatis mutandis – «προ Χριστού» και «μετά Χριστού» και όλα μοιάζουν διαφορετικά μετά την εμφάνιση των παιδιών, ακόμα και όσα ήταν πριν από το «γεγονός» ίδια τώρα είναι ανόμοια ή τα προσλαμβάνουμε με διαφορετικό τρόπο.

      Αυτό το πιο ισχυρό γεγονός της ζωής μας αποκτά έντονα συμβολικό χαρακτήρα γιατί μας κάνει να αισθανόμαστε δημιουργοί, δημιουργοί της ζωής και του ανθρώπου, δημιουργοί των συγκεκριμένων παιδιών. Και παρόλο που δεν είναι απόλυτα «δικά μας» τα παιδιά – αφού τόσο η γενετική και βιολογική κληρονομιά όσο και η κοινωνική και πολιτισμική κληρονομιά έχουν τη δική τους προϊστορία που μεταβιβάζεται μέσω ημών στην επόμενη γενιά – εμείς γευόμαστε την εικόνα του δημιουργού, γιατί γνωρίζουμε πολύ καλά ότι πέραν της όποιας συνέχειας της κληρονομιάς που ρέει από γενιά σε γενιά και εμείς ως γονείς φιλοτεχνούμε το πορτρέτο των παιδιών με τις δικές μας μοναδικές τεχνοτροπίες και σε κάθε περίπτωση αφήνουμε τα ιστορικά μας σημάδια επί της αέναης συνέχειας αυτής της πανανθρώπινης κληρονομιάς.

      Μετασχηματιζόμαστε και αλλάζουμε όταν αποκτούμε παιδιά. Η ψυχοσύνθεσή μας, η συμπεριφορά μας, ο τρόπος ζωής μας, ο κόσμος των ονείρων μας και των φαντασιώσεών μας υφίστανται μεταλλαγή. Η ευθύνη μας γιγαντώνεται και μάς προσδίδει μια περίεργη ομορφιά. Η σκέψη μας γίνεται πιο μεστή και πιο στοχαστική. Το χαμόγελό μας είναι πιο εύκολο και πιο ανθρώπινο. Η επικοινωνία μας και η κοινωνικότητά μας γνωρίζουν κορυφώσεις, που αλλιώς δεν θα τις εκδηλώναμε. Ο συλλογισμός μας προβάλλεται στο μέλλον πιο γοργά και πιο συγκροτημένα. Κάθε κίνησή μας αποσκοπεί στη διαμόρφωση εφοδίων για το μέλλον των παιδιών. Το δικό μας μέλλον γίνεται πιο ασαφές και εγκολπώνεται ως ένα μέρος του μέλλοντος των παιδιών μας. Οι χλωμές μας από ένα σημείο και μετά προσδοκίες και τα ανεκπλήρωτα όνειρά μας ξαναζωντανεύουν γιατί παίρνουν καινούργια φωτεινά σχήματα μέσα από το μέλλον των παιδιών μας.

      Η προσωπικότητά μας αρτιώνεται με έναν απροσδιόριστο τρόπο. Τι είναι ακριβώς αυτό που μάς ωριμάζει και μάς κάνει τόσο σοφούς; Είναι η έγνοια και η ευθύνη της αυξημένης φροντίδας; Είναι η μετακίνηση των προσωπικών μας συνόρων έξω από το ατομικό μας περίβλημα; Είναι η μοναδική αίσθηση της δημιουργίας της οικογένειας, ενός θεσμού που συμπίπτει σχεδόν απόλυτα με όλη την ιστορία του ανθρώπου; Είναι η διαμόρφωση μιας στενής ομάδας που εξ ορισμού θα δίνει τον αγώνα της ζωής και ατομικά και συλλογικά; Είναι γιατί στο βασίλειο της οικογένειας κορωνίδα του και έμβλημά του είναι η χωρίς όρους και όρια αγάπη;

      Το βαρύ φορτίο της ενιαίας αγάπης και του συλλογικού αγώνα που βασιλεύει μέσα στους κόλπους της οικογένειας δίνει τη γλυκύτητα στο πρόσωπο των γονέων, γιατί πάντα η σκέψη τους είναι μόνιμα και αδιάλειπτα εκεί, στο πρόσωπο των παιδιών τους. Υπάρχει και ένα μυστικό, που πρέπει να το συνειδητοποιήσεις βιωματικά, γιατί κινδυνεύεις να το χάσεις. Τα παιδιά μεγαλώνουν πολύ γρήγορα. Και εκεί που τα έχεις αγκαλιά και απολαμβάνεις την έξοδό τους στον κόσμο μέσα από το γλωσσικό παιχνίδι, νιώθεις ότι μέσα σε λίγο χρόνο έχουν μεγαλώσει «ίσαμε εκεί πάνω» και δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής για να ξαναγευθείς την παιδικότητα και την απόλυτη αθωότητα. Το μυστικό είναι γνωστό, αλλά λίγοι το ξέρουν: πρέπει να ασχολούμαστε με τις ώρες όσο τα παιδιά είναι μικρά, να παίζουμε μαζί τους, να τους διαβάζουμε, να τους λέμε ιστορίες, να… Τότε στη μικρή ηλικία χτίζεται κυρίως η ουσιώδης, η ιερή σχέση μεταξύ γονέων και παιδιών και όχι στη γενετική δεξαμενή ούτε και όταν έχει αρχίσει το παιχνίδι της κοινωνικοποίησής τους στο σχολείο και στους άλλους θεσμούς.

      Η δωρεά των παιδιών προς τους γονείς είναι θεία, γιατί εδώ παίζεται και διαιωνίζεται στο χρόνο τον άπαντα το ιερό φαινόμενο της ζωής, γιατί στους γονείς τίθεται η βαριά ευθύνη των πρώτων βημάτων του εξανθρωπισμού του ανθρώπου, γιατί σε κάθε παιδί επωάζεται και μια ευκαιρία για να γίνει καλύτερος ο κόσμος και δίκαιη η κοινωνία, γιατί τα όνειρά μας και οι αφηγήσεις μας μέσα από τα παιδιά μας ταξιδεύουν ασταμάτητα μαζί με τα όνειρα και τις αφηγήσεις όλων των γενιών – προηγούμενων και επόμενων – και γευόμαστε μια γλυκιά αίσθηση αθανασίας…

anthologio.wordpress.com

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.