Βρισκόμαστε στο αέναο γίγνεσθαι.
Επισκέπτομαι τον παππού Κωνσταντίνο, που ποτέ δεν γνώρισα. Ρωτώ καταρχήν πως μένει το μουστάκι στριφτό και μου απαντά με σάλιο το οποίο έχει συγκολλητική ουσία από μόνο του, – όπα λέω να η επιστημογνωμοσύνη – τον ρωτάω λοιπόν πόσο σχολείο πήγε, μου απαντά έξη χρόνια. Παππού γιατί δεν ζούμε για πάντα ; – Μα τι λες, τώρα ειδικά με τα διάσπαρτα φωτόνια σαν της ανάρτησης που κάνεις, δεν είναι μόνο οι TGA γονότυποι που σου ενεχείρισα να διασπείρεις, αλλά έχεις και τη φωτό μου, ναι αυτή τη χρωματισμένη.
-Γιατί ρε παππού Κώστα παντρεύτηκες αυτή τη γιαγιά που να μη τη πω πως μού’ ρχεται, που μού’ κανε κόλαση την παιδική ζωή μου, που και τις καραμέλες έκρυβε γαμώτο, και μόνο την αδελφή μου γούσταρε, που είχε τ’ονομά της, και που με πρόδιδε στη μαμά όταν χλαπάκιαζα το περγαμόντο, και με ανέκρινε να κάνω το χαφιέ για το τι λένε γι΄αυτή τα σόγια ;
-Άγνωστε εγγονέ μου Κωνσταντίνε, δεν πέθανα από Alzheimer, που σου λένε, αυτή η γιαγιά σου με πέθανε. Εγώ στους Βαλκανικούς πολέμους πέρασα καλύτερα απ το σπίτι μου, μπακούρης στη μάχη, και επιστολή δεν είδα, έτοιμος ήμουν να το κάνω με Τουρκάλα στο Αφιόν Καραχισάρ.
-Παππού μου άγνωστε Κωνσταντίνε και Blog με τις φωτό σου έχω κάνει και στο smartphone μου σε έχω και στο σαλόνι σε έχω βάλει και Tag στο facebook σε έχω κάνει και προφίλ σου έχω δημιουργήσει στο Linkedin και το πηγούνι σου αγγίζω όταν ξυρίζομαι, μονάχα του μουστάκι σου δεν τίμησα να έχω, μονάχα λίγο τον καράβολο των μαλλιών σου. Παππού μου είναι αλήθεια, ότι οι Ρεντιώτισες σε ποθούσαν μα σέριξε μονάχα η γιαγιά ;
-Μόνιμα ήμουν σε πολέμους, έπρεπε να αφήσω απογόνους ! Ας τα αφήσουμε όμως αυτά, πάμε στο Νέο Φάληρο ν΄ακούσουμε τον Αττίκ, να γλεντήσουμε τη σπορά των Κωνσταντίνων, να τιμήσουμε το όνομα του αγίου, που για χάρη του εξαπλώθηκε ο Χριστιανισμός.
Κάθισε εδώ στο αντίσκηνο δίπλα στην ορχήστρα Κωστάκη μου, δες τον ποδόγυρο αυτής της νιάς με τους ωραίους αστραγάλους, θαύμασε την υπέροχη γραμμή του ντεκολτέ της, δες τι χαριτωμένα κρατάει το ομπρελίνο της, δες τι κατάλευκο κρινολίνο, μέθυσε με το μοσχάτο αυτό κρασί που σου προσφέρνω !
Και τα χάλκινα ήχησαν και το μοσχάτο με μέθυσε και οι Κωνσταντίνοι χόρεψαν διαδοχικά με τη νιά των αστραγάλων και του μπούστου και ο παππούς μπήκε στο πλοίο των Κωνσταντίνων μαζί με άλλους που φτάνει η γενιά μέχρι τον άγιο και σαλπάρισαν απ΄το Φαληρικό όρμο ενώ ο Αττίκ τραγουδούσε το «θα σε θυμάμαι για πάντα» !
