Η Προοδευτική Ενότητα Καθηγητών για το 18ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ
1. Διεθνές περιβάλλον – ιδεολογική θεώρηση
Δημόσια Δωρεάν Παιδεία
για να ανάψουμε τη φλόγα του μέλλοντος!
Ζούμε σε δύσκολους καιρούς. Ο νεοφιλελευθερισμός αποδομεί παντού τη δημοκρατία και τον κοινοβουλευτισμό. Το κράτος γίνεται εργαλείο της αγοράς. Η αγορά επιχειρεί να γίνει το κύριο και μοναδικό πεδίο γραφής της ιστορίας κάνοντας υποχείριό της την πολιτική. «Ο νεοφιλελευθερισμός ταυτίζει την αξία του πολίτη με την οικονομική επιτυχία. Μετατρέπει κάθε ανθρώπινη ανάγκη ή επιθυμία σε κερδοσκοπική επιχείρηση»! Όλα γίνονται εμπορεύσιμα.
Και τελικά βρέθηκε ότι το Δημόσιο ευθύνεται γι’ όλα τα δεινά. Οι ιδιωτικοποιήσεις, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και των κοινωνικών αγαθών αποτελούν το πεδίο δράσης μιας «κυβερνητικής πολιτικής – αντηχείου» των δανειστών. Το Υπερταμείο των αποκρατικοποιήσεων και του μελλοντικού για έναν αιώνα πλην ενός χρόνου ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας και των κοινωνικών αγαθών είναι η μεγάλη πληγή του λαού και του έθνους.
Είδαμε ΜΜΕ και πολιτικούς, κόμματα και πολίτες να βάλλουν εναντίον του Δημοσίου ταυτίζοντάς το με την «ασφάλεια» του μισθού των δημόσιων υπαλλήλων. Και αν κόμματα και ΜΜΕ σχεδίαζαν αυτή την τεχνική για στρατηγικούς λόγους, οι πολίτες δεν κατάλαβαν ότι η αποδόμηση του Δημόσιου και των κοινωνικών αγαθών υπονομεύει το παρόν και μέλλον του λαού και της χώρας. Προφανώς εδώ οφείλουμε να αγωνιστούμε συστηματικά για την προαγωγή των δικών μας ιδεών, των αξιών και των προτεραιοτήτων των κοινωνικών κινημάτων και των εργαζομένων!
Ο ανταγωνισμός είναι η «μεγάλη ιδέα» του κεφαλαίου. Και γίνεται προσπάθεια από την εξουσία της κυρίαρχης τάξης να αποικίσει καθολικά την κοινωνία και την πολιτική. Αλλά ο ανταγωνισμός δεν έχει κανένα αθώο περιεχόμενο. Αποτελεί το στερέωμα της οικονομικοποίησης και πιο πολύ της εμπορευματοποίησης κάθε δραστηριότητας της κοινωνίας! Καθετί που εκφράζει τη ζωή του ανθρώπου, κάθε λειτουργία του θεωρείται ορθολογική μόνο όταν είναι εμπορεύσιμη και έχει ανταλλακτική αξία στο πεδίο της αγοράς! «Όταν ο ανταγωνισμός της αγοράς γενικεύεται ως κοινωνική και πολιτική αρχή, κάποιοι θα θριαμβεύσουν και κάποιοι θα πεθάνουν. Είναι ζήτημα κοινωνικής και πολιτικής αρχής».
Η χώρα μας βρέθηκε στη δίνη της χρηματιστηριακής κρίσης του 2008 και της δομικής κρίσης του καπιταλισμού. Η ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση – με κύρια ευθύνη των κομμάτων εξουσίας – δεν συνοδεύτηκε από μια εθνική στρατηγική. Η ίδια η Ε.Ε. όχι μόνο δεν προχώρησε σε πολιτική ενοποίηση αλλά και διεύρυνε τις ανισότητες στις εθνικές οικονομίες και στις κοινωνίες. Ασκεί μια απόλυτα νεοφιλελεύθερη πολιτική και λειτουργεί προς όφελος του διεθνούς καπιταλισμού.
Τίθεται εκ των πραγμάτων ένα δύσκολο ερώτημα: Αφού είναι η επικράτηση του καπιταλισμού τόσο καθολική, μπορούμε να τον ανατρέψουμε;
Θα ήταν αφελές να απαντήσουμε καταφατικά, αφού οι συσχετισμοί δυνάμεων σε πολιτικό επίπεδο δεν είναι ευνοϊκοί για τους εργαζόμενους. Μπορούμε όμως να καλλιεργήσουμε συνειδήσεις ελευθερίας, να προαγάγουμε κουλτούρα αμφισβήτησης του καπιταλισμού, να αποδομήσουμε το αξιακό του φορτίο προβάλλοντας τις αξίες της αλληλεγγύης και της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ελευθερίας και της δημοκρατίας.
Οι εργαζόμενοι, τα κοινωνικά κινήματα δεν μπορούμε να δεχτούμε την υποδούλωσή μας στα μεσαιωνικά δεσμά των δυνάμεων του κεφαλαίου. Οφείλουμε να αντισταθούμε στη διεύρυνση των ανισοτήτων και της φτώχειας, στην «πολεμική μηχανή» και στο ξερίζωμα ανθρώπων και λαών από τον τόπο τους.
Εμείς οι εκπαιδευτικοί έχουμε διπλή ευθύνη και ως εργαζόμενοι και ως παιδαγωγοί για να αμφισβητήσουμε τις δήθεν νομοτελειακές βεβαιότητες της αγοράς και για να καλλιεργήσουμε την αγωνιστική στάση ζωής! Να καλλιεργήσουμε συνειδήσεις ενάντια στη γενικευμένη αλλοτρίωση του ανθρώπου και να αναδείξουμε το σχήμα του πολίτη και την αξία της αυτονομίας της πολιτικής.
Μόνο η συλλογικότητα και ο αγώνας μπορούν να ανοίγουν τους δρόμους της δικής μας αυτοπραγμάτωσης και ελευθερίας, αλλιώς είμαστε έρμαιο των σφοδρών ανέμων αλλά και των πιο μικρών κυματισμών του παρασιτικού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.
Η ελπίδα είναι στις ανθρωπιστικές και στις δημοκρατικές αξίες μας, στην πίστη μας για ένα Μορφωτικό Κοινωνικό Κίνημα, γιατί μόνο με ουσιαστική μόρφωση μπορεί να προαχθεί η συνείδηση των εργαζομένων, γιατί «στην άκρη του σκότους, υπάρχει οπωσδήποτε ένα φως που το μαντεύουμε κιόλας και για το οποίο πρέπει να αγωνιστούμε μόνο και μόνο για να υπάρχει» (Καμύ)
Γιατί, η ομορφιά της ζωής είναι
στον αγώνα για δίκαιη κοινωνία!
