Στο κείμενο που ακολουθεί κατατίθενται θεωρητικές κυρίως σκέψεις, που έχουν σκοπό να συμβάλουν στην απάντηση μιας σειράς δύσκολων αλλά κρίσιμων ερωτημάτων, τα οποία ταλανίζουν τους φοιτητές, όταν έρχονται σε πρώτη επαφή με το αρχαίο ελληνικό θέατρο και ειδικά την τραγωδία:
- γιατί απασχολεί τόσο πολύ την τραγωδία η γυναικεία μορφή, τη στιγμή που στη σύγχρονη αθηναϊκή κοινωνία του 5ου αι. π.Χ. η γυναίκα δείχνει περιθωριοποιημένη;
- για ποιο λόγο ειδικά ο Ευριπίδης επιμένει τόσο σε γυναικείες προσωπικότητες ακραίες, αντιφατικές, “άβολες”, ενίοτε ακόμη και αποκρουστικές;
- Είναι τελικά η τραγωδία, του Ευριπίδη συγκεκριμένα, “μισογυνική”;
- Ή μήπως είναι το αντίθετο, τρόπον τινά “φεμινιστική”;
ΑΠΟ ΑΝΔΡΕΣ ΓΙΑ ΑΝΔΡΕΣ
Είναι γεγονός ότι στην αρχαία ελληνική σκηνή, για την οποία γράφουν άνδρες, στηνοποία παίζουν άνδρες και την οποία παρακολουθούν άνδρες κατά συντριπτική πλειοψηφία(αν όχι αποκλειστικά), η γυναίκα κατέχει δυσανάλογα σπουδαία θέση.
Στον Ευριπίδη ειδικά, η γυναίκα – ο τύπος της προκλητικά δυναµικής και ανεξάρτητης θηλυκής μορφής, όπως η Φαίδρα, η Σθενέβοια, η Εκάβη, η Μήδεια, η Μελανίππη κτλ – φαίνεται να κυριαρχεί. Οι ανεκδοτολογικές αιτιάσεις για τον «µισογυνισµό» του Ευριπίδη,άλλωστε, δεν είναι τίποτε άλλο παρά µεταµορφωµένες κριτικές τοποθετήσεις για τη θέσηκαι τη φύση της γυναίκας στο έργο του.
Τόσο παράξενες, ανατρεπτικές αλλά και αναμφίβολα γοητευτικές φαίνονταν οι γυναίκες του Ευριπίδη στο σύγχρονό τους κοινό, που η μεν βιογραφική παράδοση, η οποία εκπηγάζει μάλλον από τις Θεσμοφοριάζουσες του Αριστοφάνη, τις θέλει να σκοτώνουν τον δημιουργό τους από αγανάκτηση για τις “συκοφαντίες” που δέχονται, ο δε Αριστοτέλης στην Ποιητική (1454α) χρησιμοποιεί κάποιες από αυτές, συγκεκριμένα τη Μελανίππη και την περίφημη ρήση της, ως παραδείγματα ἤθους ἀπρεποῦς καὶ μὴ ἁρμόττοντος!
Διαβάστε τη συνέχεια στη σελίδα antonispetrides.wordpress.com