Η σκηνή του βασανισμού του Κινησία από τη γυναίκα του, τη Μυρρίνη, είναι η κορύφωση του «δράματος» στο οποίο οι στρατευμένες γυναίκες της Λυσιστράτης υποβάλλουν τους συζύγους τους, προκειμένου να τους εξαναγκάσουν να εγκαταλείψουν τον τύφον του πολέμου και να επιστρέψουν στην πολιτική της σύνεσης και της σωφροσύνης. Δείτε τη σκηνή από την παράσταση του Εθνικού Θεάτρου του 2004 (ξεκινά στο 01:18:22)
Υλοποιώντας το δίπτυχο σχέδιο της Λυσιστράτης οι γυναίκες βρίσκονται κλεισμένες στην Ακρόπολη, αφενός για να κρατηθούν οι ίδιες μακριά από τους άνδρες τους (η Λυσιστράτη δεν τους έχει καμία απολύτως εμπιστοσύνη και η πρόσφατη εμπειρία απέδειξε ότι έχει όλα τα δίκια: λίγο πριν από τη σκηνή που μας απασχολεί τρεις διαφορετικές γυναίκες επιχείρησαν απανωτά να αποδράσουν!)· αφετέρου για να διατηρήσουν υπό τον έλεγχό τους το ταμείο της Συμμαχίας, από το οποίο τροφοδοτείται και μέσω του οποίου διαιωνίζεται η πολεμική εμμονή.
Η επεκτατική βουλιμία των ανδρών βρίσκει διττή έκφραση, από τη μια στην αδυναμία τους να αντέξουν τη σεξουαλική στέρηση, από την άλλη στην απόγνωση με την οποία επιχειρούν να ανακτήσουν τον έλεγχο του Ταμείου.
Η ίδια ακριβώς ιδέα υποκρύπτεται και στη συμβολική ονοματολογία των προσώπων αυτού του δράματος και δη των πρωταγωνιστών στη σκηνή που μας απασχολεί.
“Μυρρίνη” δεν είναι μόνο αυτή που μυρίζει μυρτιά ούτε το όνομα αποτελεί απλώς υπαινικτική αναφορά στην ομώνυμη ιέρεια της Αθηνάς Νίκης (όπως και το όνομα “Λυσιστράτη” υπαινίσσεται τη Λυσιμάχη, ιέρεια της Αθηνάς Πολιάδος το 411): αποτελεί, ακόμη πιο χαρακτηριστικά, παρονομασία του γυναικείου αιδοίου (πρβλ. 1004, όπου μύρτονείναι σαφώς τα pudenda muliebria)!
Και το «Κινησίας Παιονίδης» είναι σημαίνον όνομα: εξωτερικά μεν παραπέμπει στον κοινό τύπο των αθηναϊκών ονομάτων (κύριο όνομα και δημοτικό), κατά βάθος όμως υποκρύπτει την ιδέα της σεξουαλικής ανάγκης που φτάνει στα όρια της παθολογίας (κινησιάω: θέλω απεγνωσμένα να συνευρεθώ ερωτικά) και βεβαίως την έννοια της σεξουαλικότητας ως μορφής βίας (πρβλ. και την πάροδο με τις σαφώς φαλλικές συνδηλώσεις των ξύλων που κουβαλούν οι γέροι – περασμένα βεβαίως μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις…): παίω, «χτυπώ ερωτικά» — αλλά κατ’ επέκταση και «χτυπιέμαι» από την έλλειψη του σεξ! Με αυτή την… ομοιοπαθητική μέθοδο (βία στη βία της εξουσίας!) οι γυναίκες κάνουν τους άνδρες να συνέλθουν από την τρέλα τους!
Ολόκληρο το άρθρο στη σελίδα antonispetrides.wordpress.com
