Ή ο πρίγκιπας της αριστεράς που έγινε βάτραχος της εξουσίας!
Του Νίκου Τσούλια
Σαν παραμύθι είναι η αφήγησή τους – όποτε κι αν γίνει. Ένα παραμύθι που είχε το «μια φορά και έναν καιρό», αλλά δεν είχε το «ζήσαμε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα», ένα παραμύθι που δεν ήταν θαυμαστό δημιούργημα της μυθοπλασίας για αισθητική και πνευματική τέρψη ούτε προέκταση μιας όμορφης και γοητευτικής ιστορίας αλλά τερατούργημα συνειδητής εξαπάτησης!
Ήταν, λοιπόν, «μια φορά και έναν καιρό» ένα κόμμα αριστερό. Γεννήθηκε μέσα στις κοινωνικές διεργασίες. Γαλουχήθηκε από τα ουμανιστικά ιδεώδη. Κατακτούσε σιγά – σιγά τις δημοκρατικές αξίες και την κουλτούρα της αλληλεγγύης. Αγωνιζόταν μαχητικά μέσα στα κοινωνικά κινήματα για τα δικαιώματα των εργαζομένων. Επαγγελόταν έναν κόσμο δικαιοσύνης και ισότητας χωρίς ταξικές διακρίσεις και χειραγωγήσεις της εξουσίας. Καλλιεργούσε μια κουλτούρα πνευματικής ελευθερίας και κοινωνικής απελευθέρωσης. Ήταν ο πρίγκιπας της αριστεράς αλλά ήθελε να γίνει και πρίγκιπας του τόπου όλου – αλλιώς τι σόι πρίγκιπας θα ήταν;
Όλοι στο εσωτερικό του καμάρωναν για την εξιδανίκευση της φαντασιακής πραγματικότητας. Έβλεπαν να φουσκώνει η ιδεολογία του, από τις συλλογικές νοητικές κατασκευές που τόσο εύκολα έφτιαχναν στις μεταξύ των αφηγήσεις. Τα όνειρά τους αγκάλιζαν και τους ξένους τόπους. Ήταν μαχητικοί κατά του ιμπεριαλισμού και των εκφραστών του. Κάθε φορά που ερχόταν κανένας εκφραστής του ιμπεριαλισμού γινόταν χαμός. Έδιναν τα ρέστα τους. Ο επαναστατικός οίστρος απλωνόταν με κάθε τρόπο, με γενικούς ξεσηκωμούς και μαχητικές διαδηλώσεις. «Θα αλλάξουμε και τη γειτονιά του τόπου μας και τον Κόσμο όλο», έλεγαν ξανά και ξανά σ’ όσους δεν τους πίστευαν για τα τόσα όμορφα λόγια τους, τα πραγματικά παραμυθένια λόγια τους…
Ο τόπος που πάλευε για όλα αυτά τα ιδανικά ενός κόσμου αλλιώτικου, προχωρούσε σε μια πορεία διαρκούς προόδου και είχε στα υπόψη και τον καλύτερο κόσμο που επαγγελλόταν το αριστερό κόμμα μας. «Άμα τα άλλα κόμματα εξαντλήσουν ό,τι θετικό έχουν να δώσουν, θα έλθει η σειρά του», έλεγαν οι άνθρωποι μεταξύ τους. Αλλά η ιστορία είχε άλλα κατά νου. «Από πού ως που η ροή των πραγμάτων θα είναι προς όλο και πιο φωτεινούς δρόμους;», αναλογιζόταν η γραφίδα της, «δεν διαβάζουν καθόλου το παρελθόν μου, δεν διδάσκονται απ’ αυτό;».
Και η ροή των πραγμάτων πράγματι άλλαξε. Ήλθαν τα πάνω κάτω. Σκοτάδι πυκνό απλώθηκε σε κάθε γωνιά του τόπου της αφήγησής μας. «Ίσως για να γίνει ακόμα πιο όμορφο το τέλος του παραμυθιού μας, για να γίνει η μεγάλη ανατροπή, για να φανεί πιο δυνατό το φως όταν θα βγει από το πυκνό σκοτάδι, για να γίνει ο πρίγκιπάς μας πρίγκιπας όλου του τόπου και όχι μόνο μιας μικρής και ταπεινής γωνίτσας», θα σκεφτείτε. Κι οι απελπισμένοι του φτωχού μας τόπου που δεν γνώριζαν έτσι κι αλλιώς τις διδαχές τις ιστορίας, που δεν μπορούσαν να κατανοήσουν στοιχειωδώς την πραγματικότητα, θεώρησαν την ιστορία παραμύθι.
Τους βοήθησε και ο πρίγκιπας της αριστεράς. «Εμείς με έναν νόμο, με ένα άρθρο θα κάνουμε το σκοτάδι φως», τους διαλαλούσε σ’ όλους τους τόνους. «Θα διώξουμε την απελπισία από την ψυχή σας και θα σας απελευθερώσουμε. Θα κάνουμε αυτούς που σας εκμεταλλεύονται να χορεύουν. Θα αλλάξουμε τη γειτονιά ολόκληρη, τον Κόσμο όλο».
Τι όμορφο να πιστεύεις στα παραμύθια. Δεν χρειάζεται καμιά προσπάθεια. Αρκεί να ονειρεύεσαι. Τα πιο όμορφα πράγματα έρχονται μόνα τους. Η αφήγηση κρύβει το καλό τέλος, το ιδανικό όμορφο τέλος. Εδώ έχουμε από την αρχή του παραμυθιού τον πρίγκιπά μας, αλλά περιμένουμε να γίνει πρίγκιπας που θα βασιλέψει παντού. Μας είχε πει ότι είχε και μαγικό ραβδί. Την ημέρα που τον πιστέψαμε, το χρησιμοποίησε το ίδιο βράδυ της νίκης. «Τέλος το σκοτάδι», διαλάλησε με στεντόρεια φωνή.
Και περιμέναμε το φως. Και δεν περιμένουμε πια το φως. Το σκοτάδι έγινε πιο πυκνό. Ο πρίγκιπας έμοιαζε όλο και πιο πολύ σε βάτραχο. «Κάτι λάθος έχει γίνει», όλοι έλεγαν και απορούσαν. Δεν γίνεται έτσι στα παραμύθια. Ναι, δεν είχαν καταλάβει ότι όλη αυτή η αφήγηση δεν ήταν ένα κανονικό παραμύθι, αλλά ένα παραμύθι που έγινε εφιάλτης γιατί πήγε να πάρει τη θέση της πραγματικότητας και της ιστορίας. Τώρα ο πρίγκιπας και η ομάδα του καμαρώνουν αντί να διαρρηγνύουν τα ιδεολογικά τους ιμάτια απέναντι στο μεγάλο εχθρό και υποδέχονται τους εκφραστές του ιμπεριαλισμού όχι από τα πεζοδρόμια αλλά από τα Μέγαρα της εξουσίας…
Μην ψάχνετε να βρείτε τι απέγινε ο βάτραχος – δεν έχει άλλωστε και πολλή σημασία. Στο σκοτάδι οι Μορφές χάνονται. Ο Λόγος αποδομείται. Η κοινωνία διαλύεται. Και η ιστορία εκδικείται.
Υ.Γ.
1. Νόμιζα ότι δεν ζεις τα παραμύθια, ότι απλώς τα ακούς. Πού να ήξερα ότι θα βίωνα ένα παραμύθι – εφιάλτη. Παρηγορήθηκα από μια μικρή αχτίδα ορθολογισμού, που πάντα είναι πέρασμα προς την ιστορία: Αν η αφήγησή μας δεν είναι αφήγηση της ζωής και της ιστορίας, της βαθιάς συνείδησης της πραγματικότητας και των αγώνων, κανένα παραμύθι δεν θα μας λυτρώσει…
2. Προφανώς η επίσκεψη του Ομπάμα στη χώρα μας είναι απόλυτα θετικό γεγονός.
