Βρισκόμαστε στο 1975
Η μνήμες της δικτατορίας είναι νωπές σε μια Ελλάδα που τρέχει να προλάβει τις τελευταίες μίνι φούστες και η οποία αναρωτιέται αν απαγορεύεται να μην αναρτήσει την αγέρωχη γαλανόλευκη στον ταλαιπωρημένο ιστό της.
Είμαι χοντρά καψουρεμένος με τη Βίκυ του λυκείου των απηγορευμένων θηλέων την οποία ονειρεύομαι σε ύπνο και σε ξύπνιο και η οποία μου αναταράσσει τον ύπνο περί την τρίτην πρωϊνήν, ήτις είναι η ώρα του REM των οφθαλμών και της αιματώσεως υποκάτωθεν της σινδόνης Πειραϊκής-Πατραϊκής την οποίαν περί την ενάτην πρωινήν εναποθέτω συχνάκις εις κάλαθον απλήτων.
Η θεία Ρηνούλα αναπολεί συχνάκις τας εορτάς της επαναστάσεως της εικοστής πρώτης Απριλίου, εις τας οποίας μας συνόδευεν εις το καλλιμάρμαρον ίνα παρακολουθήσωμεν τους ηρωικούς αγώνας των Ελλήνων έναντι των Περσών, τους οποίους διεξήγαγον φανταρούδια της τριακονταεξηκονταμήνου θητείας, ίνα διάγωσι διήμερον άδειαν και μεταβώσι εις πατρώαν οικίαν και νταλκαδιάσωσι μετά του Μπιθικώτσιου άσματα της ξενιτιάς.
Ο γυμναστής «Σπασίμπας» κατά το παρατσούκλι, μας δίνει σαφή οδηγία: -Ρε μη δω κανένα να σκύβει και να μαζεύει τις δεκάρες ! Και εννοούσε τις δεκάρες τις οποίες έρριπτον πλακατζήδες πολλαπλοετείς της ιδίας τάξεως, δια να ξεστρατίσουν ημάς τα καμάρια των Μαθηματικών και των Αρχαίων Ελληνικών, ώστε να φάμε καμιά σβουριχτή σφαλιάρα εκ του γυμνασιάρχου. –Σιγά μη σκύψω να μαζέψω τις δεκάρες, που εδώ που τα λέμε θέλεις δεκαπέντε δεκάρες για να φας ένα αξιοπρεπές πιροσκί. Όχι – Όχι εγώ δεν θα έσκυβα να μαζέψω ούτε καν δραχμή να μη σου πω δίφραγκο δηλαδή !
Ξεκινάει η λαμπρή παρέλαση λοιπόν, και οι λεβεντόκορμοι εμείς οι νέοι της ανανήψασας Ελλάδος σηκώνουμε τα πόδια λίγο πιο κάτω από της χήνας, παρελαύνουμε σαν τους φερέλπιδες της ΕΟΝ του Μεταξά, σαν λαμπαδηφόροι των στρατευμάτων Ναζί, σαν Θριαμβευτές των Ρωμαϊκών λεγεώνων, σαν νικητές των Ναπολεόντειων πολέμων, σαν φάλαγγες ταγματασφαλιτών λίγο πριν τις εισβολές.
Και πάνω που είχα φουσκώσει σαν παγώνι, βλέπω στην άκρη του δρόμου, την αγάπη μου τη Βίκυ, να φιλάει μια δεκάρα ! Τι σήμαινε άραγε αυτό το φίλημα ; Μήπως σήμαινε συμβολικά ότι φιλάει εμένα ; μήπως σήμαινε ότι μάζεψε τη δεκάρα για εμένα ; Και τότε τι βλέπω ; μου πετάει τη δεκάρα στα πόδια ! Και η δεκάρα κυλάει μπροστά μου και προχωράει προς το διμοιρίτη ! Ο «Σπασίμπας» με κοιτάει με βλοσυρό ύψος σα να λέει πως αν σκύψω να πάρω τη δεκάρα θα φάω τις σφαλιάρες της ζωής μου ! Κοιτάω τη Βίκυ και τη βλέπω να φιλάει δεύτερη δεκάρα ! Ά τη φτηνή σκέφτηκα, φιλάει δεκάρες και τις πετάει και σε άλλους ! Όμως και αυτή τη δεκάρα την πετάει σε μένα ! Αγάπη μου σκέφτηκα, για σένα θα φάω όσες σφαλιάρες και νάναι – ναι θα σκύψω να μαζέψω τις δεκάρες που φίλησες με τα ρόδινα χειλάκια σου ! Και σκύβω και μαζεύω τις δυο δεκάρες και περνάγαμε τότε μπροστά από το δήμαρχο και όλοι κοίταζαν δεξιά. Και εγώ κοίταζα τις δεκάρες και τα χειλάκια της γλυκιάς μου Βίκυ !
Τη Δευτέρα στο γραφείο του διευθυντή. Με ρωτάει: Δε ντρέπεσαι ρε για δυο δεκάρες να ξεφτιλίζεσαι έτσι; Να λεγες να σου δίναμε όχι δυο δεκάρες αλλά δυο φράγκα !
Έτσι συνειδητοποίησα, ότι ο μιλιταρισμός των παρελάσεων και ο έρως είναι δυο αντίθετα πράγματα, αν και η Βίκυ τελικά πετούσε δεκάρες και σε άλλους !
