Άλλη μία πρόκληση, που δεν πρέπει να περάσει στα ψιλά γράμματα, απ’ τον πρωταγωνιστή των σημερινών αράδων, που έχει αποδείξει πολλάκις, ότι εκτός απ’ τη γελοιότητα της δράσης του, χαρακτηρίζεται και από απύθμενο θράσος κενοδοξίας. Όταν αναφερόμαστε δε σε άτομο που κατέχει δημόσιο αξίωμα, τότε τα λεγόμενα αποκτούν σημαντικότητα ισάξια της δράσης. Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν: Πρωθυπουργός της Τουρκίας κατά τα έτη 2003-2014 και ο πρώτος Πρόεδρος της Τουρκίας που εκλέχθηκε από το λαό, από το 2014 έως σήμερα. Επίσης, έχει διατελέσει και δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης κατά τα έτη 1994 έως 1998, με τη δεκάμηνη φυλάκιση και αφαίρεση των πολιτικών του δικαιωμάτων να ακολουθεί, για τη δημόσια απαγγελία ενός εθνικιστικού ποιήματος εν έτει 1997, που θεωρήθηκε από το δικαστήριο ως προτροπή για τέλεση αδικήματος και υποκίνηση σε θρησκευτικό ή φυλετικό μίσος.
Βάσει του ότι ο πιο αδιάψευστος κριτής ενός ανθρώπου είναι τα ίδια του τα πεπραγμένα, η ψυχοσύνθεση του Ερντογάν θα πρέπει να μελετηθεί εις βάθος για να κατανοήσουμε την επικινδυνότητα των λεγομένων του και να θέσουμε επιτέλους όρια σε αυτά. Είναι εκείνος που το περασμένο καλοκαίρι, δε δίστασε να βάψει με αίμα την ίδια του την πατρίδα, ενορχηστρώνοντας ένα αποτυχημένο πραξικόπημα, με μόνο στόχο να ανεβάσει τις μετοχές της δημοφιλίας του. Είναι αυτός ο ηγέτης που ψυχανεμίζεται ακόμα και την επαναφορά της οθωμανικής αυτοκρατορίας για τη χώρα του, με μόνο σκοπό την ανακήρυξή του ως παντοκράτορα. Είναι αυτός ο άνθρωπος που ελέγχει μεν ακόμα και την ελευθερία λόγου του λαού του, αλλά εκείνος προσφέρει γενναιόδωρα στον εαυτό του την απόλυτη ελευθερία του ακαταλόγιστου. Είναι ένας εγωκεντρικός ψυχικά άρρωστος τύπος λοιπόν, που ευτυχώς εκτίθεται, στον τόσο θορυβώδη κόπο του να νικήσει την εσωτερική του ματαιοδοξία, πατώντας κυριολεκτικά επί πτωμάτων.
Επί της παρούσης, ο Ερντογάν είναι αυτός ο γείτονας που εμμέσως πλην σαφώς αφήνει απειλητικές υπόνοιες ότι «θα μας κάψει το σπίτι». Η αμφισβήτηση της Συνθήκης της Λωζάννης εξάλλου, από τον ηγέτη της γειτονικής μας χώρας, δεν αφήνει κανένα νοήμονα πολίτη της δικής μας χώρας απαθή. Αιγαίο, Θράκη, Κύπρος: το τρίπτυχο του πόθου για τον Ερντογάν. Τι κι αν, επί των ημερών μας, καταντά περίγελος παγκοσμίως για τη συγκεκριμένη του δήλωση περί δήθεν εξαπάτησης της χώρας του κατά τη σύναψη της Συνθήκης της Λωζάννης, το ενδιαφέρον του επικεντρώνεται ανέκαθεν στο πώς θα ασχολούνται άπαντες μαζί του και πώς θα τον φοβούνται οι Ευρωπαίοι γενικά και οι Έλληνες ειδικά.
Προς γνώση και συμμόρφωση του ανιστόρητου και θρασύδειλου κυρίου Ερντογάν λοιπόν, η Συνθήκη της Λωζάννης που έθεσε τα όρια της σύγχρονης Τουρκίας στις 24 Ιουλίου του 1923, με την παραχώρηση της ανατολικής Θράκης, της Ίμβρου, της Τενέδου, της Σμύρνης, των Στενών του Βοσπόρου και μιας λωρίδας κατά μήκος των συνόρων με τη Συρία, μόνο νικηφόρα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί για τη χώρα του. Επιπλέον, η υποχρέωση της Ελλάδας να πληρώσει σε είδος τις πολεμικές επανορθώσεις με τελική αποπληρωμή την επέκταση των τουρκικών εδαφών της Ανατολικής Θράκης πέρα από τα όρια της συμφωνίας, διόλου ζημιωμένη άφησε την υπογράφουσα Τουρκία. Γνωρίζω πως είναι ίδιον των ευεργετηθέντων αχάριστων γενικά, να μην εκτιμούν όσα πολλά παίρνουν απ’ τους άλλους, όμως θεωρώ ότι η επιθετική άμυνα και κάθε τέτοιο εμετικό παιχνιδάκι στρατηγικής, με την πρόκληση φόβου για σημαία, χρησιμοποιούνται για «καπρίτσια» σε άλλες ηλικίες… πιο νηπιακές. Ούτως ή άλλως, όπως εύστοχα λέει κι ο λαός μας «θόρυβο κάνουν οι άδειοι τενεκέδες κι όχι οι γεμάτοι», οπότε αν τα όνειρά του εκπληρωθούν με ένα ακόμα αιματοκύλισμα δια χειρός του, στις σελίδες της ιστορίας που θα γραφτεί, ουδέποτε πρόκειται να του απονεμηθεί ο τίτλος του αυτοκράτορα, όσο διακαώς κι αν το επιθυμεί.
