«Όταν ήμουν πέντε χρονών, μου έλεγε η μητέρα μου, πως η ευτυχία είναι το κλειδί της ζωής. Όταν πήγα στο σχολείο, με ρώτησαν τι θα ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω. Εγώ έγραψα, ότι θα ήθελα να γίνω ευτυχισμένος. Τότε, μου είπαν ότι δεν κατάλαβα την εργασία κι εγώ τους απάντησα ότι δεν κατάλαβαν τη ζωή», John Lennon, Άγγλος μουσικός και τραγουδιστής. Καρδιά που δίνει… δεν αδειάζει για το σημερινό άρθρο, σε μία κοινωνία ανθρωποφαγική, που πεινάει πρωτίστως από συναισθήματα, ήθος, ακεραιότητα και παιδεία και δευτερευόντως από κάθε λογής «εύπεπτα» υλικά. Ο στόχος είναι στο μυαλό εξάλλου, για τους πανέξυπνους στενόμυαλους, οπότε μόνο η καλλιέργεια του νου εξασφαλίζει τα μέγιστα και τα βέλτιστα στην πάμφτωχη συνείδησή τους. Προς μεγάλη μου χαρά λοιπόν, αναδεικνύω σήμερα άλλο δρόμο προς την ευτυχία, που υποδηλώνει και επιτυχία σε όλους τους τομείς.
Έχοντας ως βάση, πως η ζωή είναι ένα δημιουργικό και εξελικτικό ταξίδι άγνωστης διάρκειας, για τον κάθε ένα, εικάζω πως μας βρίσκει όλους σύμφωνους ο στοιχειώδης καλύτερος εαυτός μας, που οφείλουμε να καταθέτουμε κάθε ώρα και ημέρα σε κάθε συναναστροφή και κάθε αντικείμενο ενασχόλησης, ώστε να αποκτά αξία η ίδια μας η ύπαρξη. Με πόση ματαιότητα θα χαρακτηριζόταν αυτή η πανέμορφη ζωή του καθενός εξάλλου, αν υπήρχαμε μόνο για να βγάζουμε χρήματα, με τα οποία πληρώνουμε λογαριασμούς και αγοράζουμε υλικά, τα οποία καταλήγουν, αργά ή γρήγορα, είτε στα σκουπίδια, είτε στο στομάχι μας; Πόσο ευτυχής να νιώθει ο επιτυχής, που δεν αγαπά και δεν αγαπιέται; Πόση αρμονία και ισορροπία να υπάρχει, άραγε, στην επιλεκτικότητα της μονοδιάστατης δράσης μας, ενώ άπαντες έχουμε τη δυνατότητα για την επίτευξη των αληθινά μέγιστων και βέλτιστων, σε όλους τους τομείς της ζωής μας;
Εστιάζοντας, όπως πάντα, στις δύσκολες ημέρες που βιώνουμε ως λαός, ως κράτος και ως χώρα, αναμφίβολα η πλειοψηφία ημών διακρίνεται για μία στοιχειώδη έως και ανώτερη μόρφωση, εν αντιθέσει με τους προγόνους μας. Μάθαμε να μετράμε, αλλά δεν μάθαμε να υπολογίζουμε… ο ένας τον άλλον. Μάθαμε να μιλάμε, μάθαμε και να γράφουμε, αλλά δεν μάθαμε να εκφραζόμαστε… αληθινά, εφαρμόζοντας εμπράκτως όσα με σθένος λέμε και γράφουμε. Μάθαμε να κρίνουμε, αλλά δεν μάθαμε να κρινόμαστε. Όλα τα μάθαμε τελικά… ΑΛΛΑ… τίποτα δεν μάθαμε. Αυτή είναι η πραγματικότητα κάθε πανέξυπνου, φωτεινού παντογνώστη δυστυχώς, λες και όσοι διακρίνονται για τη μόρφωση και τον πνευματικό τους πλούτο, έχουν ανάγκη να τα αναδεικνύουν με την πάμφτωχη έπαρση και κριτική τους κι όχι με την ακριβοθώρητη και ευεργετική συμπεριφορά τους.
Πίσω από κάθε σπουδαίο ανθρώπινο επίτευγμα… βρίσκεται και θα βρίσκεται διαχρονικά… μία καρδιά που χτυπάει δυνατά από επιθυμία. Φυσικά, όταν αναφερόμαστε σε επιθυμία, δεν εννοούμε τις «παιδικές επιθυμίες» που αλλάζουν συχνά και ανεξήγητα… ανάλογα με το χατήρι και το καπρίτσιο! Ως φίλος του λόγου λοιπόν, στις τόσες λέξεις που εξυμνώ καθημερινά, αναδεικνύω το μοναδικό και ξεχωριστό ρήμα «θέλω»… ως μοναδική πηγή δράσης και ευτυχίας. Μάταιη τελικά κάθε επιτυχία, αν ο επιτυχής δεν αγαπά και δεν αγαπιέται. Όπως, άλλωστε, είχε πει η αγαπημένη μου Μαλβίνα Κάραλη: «Δεν υπάρχουν άνθρωποι πλούσιοι και φτωχοί, έξυπνοι και χαζοί, όμορφοι και άσχημοι. Υπάρχουν μόνο άνθρωποι που αγαπήθηκαν και άνθρωποι που δεν αγαπήθηκαν».
