PanathinaikosOlympiacosΤου Νίκου Τσούλια

      Νοέμβριος του 2015, το μεγαλύτερο ντέρμπι στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, το ισπανικό «κλάσικο»: Ρεάλ εναντίον Μπαρτσελόνα. Το παιχνίδι είναι περίπου στο 75ο λεπτό, η Μπάρτσα προηγείται με 4 – 0 (τόσο έληξε και το παιχνίδι) και γίνεται αλλαγή. Στη θέση του Ινιέστα μπαίνει ο Μέσι. Η «είδηση» για τα ελληνικά δεδομένα είναι η εξής. Πολλοί οπαδοί της Ρεάλ χειροκροτούν όρθιοι τον Ινιέστα τόσο για το καλό του παιχνίδι και για το φοβερό γκολ που είχε πετύχει όσο και γιατί ήταν αρχηγός της Εθνικής ομάδας της Ισπανίας. Φυσικά υπήρχε και ένα μέρος του γηπέδου με φιλάθλους της Μπαρτσελόνα, χωρίς να δημιουργηθούν κανενός είδους επεισόδια.

      Σκεπτόμουνα και ξανασκεπτόμουνα αν θα μπορούσε ποτέ να δούμε αυτή την εικόνα και στο γήπεδο Καραϊσκάκη, να χάνει δηλαδή ο Ολυμπιακός από τον Παναθηναϊκό με ένα τόσο βαρύ και ταπεινωτικό για την οπαδική νοοτροπία σκορ και να χειροκροτούν οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού έναν παίκτη του Παναθηναϊκού… Κι όμως είναι τόσο απλό, αρκεί να σκεφτούμε λογικά, πολύ απλά, τόσο απλά όσο σκέπτονται οι μαθητές του Δημοτικού στην προπαίδεια.

      Σε τι συνίσταται ένα ντέρμπι; Στην απρόβλεπτη εξέλιξη, σε μια εικόνα αμφίρροπου αγώνα, στην τύχη, στο πάθος των παικτών και στο ποιος εμφανίζει περισσότερη θέληση και κυρίως ότι μπορεί να έλθει οποιοδήποτε αποτέλεσμα. Με αυτή την προδιάθεση πάμε σε ένα ντέρμπι, αλλιώς θα ήταν ένα συνηθισμένο παιχνίδι όπου η μεγάλη ομάδα αναμένεται να επικρατήσει της μικρότερης με βάση την κρατούσα ποδοσφαιρική αξιολόγηση.

      Αναρωτιέμαι. Είναι δυνατόν να κερδίζει συνέχεια τα ντέρμπι ένας από τους δύο «αιωνίους αντιπάλους»; Και αν αυτό ποτέ συνέβαινε, δεν θα έχανε την αξία του το κλασικό ντέρμπι στην Ελλάδα; Και σ’ αυτή την περίπτωση δεν θα αισθανόμαστε ένα φοβερό έλλειμμα στην εικόνα του ποδοσφαίρου; Αναρωτιέμαι και κάτι άλλο. Ο οπαδός του Ολυμπιακού δεν μπορεί να σκεφτεί ότι είναι αναγκαίο να υπάρχει μια ισχυρή ομάδα του Παναθηναϊκού, αλλιώς χάνει την αξία του εξ αρχής κάθε έννοια ντέρμπι; Φυσικά το ερώτημα έχει και αντίστροφη ροή για τον οπαδό του Παναθηναϊκού. Υπάρχει και κάτι επιπλέον, το πιο βασικό ερώτημα. Μπορεί να υπάρξει έννοια του Ολυμπιακού χωρίς τον Παναθηναϊκό και αντιστρόφως, μήπως δηλαδή ο ένας έχει ανάγκη τον άλλον αλλιώς όλη αυτή η όμορφη ποδοσφαιρική και μόνο αντιπαράθεση καταρρέει και δεν έχει νόημα καμιά περαιτέρω συζήτηση;

      Γι’ αυτό μιλάω ταυτόχρονα για δημιουργία «Ομίλου φίλων του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού», που θέλουν πρώτα από όλα να γίνονται τα μεταξύ των ομάδων τους παιχνίδια χωρίς επιρροές των διαιτητών και χωρίς βία, που θέλουν να βλέπουν και να απολαμβάνουν το ματς αυτό καθ’ εαυτό και όσον αφορά τη νίκη θα είναι ούτως ή άλλως «μια από εδώ και μια από εκεί», όπως συνηθίζουμε να λέμε σε σχέσεις ισοδυναμίας. Ποια είναι λοιπόν η ιδέα μου, να διαμορφωθεί ένα κλίμα «σύνθεσης των φιλάθλων των δύο ομάδων», με σκοπό τη συνέργεια για την προαγωγή του όμορφου κλίματος που μόνο το ποδόσφαιρο μπορεί να προσφέρει.

      Ως αφετηρία αυτής της ιδέας μπορούμε όλοι μας να δούμε εν τοις πράγμασι ένα απλό και υπαρκτό σχήμα, την παρέα μας, που πάντα αποτελείται από φιλάθλους και των δύο ομάδων. Γιατί μπορούμε να κάνουμε παρέα και να είμαστε στενοί φίλοι στην προσωπική μας ζωή ανεξάρτητα από την ποδοσφαιρική μας επιλογή και να μην μπορούμε να έχουμε αν όχι το ίδιο φιλικό κλίμα αλλά ένα κλίμα συνύπαρξης στο ίδιο γήπεδο, όπως ήταν κάποτε; Φυσικά, οι «Θύρες» θα είναι «Θύρες» και μπορούν να έχουν την ιδιαιτερότητά τους αλλά αυτές δεν είναι πάντα ένα μικρό μέρος του συνόλου των φιλάθλων;

      Το διαδίκτυο προσφέρεται για μια τέτοια πρωτοβουλία. Αν κάποιοι έχουν οργανωτικές δυνατότητες, γιατί να μην ξεκινήσουν την υλοποίηση μιας τέτοιας ιδέας; Αρκεί βέβαια να την πιστεύουν. Η συνύπαρξη φιλάθλων των δύο μεγαλύτερων ομάδων της χώρας μας στο γήπεδο δεν είναι απλά και μόνο ποδοσφαιρικό γεγονός. Συναρτάται άρρηκτα με την κουλτούρα μας ως λαού, με την ποιότητα των κοινωνικών μας λειτουργιών, με το αξιακό μας φορτίο και κυρίως με την ελευθερία της σκέψης μας. Γιατί, πολύ απλά, ποιος δεν μπορεί να σκεφτεί ότι ένα γήπεδο με κόκκινα και πράσινα κασκόλ είναι ένα αθλητικό πανηγύρι, μια εικόνα μαγείας και ομορφιάς;

      Ονειρεύομαι μια τέτοια ημέρα ποδοσφαιρικής γοητείας. Και σκέπτομαι: αν δεν μπορώ να βιώσω αυτή τη μοναδική «στιγμή» του ποδοσφαίρου, μήπως πρέπει να προσπαθήσω να βρεθώ στο «κλάσικο» της Ισπανίας και να γευθώ την τόσο ξεχωριστή γιορτή ενός ντέρμπι;

Υ.Γ.

Προφανώς αυτό το μοντέλο «Φίλων δύο ομάδων» έχει αναφορές και σε άλλους συνδυασμούς «ΑΕΚ – ΠΑΟ», «ΠΑΟΚ – Άρης», «ΟΣΦΠ – ΠΑΟΚ» κλπ

anthologio.wordpress.com

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.