fasismosΤου Νίκου Τσούλια

      Όχι, για τη Χούντα των συνταγματαρχών δεν ένιωσα ενοχή γιατί ήμουνα μικρός και δεν αισθανόμουνα ευθύνες για τη μαύρη δικτατορία που σκέπασε την Ελλάδα και οδήγησε τον τόπο μας σε οπισθοδρόμηση και την Κύπρο στη μεγάλη τραγωδία που ακόμα την υφίσταται. Ένιωσα όμως θλίψη που ο γενέθλιος τόπος της Δημοκρατίας και πρωτίστως του ελεύθερου πνεύματος που καθοδηγεί το δυτικό πολιτισμό βρέθηκε στα σκοτάδια, που η φοβερή πολιτιστική ανθοφορία της δεκαετίας του 1960 ανεστάλη, που βιώσαμε τα μαθητικά μας χρόνια στην ερήμωση της παιδείας και της μόρφωσης.

      Αλλά για τη σημερινή ύβρη της παρουσίας της «Χρυσής Αυγής» νιώθω ενοχή. Ποτέ δεν φανταζόμουνα ότι θα βίωνα μια τέτοια εικόνα μαύρου μεσαίωνα. Νιώθω ενοχή ως πολίτης που δεν έχω επηρεάσει το μικροπεριβάλλον μου ώστε να λειτουργήσει πολλαπλασιαστικά μέχρι τον ορίζοντα όλης της κοινωνίας μας στο να θέσει εμπόδια στην επώαση του αυγού του φιδιού σαν τους κυματισμούς που φτάνουν μέχρι τα υδάτινα όρια από την πέτρα που πέφτει στα ήρεμα νερά της λίμνης. Νιώθω ενοχή ως εκπαιδευτικός γιατί κάποιοι πρώην μαθητές μου εκτιμώ ότι θα βρίσκονται στις τάξεις της φασιστικής οργάνωσης και η δική μου διαπαιδαγώγηση ήταν ελλειμματική. Νιώθω ενοχή ως εκπρόσωπος ενός κοινωνικού κινήματος σε παλιότερες εποχές που δεν συνέτεινα αποτελεσματικά στη διαμόρφωση μιας κουλτούρας απόλυτα διαφωτιστικής και ουμανιστικής.

      Όχι, δεν συμφωνώ καθόλου την άποψη ότι τα Μνημόνια και η κρίση είναι οι αιτίες για την ανάπτυξη μιας φασιστικής και εγκληματικής ομάδας σε τρίτο κόμμα μέσα στο Κοινοβούλιό μας. Αυτή είναι μια φοβερά ρηχή και βολική (μη) ερμηνεία, είναι μια κιτς εκδοχή που προσβάλλει την ορθοκρισία. Οι σκληρές δοκιμασίες στους ανθρώπους και στους λαούς μπορεί να δημιουργούν ένα γκρίζο σκηνικό και να ανατρέπουν βασικές κατακτήσεις της ζωής τους αλλά οδηγούν σε δρόμους σύνεσης και αυτογνωσίας και όχι σε σκοτεινά μονοπάτια βαρβαρότητας. Ας αφήσουμε τις μανιχαϊκές θεωρήσεις και τις δήθεν προοδευτικές (και μαρξιστικές…) αναλύσεις και να δείχνουμε τον ένοχο σε έναν πολιτικό φορέα ή σε κάποια κόμματα ή στον ξένο παράγοντα… και εμείς να γινόμαστε φτηνοί τιμητές μέσα από σαθρά και παιδιάστικα «επιχειρήματα».

      Ας τολμήσουμε, για παράδειγμα, να θυμηθούμε λίγο καιρό πριν ποιοι υιοθετούσαν τις μεθόδους της ωμής βίας της «Χρυσής Αυγής» και προπηλάκιζαν βουλευτές που ψήφισαν το πρώτο μνημόνιο, για να βγούνε αυτοί στη θέση των προπηλακιζόμενων και να ψηφίσουν το τρίτο μνημόνιο! Να θυμηθούμε ποιοι χαρακτήριζαν, ως αυθεντικοί και μοναδικοί ηθικοί αποτιμητές της καθαρής εθνικότητας, αυτούς που ψήφιζαν το πρώτο μνημόνιο ως «προδότες και Γερμανοτσολιάδες», ενώ τώρα αυτοί οι ίδιοι οι ηθικόφρονες ενίστανται που τους αποδίδουν τη λέξη προδότης. Ναι, κύριε Βούτση, για να έχει νόημα η πολιτική πρέπει να κοιτάς τα σκουπίδια στην αυλή σου πριν κακοχαρακτηρίσεις τις διπλανές αυλές. Ναι, κύριε πρόεδρε της Βουλής πρέπει να έχουμε ένα ελάχιστο πνεύμα αυτοκριτικής και να ομολογούμε την υποκρισία μας και τη δημαγωγία μας. Είναι όμορφη η αυτοκριτική, είναι στοιχείο κάθαρσης και για εμάς τους Έλληνες η κάθαρση είναι σύμβολο τραγωδίας και κυρίως ηθικής και αισθητικής υπέρβασης.

      Ζούμε και δημιουργούμε την αντιστροφή των αξιών των αγώνων που έχει κάνει ο λαός μας. Γιατί ανάγουμε τη βία και τους προπηλακισμούς σε πολιτικό εργαλείο και είναι αυτό το ίδιο εργαλείο που κρατάει καλύτερα η «Χρυσή Αυγή». Εμείς το νομιμοποιούμε και αναρωτιόμαστε δήθεν αθώα για την καρκινική ανάπτυξη του φασιστικού μορφώματος. Και νιώθω ντροπή που και στην ιδιαίτερη πατρίδα μου (φυσικά…), την Αμαλιάδα, οργανώνονται εκδηλώσεις με ομιλητές Υπουργούς του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και δεν μπορούν να πάνε γιατί υπάρχουν παλικαράδες – τιμητές του λαού και του έθνους (…) – και τους απειλούν!

      Συμμετέχω σε διαδηλώσεις σ’ όλο το διάστημα της ζωής μου και θεωρώ ότι είναι μια όμορφη έκφραση του εαυτού μου. Αλλά ποτέ δεν μπορούσα και δεν μπορώ να δεχτώ τη βία ως δήθεν έκφραση προοδευτική και αγωνιστική. Εκτιμώ αφάνταστα το Κ.Κ.Ε. και όλες τις συνδικαλιστικές του οργανώσεις, που περιφρουρούν τις εκδηλώσεις τους και από τα παρακρατικά στοιχεία και από τους δήθεν επαναστάτες, που διαφυλάττουν πάντα την ειρηνική έκφραση των διαδηλώσεών τους, που ποτέ δεν εκφράζουν τη βία ως δήθεν αγωνιστική εκδήλωση, όπως κάνουν οι άλλοι συγκάτοικοί του της αριστεράς. Και προφανώς η ερμηνεία γι’ αυτή τη στάση στελεχών του Κ.Κ.Ε. είναι απλή. Ξέρουν όσο κανένας άλλος μας το πώς αναπτύσσονται τα μαζικά κοινωνικά κινήματα και το πώς κατακτούν το ιδεολογικό και το πολιτικό περιεχόμενό τους.

      Ας τελειώνουμε με τη βία. Η τυφλή οργή και η μόνιμη αγανάκτηση όλων εναντίον όλων δεν έχουν ποτέ ανοίξει δρόμους προόδου στην ιστορία. Ας επαναπροσδιορίσουμε το περιεχόμενο της πολιτικής. Μόνο έτσι θα αρθεί η ύβρις του φασισμού στη χώρα μας!

Προηγούμενο άρθροΤο βλακόμετρο
Επόμενο άρθροΝεοελληνική Γλώσσας: Τρόποι ανάπτυξης παραγράφου(θεωρία-ασκήσεις)
Κατάγεται από την Αυγή Αμαλιάδας και είναι εκπαιδευτικός. Έχει εκλεγεί πρόεδρος της ΟΛΜΕ τέσσερις φορές (1996 – 2003) και έχει εκπονήσει διδακτορική διατριβή στην Ειδική Αγωγή. Έχει εκδώσει δύο βιβλία εκπαιδευτικού περιεχομένου τα: “Σε πρώτο πρόσωπο” και «Παιδείας εγκώμιον». Έχει δημοσιεύσει δεκάδες άρθρα σε επιστημονικά και εκπαιδευτικά περιοδικά. Έχει συνεργαστεί επαγγελματικά με τις εφημερίδες «ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ» (1980 – 1986) και «ΕΞΟΡΜΗΣΗ» (1988 – 1996). Τα τελευταία χρόνια αρθρογραφεί στην εφημερίδα “ΤΟ ΑΡΘΡΟ” και στις εφημερίδες της ΗΛΕΙΑΣ: «ΠΡΩΙΝΗ», “ΑΥΓΗ” και “ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ”.

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.