Του Νίκου Τσούλια
Η απεργία της 4ης Φεβρουαρίου 2016 είναι ιδιαίτερα σημαντική για την πορεία των κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων της χώρας. Όλες οι απεργίες κατά τη διάρκεια της κρίσης είχαν και έχουν σπουδαίο νόημα και μεγάλη αξία.
Καμιά δεν μπορεί ούτε κατ’ ελάχιστον να χαρακτηριστεί – όπως γινόταν παλιότερα είτε δίκαια είτε άδικα – ως εθιμοτυπική ή ως συντεχνιακή. Είναι όλες απεργίες υπεράσπισης του εισοδήματός μας και των βασικών δικαιωμάτων της εργασίας μας και έτι περαιτέρω είναι απεργίες αγώνα υπέρ του ίδιου του αγαθού της εργασίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Φυσικά δεν μπορεί να προκύπτει καμιά ένσταση του τύπου «θα είναι αποτελεσματική η απεργία ή απλώς θα χάσουμε ένα ημερομίσθιο σε εποχές που κι αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό για τον οικογενειακό προϋπολογισμό…». Γιατί οι απεργίες αυτής της περιόδου δεν είναι οι κλασικές απεργίες διεκδίκησης μεγαλύτερου εισοδήματος ή ενίσχυσης των δικαιωμάτων μας. Είναι απεργίες για να μπορεί ένας εργαζόμενος να ζήσει με τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια από την εργασία του, για να μη γίνουν όλοι οι μισθοί επιδόματα και μάλιστα συμβολικά – αν και οι μισθοί των νέων εργαζόμενων έχουν ήδη γίνει – που δεν θα αρκούν ούτε για τη διαβίωση διαστήματος του μισού μήνα.
Όταν έχουμε φτάσει στο σημείο να παρακαλάμε να έχουμε μια κάποια δουλεία χωρίς καν να εξετάζουμε το μισθό, είναι προφανές ότι κινδυνεύουμε να ηττηθούμε ως εργαζόμενοι κατά κράτος. Όταν ο φόβος για το αύριο των νέων και των παιδιών μας έχει φωλιάσει για τα καλά στη σκέψη μας και στην ψυχολογία μας, τότε εμείς οι ίδιοι οι εργαζόμενοι έχουμε φτάσει σε μια κατάσταση γενικής ηττοπάθειας που υπονομεύει δραματικά το ήδη σκοτεινό μέλλον μας. Μπορεί να φαίνεται ότι υπάρχει μια επικράτηση των δυνάμεων της άλλης πλευράς (κεφαλαίου, εργοδοτών, δανειστών, κυβέρνησης) αλλά η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σύνθετη. Οι αγώνες των εργαζομένων είναι βασική κινητήρια δύναμη για τις κοινωνικές εξελίξεις. Η αντίσταση των απελπισμένων νέων και των ανέργων όλης της χώρας μπορεί να φέρει την άνοιξη στο συνδικαλιστικό κίνημα και στην κοινωνία.
Αναλώσαμε έξι χρόνια για να κατανοηθεί από τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών ότι το πρόβλημα της κρίσης δεν είναι πρόβλημα κυβερνητικής εναλλαγής. Αλλάξαμε και εξαντλήσαμε όλες τις κυβερνητικές εκδοχές. Με τι αποτέλεσμα; Να φέρνουμε κάθε φορά στην εξουσία όλο και πιο λαϊκίστικα κυβερνητικά σχήματα που δεν λεηλατούσαν μόνο το εισόδημά μας αλλά εξαπατούσαν με τον πιο προκλητικό τρόπο και χειραγωγούσαν με την πιο σκαιά προπαγάνδα την ελευθερία του πνεύματός μας.
Φτάσαμε στο σημείο να ψηφίσουμε την πιο δημαγωγική κυβέρνηση της μεταπολίτευσης ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ. και να πιστεύουμε ότι με έναν νόμο θα καταργούσε το μνημόνιο. Και τι είδαμε στη συνέχεια; Έναν πρωθυπουργό να διαλαλεί την ημέρα των εκλογών ότι «τέλος τα μνημόνια» και ταυτόχρονα να ψηφίζει ένα ακόμα νέο και χειρότερο μνημόνιο. Είδαμε επίσης και το κυβερνητικό κόμμα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. να καλεί τους εργαζόμενους σε απεργία εναντίον τίνος, των μνημονίων που έχουν καταργήσει ή του μνημονίου που έχει το ίδιο κόμμα τους ψηφίσει;
Δεν είχαμε ζήσει στη χώρα μας μέχρι τώρα μορφή πολιτικής σχιζοφρένειας και μάλιστα σε συλλογικό / κομματικό επίπεδο. Το κόμμα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. να αυτολογίζεται ότι είναι στο πλευρό των εργαζόμενων και των απεργών (!) αλλά η κυβέρνησή του να παίρνει τα πιο αντιλαϊκά μέτρα. Προφανώς οι σταλινίσκοι αυτοί του κόμματος έχουν υπερβεί κάθε όριο κυνικότητας και εμπαιγμού, έχουν κάνει τη μαύρη προπαγάνδα κορύφωση της ιδεολογίας τους και δεν πρόκειται να σταματήσουν την αθλιότητα της πλήρους υποκρισίας και του ολοκληρωτικού μεσαιωνικού ανορθολογισμού. Προσπαθούν να δημιουργήσουν τα πάλαι ποτέ τσαρικά «χωριά Ποτέμκιν» και μάλιστα στην πιο χυδαία εκδοχή τους, αντί να τα φτιάχνουν οι παρατρεχάμενοι περί την εξουσία για να τη δελεάζουν – όπως στους παλιούς ρωσικούς καιρούς – τα στήνουν οι ίδιοι οι εξουσιάζοντες για να παραπλανήσουν ποιους, αυτούς που ζουν στα ίδια τα «χωριά»;
Όλες οι απεργίες στην περίοδο της κρίσης είναι ιερές. Κανένας μας δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν έχει κατανοήσει το όλο πρόβλημα του κόσμου της εργασίας. Κανένας μας δεν έχει καμιά δικαιολογία. Είναι η αποφασιστικότητα των εργαζομένων που μπορεί να ανακόψει τη βαρβαρότητα των μέτρων της κυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ. που έρχονται να προστεθούν στη μέχρι τώρα μαύρη βαρβαρότητα της πλήρους απαξίωσής μας.
Οι σημερινές εξελίξεις δεν αφορούν μόνο το παρόν. Αφορούν και καθορίζουν σε σημαντικό βαθμό το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας για τις επόμενες δεκαετίες. Όλοι έχουμε συνειδητοποιήσει τη σημασία των σημερινών γεγονότων και τις επιρροών τους. Γι’ αυτό και η ευθύνη μας είναι ιστορική!
