«Να αγαπάς την ευθύνη, να λες: ΕΓΩ… ΕΓΩ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, ΕΓΩ θα φταίω». Με αυτή την ανεξίτηλη φράση του Νίκου Καζαντζάκη, επιλέγω να ξεκινήσω το σημερινό άρθρο, διερωτώμενη πολλάκις, πόσο υπερήφανοι θα ήταν άραγε, αν αντίκριζαν τους αποβλακωμένους Νεοέλληνες του 2015, ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης και οι υπόλοιποι μεγάλοι άνθρωποι, που μας έδωσαν απλόχερα το δικαίωμα, να λεγόμαστε Έλληνες, με δική τους αυτοθυσία. Στην ιστορία της Ελλάδας εξάλλου, κανένα βιογραφικό, κανενός ανθρώπου δεν έγινε όσο γνωστό έγινε το άτομο και η έμπρακτη κατάθεση ψυχής αυτού. Η δράση των μεγάλων ανθρώπων ξεκινά απ’ τη μονάδα, απευθύνεται στο σύνολο και τελικά κερδίζει άπαντες. Αυτό εστί μεγαλείο…
Τι θα γινόταν, αν ένα τραγούδι γραφόταν μόνο για το στιχουργό, το συνθέτη και τον τραγουδιστή, που το ερμηνεύει; Απολύτως ΤΙΠΟΤΑ. Έτσι λοιπόν, για όλους εμάς, που θέλουμε να ζούμε «ΚΑΤΙ», το «ΤΙΠΟΤΑ» δε μας αφορά. Όπως επίσης, δε μας αφορά, η ζυγαριά του «δούναι» και «λαβείν», που κατευθύνει τις συμπεριφορές των μίζερων και λίγων ανθρώπων. Δεν καταθέτουμε ποτέ την ψυχή μας σε οτιδήποτε ή σε οποιονδήποτε, για να λάβουμε ακριβώς τα ίδια γραμμάρια κατάθεσης. Οπουδήποτε προσφέρουμε κάτι από καρδιάς, το κάνουμε, γιατί έτσι ορίζουν τα δικά μας αισθήματα, ο δικός μας χαρακτήρας και κυρίως ο δικός μας εσωτερικός πλούτος. Αυτοί οι «λίγοι», που ούτε εκτιμούν, ούτε σέβονται, επιλέγοντας να καταντούν «λίγοι» στην ίδια τους την τσίπα, ας λαμβάνουν τα «λίγα» της ζωής που τους αξίζει κι ας κυλιούνται στην κοπριά της κάλπικης ύπαρξής τους, χωρίς όμως να λερώνουν όποιον καθαρό συναντούν.
Κάνοντας την απαραίτητη και διδακτική αναδρομή στο παρελθόν, ανακαλώ στη μνήμη μου δύο υποδείγματα μεγάλων ανθρώπων, που όχι μόνο ενδιαφέρθηκαν, αλλά και θυσιάστηκαν για το συλλογικό κι όχι το ατομικό συμφέρον. Το πάμπλουτο «ΕΓΩ» τους προίκισε και θα συνεχίζει να προικίζει τους φτωχούς πλέον Έλληνες. Ένας εξ’ αυτών, ο Κύριος «Μολών Λαβέ», ο Λεωνίδας – βασιλιάς των Σπαρτιατών. Με μία τόσο απλή και σύντομη φράση, κατάφερε να αποτελέσει πρότυπο ανδρείας και γενναιότητας, για όλους εμάς, όπως και για τους εχθρούς Πέρσες. Σίγουρα, ο Πέρσης βασιλιάς – Ξέρξης, δεν περίμενε μία τόσο αποστομωτική απάντηση, όταν διέταξε τους αμυνόμενους Έλληνες, να παραδώσουν τα όπλα στο στενό των Θερμοπυλών.
Ένας ακόμη άξιος αναφοράς «μεγάλος άνθρωπος» είναι ο «Αχιλλέας της Ρωμιοσύνης», χαρακτηρισμός που αποδόθηκε απ’ τον Κωστή Παλαμά, στον εκλεκτό Γεώργιο Καραϊσκάκη. Όσο κι αν διακρινόταν για την αθυροστομία του, τα έργα του ήταν τόσο ηρωικά, που επισκιάζουν και καταργούν κάθε κανόνα του savoir vivre, περί εκλεπτυσμένου λόγου και λοιπών ευγενών τρόπων συμπεριφοράς. Έχοντας βιώσει δύσκολα παιδικά χρόνια, κατάφερε να μετατρέψει την αδυναμία αυτή – σε δύναμη ψυχής, που κατατρόπωνε με σθένος τους αντιπάλους, για την ελευθερία της πατρίδας μας. Η σφαίρα, που τον λύγισε θανάσιμα, δεν κατέστη ικανή, να τον αποδυναμώσει ψυχικά, ούτε τα τελευταία λεπτά της ζωής του, καθώς η τελευταία υποδειγματική του φράση προς τους συμπολεμιστές του, ωθεί άπαντες, να υποκλιθούν στο μεγαλείο του: «Εγώ πεθαίνω, όμως εσείς να είστε μονιασμένοι, και να βαστήξετε την πατρίδα».
Μακάρι, το μήνυμα των Χριστουγέννων, περί αγάπης και ανθρωπιάς, να γίνει διαχρονικό, για όλες τις εποχές και ημέρες του χρόνου. Κανένα «φαίνεσθαι» και κανένα κοινωνικό status, δε συνεπάγεται και την αξία των ανθρώπων. Η αξία βρίσκεται μέσα μας και μόνο απ’ τα έργα μας αναδεικνύεται. Από αυτά, που προσφέρουμε απλόχερα στους άλλους, όσο φουρτουνιασμένες κι αν είναι οι θάλασσες, που κολυμπάμε. Η ζωή είναι μία και την ταξιδεύουμε μία φορά, οπότε ας μην τη ζωγραφίζουμε με μαύρες πινελιές, αλλά με πολύχρωμες και φωτεινές. Ας μην ξεχνάμε ουδέποτε, πως το «ΣΥΓΓΝΩΜΗ», το «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» και το «Σ’ ΑΓΑΠΩ» λέγονται εμπράκτως από μεγάλους ανθρώπους, οπότε ας διδάσκουμε ολοένα και περισσότεροι αυτό το μεγαλείο στους μικρούς!
