Όπως έχουμε πει πολλάκις, από αυτήν εδώ τη στήλη, η περίοδος που διανύουμε είναι η χειρότερη, που έχει γνωρίσει ο ελληνισμός στην ιστορία του. Οι απαντήσεις στα ερωτήματα «ποιος φταίει» και «γιατί» έχουν εντυπωθεί πλέον στη συνείδηση όλων, με το μερίδιο ευθύνης του καθενός εξ’ ημών, να την αμαυρώνει. Σε κάθε δεινό όμως, όπως και σε κάθε πόλεμο, σαν αυτόν, που ύπουλα υποσκάπτει τον ελληνισμό, υπάρχει και μία ευκαιρία. Αυτή, που σε καλεί να αποδείξεις: «ποιος είσαι», «τι αξίζεις», και «μέχρι πού μπορείς να φτάσεις». Βέβαια, ελάχιστοι είναι εκείνοι, που έχουν την ικανότητα να εκλάβουν ένα δεινό – ως πρόκληση, καθώς ο κάλπικος εγωισμός του «φαίνεσθαι», κοντεύει πλέον να λάβει διαστάσεις επιδημίας.
Αναμφισβήτητα, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί οι εποχές, που η χώρα μας σημείωνε συγκλονιστικές πρωτιές στους Ολυμπιακούς Αγώνες και κάθε τέτοια διοργάνωση. Πλέον, οι μόνες πρωτιές, που σημειώνει είναι στην ανεργία και στην υπανάπτυξη. Χωρίς, να πιστεύω σε στατιστικά και αριθμούς, αυτές οι πρωτιές θα έχουν διάρκεια. Η κοινή λογική, τέτοια συμπεράσματα εξάγει, δυστυχώς! Η προαναφερθείσα ευκαιρία λοιπόν, έγκειται σε αυτό το «δυστυχώς»! Πώς μπορεί να γίνει άραγε, αυτό το «δυστυχώς» – «ευτυχώς»; Υπάρχει κάποιος μαγικός τρόπος, που να μπορέσει, να ωθήσει άπαντες στην έξοδο από το τούνελ; Πώς μπορεί να λυτρωθεί ο ελληνικός νους, από κατασκευάσματά, περί διάσωσης της ανθρωπότητας, όπως: η «εμετική» διπλωματία και οι «υψηλές» γνωριμίες;
Το αυθεντικό κλειδί της εξόδου μπορεί να είναι ένα, όμως τα αντικλείδια προσφέρονται σε όλους, αρκεί να το ΘΕΛΗΣΟΥΝ. Καιρός είναι λοιπόν, να αγοράζουμε άλλες καραμέλες, κι όχι αυτές των «καμένων ονείρων» κι όλων αυτών των δακρύβρεχτων – ισοπεδωτικών δικαιολογιών. Ουδείς αξιότερος εξάλλου, του σερβιτόρου με τα πτυχία και τα μεταπτυχιακά, της μάνας που καταφέρνει να θρέφει τα παιδιά της και του νέου άντρα που τολμά να κάνει οικογένεια, αναλαμβάνοντας την πολλαπλάσια, πλέον, ευθύνη, που συνεπάγεται αυτή η δημιουργία.
Ο εύκολος δρόμος είναι η μεμψιμοιρία και η απόδοση ευθυνών σε τρίτους. Ο δύσκολος δρόμος όμως, ορίζει τον εαυτό μας πρωταγωνιστή, σε ένα έργο, του οποίου το σενάριο ΕΜΕΙΣ και μόνο ΕΜΕΙΣ γράφουμε. Η ευθύνη της ζωής του καθενός είναι στις δικές του πλάτες και μόνο, κι όταν γίνει αντιληπτό αυτό από όλους, οι καναπέδες και τα κρεβάτια, θα αποκτήσουν διακοσμητική θέση στα σπίτια. Άδικη αυτή η πρόκληση, για κάποιους, έχοντας ως μέτρο σύγκρισης το παρελθόν με τα κακέκτυπά του. Τόσο αληθινή όμως, που η επιλογή αποτελεί μονόδρομο πλέον.
Η ψυχική κόπωση, φθορά και κατάπτωση αγγίζει άπαντες ανεξαιρέτως, εντός και εκτός Ελλάδος. Κατά πόσον όμως, επιτρέπουμε να παρασύρει τη μοίρα μας, σε μονοπάτια, που ούτε επιθυμούμε, αλλά ούτε και ονειρευόμαστε να περπατήσουμε. Η αναφορά και μόνο της λέξης «μοίρας» χρήζει διευκρίνισης, καθώς η μοίρα του καθενός είναι ο χαρακτήρας του και η τύχη του είναι η ψυχή του. Έχοντας αυτά για δεδομένα, τότε μπορεί ο καθένας να λάβει το πολυπόθητο κλειδί του παραδείσου, σε τόσο δυσχερείς περιόδους. Κανένας δεν κατέκτησε το όνειρο… αν πρώτα δεν ΠΙΣΤΕΨΕ και ΚΟΠΙΑΣΕ, για να το κατακτήσει. Η ζωή είναι μία και μικρή, ας μην την καταντούν τα έργα μας… ακόμα μικρότερη! Υπάρχουν αντικλείδια για όλους, οπότε… dream on!
